Monday, August 29, 2011

Απ' την κερκίδα στο τερέν!

Παναγιώτης Σταμπουλίδης
Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελώνη
Τα Νέα, 29-8-11

Κι όμως, υπάρχουν ΔΕΚΟ που επιστρέφουν χρήματα στο Δημόσιο. Ο ΟΚΑΑ επέστρεψε πάνω από 4 εκατ. ευρώ και προχωρά σε αναδιοργάνωση και συμμάζεμα, όπως λέει ο διευθύνων σύμβουλός του. Από τους πρωτεργάτες του blog της γενιάς των 700 ευρώ, ο Παναγιώτης Σταμπουλίδης είναι σήμερα ο νεότερος διοικητής σε ΔΕΚΟ. «Ο κρατικός χαρακτήρας δεν είναι θέσφατο», σημειώνει, προσθέτοντας ότι κάθε καλή πρόταση για ιδιωτική επένδυση είναι ευπρόσδεκτη.

Ο ποιος μικρός διοικητής σε ΔΕΚΟ;

Η ανανέωση στην πράξη και η εμπιστοσύνη της Κυβέρνησης και του Υπουργού Ανάπτυξης στα προσόντα και τις δυνατότητες της νέας γενιάς.

Από την Γενιά των 700 ευρώ σε κυβερνητική θέση;

Είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι δεν επιλέγουμε την κερκίδα αλλά το τερέν, τώρα που οι μάχες αφορούν το μέλλον μας.

Τι παραλάβατε;

Μελέτες που δεν μπορούν να γίνουν έργα, εργολάβους, χρέη...

Υπάρχει λόγος ύπαρξης των Κεντρικών Αγορών;

Προφανώς, γιατί αποτελούν σημεία όπου ο ανταγωνισμός ενισχύει την ποιότητα, την επάρκεια των αγαθών και τις χαμηλές τιμές για τους καταναλωτές.

Πολλοί, όμως, λένε ότι εκεί επικρατεί ο άγραφος νόμος, οι Ελληνοποιήσεις προϊόντων, η αισχροκέρδεια...

Παλαιές εποχές, παλιά μυαλά και παρωχημένο κράτος. Αυτά δεν έχουν πλέον θέση σε μια σύγχρονη αγορά τροφίμων.

Τι άλλαξε σήμερα;

Έχουμε καθαρό ανταγωνιστικό πλαίσιο, την τρίτη γενιά εμπόρων με προσόντα και κουλτούρα και μια πολιτεία που έχει βάλει κανόνες που αποδίδουν.

Σε ποιους από αυτούς τους κανόνες ποντάρετε ως νέος διοικητής;

Στην διαφάνεια στην διοίκηση, στην αποτελεσματικότητα και τον μετασχηματισμό της Κεντρικής Αγοράς σε ένα σύγχρονο food market place.

Και γιατί πρέπει να είναι κρατικές;

Ο κρατικός χαρακτήρας δεν είναι θέσφατο. Κάθε σοβαρή πρόταση για ιδιωτική επένδυση, ευπρόσδεκτη για αξιολόγηση.

Αρά υπέρ της αποκρατικοποίησης;

Ναι, με ξεκάθαρους όρους, κανόνες και με σεβασμό στην δημόσια περιουσία.

Άρα μια ιδιωτικοποίηση σας βγάζει από την δύσκολη θέση;

Κάθε άλλο, μέσα σε δύο μήνες αποδείξαμε ότι μια ΔΕΚΟ μπορεί να λειτουργήσει με σύγχρονους κανόνες εταιρικής υπευθυνότητας απέναντι στον φορολογούμενο και τη δημόσια περιουσία: καταβάλαμε μερίσματα (544.000.00 ευρω ), ξεπληρώσαμε δάνεια (4.300.000,00), επιστρέφουμε στα δημόσια ταμεία, δηλαδή στον μέτοχό μας, κεφάλαιο μεγαλύτερο των 4 εκατομμυρίων ευρώ ως μια μικρή συμβολή της κεντρικής αγοράς στα δημόσια έσοδα σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης.

Αρκεί το συμμάζεμα;

Όχι μόνο. Χρειάζεται και όραμα για το νέο ρόλο και χαρακτήρα των κεντρικών αγορών στη χώρα μας. Για αυτό και ολοκληρώσαμε τον Νέο Κανονισμό Μισθώσεων προκειμένου να προχωρήσουμε σε επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας, στην ένταξη νέων δράσεων όπως η ιχθυαγορά, στην ανάπτυξη του «πρατηρίου του καταναλωτή» και για πρώτη φορά θα παραχωρήσουμε επιφάνεια για ιδιωτικές επενδύσεις μακράς διάρκειας σε επιχειρήσεις επεξεργασίας κρέατος.

Σας βρίσκω αισιόδοξο σε με μια εποχή που παντού έχει μπει «πωλητήριο»...

Για αυτό και εμείς προσπαθούμε να αναστηλώσουμε άμεσα τον Οργανισμό, με περικοπές παντού, με μειωμένα κόστη εργολαβιών. Μειώσαμε ραγδαία το κόστος διαχείρισης των ζωικών υποπροϊόντων και με αναδιοργάνωση της ίδιας της εταιρείας.

Δηλαδή;

Σύντομα θα καταθέσουμε στο Υπουργείο το νέο Οργανόγραμμα, τον νέο Κανονισμό Λειτουργίας Προσωπικού και ΔΣ και το νέο Καταστατικό. Θεσμικές αλλαγές που απαιτούν οι καιροί και μέσο για την σωτηρία του ΟΚΑΑ Α.Ε.

Όπου βλέπουμε τέτοιες κινήσεις έπονται μειώσεις μισθών και απολύσεις προσωπικού...

Το συμμάζεμα που προανέφερα αφορά όλους και τα πάντα. Θα πρέπει όλοι να αποδείξουμε ότι καλώς υπάρχουμε και ότι είμαστε χρήσιμοι

Άρα, όποιος δεν ανταποκρίνεται βλέπει την έξοδο;

Η έξοδος δεν είναι η μόνη λύση, και γι’ αυτό εμείς θα προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε κάθε εργαζόμενο.

Έχετε λάβει εντολή για απολύσεις;

Έχω λάβει εντολή να αλλάξω τον Οργανισμό, τις συνήθειες και πρακτικές που κοστίζουν και να αποδείξουμε ότι το κράτος μπορεί να λειτουργήσει με όρους ελεύθερης αγοράς και εταιρική ευθύνη.

Αυτές τις ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα, ποια είναι η θέση σας;

Κλειστά; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό σήμερα; Όποιος μπορεί και θέλει πρέπει να έχει το δικαίωμα της επιλογής.

Ναι αλλά αυτό δεν επιφέρει αναρχία;

Άναρχο είναι να σε ζει το κράτος με το μονοπώλιο που σου προσφέρει, να πληρώνει ο τελικός καταναλωτής ή χρήστης την υπεραξία στα προϊόντα και τις υπηρεσίες και εσύ να θεωρείς ότι όλα αυτά σου ανήκουν.

Πιστεύετε ότι η επιλογή του μνημονίου αποφέρει αποτελέσματα;

Το μνημόνιο από μόνο του μπορεί να καταλήξει σε ένα κουρελόχαρτο. Τότε σημαίνει ότι αποτύχαμε εθνικά. Αν όμως αξιοποιήσουμε τα μέσα και τις τεχνικές που δίνει το μνημόνιο και ο καθένας λειτουργήσει υπεύθυνα και ομαδικά τότε θα έχουμε κάνει το χρέος μας.

Και η λεγόμενη «χαμένη γενιά», των 30άρηδων, στην οποία ανήκετε;

Δεν υπάρχουν χαμένες γενιές, αλλά χαμένες ευκαιρίες. Ας λειτουργήσει η κρίση ως εφαλτήριο για να αξιοποιηθούν περισσότεροι νέοι άνθρωποι με γνώση και πάθος για δουλειά.

Παναγιώτης Σταμπουλίδης είναι Σύμβουλος Ασφάλειας Τροφίμων. Υπήρξε ενεργό μέλος της G700 μέχρι τον Απρίλιο του 2011. Σήμερα είναι Διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Κεντρικής Αγοράς Αθηνών (ΟΚΑΑ Α.Ε).



Thursday, August 18, 2011

Αρκετά mr Ρέππass!

Του Θανάση Κονδύλη*

Συνήθως δεν στολίζουμε πολιτικούς ή άλλα δημόσια πρόσωπα από τη στήλη της G700, διότι πολύ απλά δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, παρά μόνο οι πολιτικές που επηρεάζουν τη γενιά μας και τις προοπτικές της. Συνεπώς είθισται να ασχολούμαστε πρωτίστως με το περιεχόμενο των πολιτικών και σπανιότερα με τα πρόσωπα που τις εκπροσωπούν. Αυτή τη φορά όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση για τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, κύριο Ρέππα. Αφορμή το γράμμα με τίτλο «διασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή» το οποίο ο Υπουργός έστειλε στην Καθημερινή στις 12 Αυγούστου , απαντώντας σε προηγούμενο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη όπου εγκαλούνταν η ελληνική οικονομία για σοβιετισμό.

Πραγματικά, δεν είχαμε καμία όρεξη καλοκαιριάτικα να ποστάρουμε, όμως διαβάζοντας τις σοσιαδημοκρατικές θεωρητικολογίες του Υπουργού περί ελληνικής κρίσης: «η ρίζα της οποίας βρίσκεται στις ασύδοτες αγορές», «μην παραγνωρίζοντας (sic) τη δημοσιονομική κρίση», ή ότι πιστεύει σε «κανόνες που ρυθμίζουν τις αγορές και οργανώνουν την κοινωνία, απελευθερώνοντας δυνάμεις και προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες ισότιμα στους πολίτες, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή», βγήκαμε από τα ρούχα μας.

Πρώτον, διότι μπορεί οι παραπάνω διαπιστώσεις να είναι γενικώς σωστές ωστόσο ούτε την Ελλάδα αφορούν ούτε έχουν σχέση με τα αποτελέσματα της πολιτικής Ρέππα όλα αυτά τα χρόνια.

Ως άπαντες φίλοι των μεταρρυθμίσεων, της γενεακής και της κοινωνικής δικαιοσύνης γνωρίζουν, η ιστορία του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου βρίθει από ανεπιτυχείς μεταρρυθμίσεις: Νόμος Ρέππα για το ασφαλιστικό που πέρυσι ξαναμεταρρυθμίστηκε γιατί το είχε κάνει τόσο βιώσιμο και δίκαιο ο πρώην Υπουργός, άνοιγμα φορτηγών Δημόσιας Χρήσης που δεν έγινε ποτέ αναβαλλόμενη για το μέλλον και πρόσφατα η κληρονομιά που άφησε με το ψευτοάνοιγμα, ουσιαστικά ξανακλείσιμο του επαγγέλματος των ταξιτζήδων. Οι πολιτικές Ρέππα, πολιτικές που τον καθιστούν τον απόλυτο ενσαρκωτή κι εκπρόσωπο του πολιτικού καντενάτσιο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, όχι μόνο δεν έχουν απελευθερώσει δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει δυνατότητες κι ευκαιρίες στους πολίτες, όχι μόνο δεν έχουν διασφαλίσει καμία συνοχή, αλλά αντιθέτως έχουν εκθρέψει και ενισχύσει περαιτέρω τα σάπια και θνησιγενή χαρακτηριστικά του εγχώριου πελατοκρατικού και προσοδοθηρικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.

Δυστυχώς για τη σοσιαλδημοκρατία, στην ανάλυση της οποίας αναζητά άγκυρα η σκέψη του κύριου Υπουργού με σκοπό να ερμηνεύσει τα σημερινά τεκταινόμενα, η ελληνική κρίση είναι απόρροια του συστήματος που ο λαϊκισμός, η πελατοκρατία και η προσοδοθηρία εξέθρεψαν όλα αυτά τα χρόνια στο όνομα της προόδου και του σοσιαλισμού. Αυτή την κρίση ο ψευτο-μεταρρυθμισμός τύπου Ρέππα δεν μπόρεσε να εμποδίσει και τώρα δεν μπορεί να αναχαιτίσει, ούτε καν να μοιράσει τα βάρη της με κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Σε βάρος της πλειοψηφίας ευνοήθηκαν παραδοσιακά οι οργανωμένες μειοψηφίες και τα εγωιστικά συμφέροντα που δούλεψαν μεθοδικά σαν αναδιανεμητικές συμμαχίες του δημόσιου πλούτου με σημαία την κοινωνική ευαισθησία και συνοχή. Τώρα, με τις κούφιες μεταρρυθμίσεις και τη γαϊδουρινή στάση των απανταχού στην Ελλάδα Ρεππών, καλούμαστε να διαιωνίσουμε αυτό το φαινόμενο υπό το μανδύα για μία ακόμη φορά της κοινωνικής συνοχής. Αρκετά Mr Ρέππass!

*Ο Θανάσης Κονδύλης είναι μέλος της G700.

Monday, August 8, 2011

Αποτάξου τα κλειστά; Απεταξάμην

Ο ανασχηματισμός πέρα από το γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε κάτω από ανώμαλες πολιτικά συνθήκες, έφερε επίσημα στο προσκήνιο αυτό για το οποίο μήνες τώρα φωνάζαμε. Ότι τα περισσότερα μέλη της Κυβέρνησης, όχι μόνο αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στη σοβαρότητα των περιστάσεων, υπεβαίνοντας την πελατοκρατία, αλλά δημιουργούν νέα εμπόδια για την έξοδο από την θεσμική και οικονομική κρίση που βιώνουμε.

Χαρακτηριστικό όλων είναι, ότι πολλοί υπουργοί παρέδωσαν στους επόμενους ό,τι είχαν παραλάβει και αυτοί από τους προηγούμενους. Έτσι λοιπόν τα χαϊδέματα στις συντεχνίες συνεχίστηκαν, διαιωνίζοντας το στρεβλό περιβάλλον για τις δυνάμεις της κοινωνίας που ματώνουν καθημερινά στην μάχη της επιβίωσης αλλά και της στήριξης της χώρας για την έξοδο από την κρίση. Ο νόμος για το άνοιγμα των επαγγελμάτων ήταν μια τολμηρή προσπάθεια να αποτάξουμε χρόνιες στρεβλώσεις μιας πελατοκρατικής πολιτείας. Ο ίδιος ο νόμος, βάζει τα θεμέλια για να αλλάξουμε την κουλτούρα του επιχειρείν, όμως από μόνος του δεν είναι αρκετός για να αποκαταστήσει την δικαιοσύνη που απαιτείται για ένα ελεύθερο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Απόρροια των κενών του νόμου, ήταν το «κλείσιμο» των επαγγελματικών κλάδων, όπως των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των φορτοεκφορτωτών και των ταξιτζήδων. Όμως, όσοι από τους υπουργούς δίστασαν να ξεριζώσουν τις παράγκες που τρέφονταν από τα μονοπώλια τους, δέχτηκαν το πιο ισχυρό χαστούκι από την όλο και πιο ώριμη Ελληνική κοινωνία.

Αυτές τις ημέρες που όλη η υφήλιος αποσταθεροποιείται οικονομικά από τα χρεωμένα κράτη και μόλις λίγες ημέρες μετά την απόφαση για διάσωση της καταχρεωμένης Ελληνικής οικονομίας από την Ευρώπη, κάποιοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής. Η ανθελληνική και αντικοινωνική στάση των ταξιτζήδων, με την εύνοια της Αντιπολίτευσης, αλλά και της γερασμένης πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, έθεσε σε όλους μας ένα βασικό ερώτημα: με ποιον είμαστε; Είμαστε με την Ελλάδα που αλλάζει και σώζει μια ολόκληρη γενιά ή με την Ελλάδα των παιδιών της Φρειδερίκης και των πρασινοφρουρών;

Εμείς, η γενιά που καλείται να δουλέψει όσο καμία άλλη για να πληρωθούν οι σαραντάρηδες συνταξιούχοι της Ολυμπιακής, της ΕΑΒ και οι φορτοεκφορτωτές στα λιμάνια και τις “πύλες εισόδου”, έχουμε ποντάρει στην κρίση, μια κρίση πρωτίστως θεσμική και πολιτική, για να αλλάξει επιτέλους ριζικά και δραστικά η νοοτροπία και η δομή κινήτρων σ' αυτή τη χώρα.

Τώρα και όχι αύριο, εμείς και όχι οι επόμενοι, πρέπει να παλέψουμε με κάθε μέσο προκείμενου να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα κοράκια που επενδύουν στον φόβο, στην τρομοκρατία και στην αναταραχή. Όσο και αν αντισταθούν, πτώμα δεν θα βρουν για να επιβιώσουν. Θα αναστηλώσουμε την Ελλάδα χωρίς δισταγμό και υπεκφυγές. Αποτάξου τα κλειστά; Απεταξάμην.


Wednesday, August 3, 2011

Η δημογραφική κρίση στο προσκήνιο

Γερνάμε και δεν γεννάμε. Η πρόσφατη απογραφή που διεξήγαγε η Ελληνική Στατιστική Αρχή επιβεβαίωσε την ανησυχητική αυτή δημογραφική εξέλιξη, για τις αρνητικές συνέπειες της οποίας έχουμε κάνει λόγο πολλάκις από τις στήλες αυτού του blog στο παρελθόν. Ο πληθυσμός της Ελλάδας συρρικνώνεται για πρώτη φορά τα τελευταία 170 χρόνια. 145,000 άνθρωποι λιγότεροι ζουν πλέον στην Ελλάδα σε σύγκριση με το 2001. Η δημογραφική ισορροπία ανατρέπεται, με το χρώμα να βάφεται γκρι και τον τόνο των δημόσιων προτιμήσεων και επιλογών να δίνουν όλο και περισσότερο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες.

Υπάρχει πρόβλημα; Πολλά.

Πρόβλημα πρώτο: κοινωνία με λιγότερο δυναμισμό και περιορισμένες δυνατότητες ανανέωσης και αναγέννησης.

Πρόβλημα δεύτερο: πολιτική στραμμένη στο να εκπροσωπεί τις ανάγκες των πολυπληθέστερων ηλικιακά στρωμάτων (γενιά baby boom, 114 και Πολυτεχνείου)

Πρόβλημα τρίτο: διαρκείς δημόσιες μεταβιβάσεις πόρων και προνομίων από τους εργαζόμενους νέους στα μέλη της χρυσής γενιάς των μεσηλίκων και τους ηλικιωμένους με αποτέλεσμα την παραγωγή γενεακών ανισοτήτων οι οποίες δημιουργούν το υπόβαθρο οικονομικών και πολιτικών κρίσεων (βλέπε σημερινή κρίση χρέους)

Πρόβλημα τέταρτο: σύστημα επετηρίδας για την εργασιακή εξέλιξη των νέων "περίμενε να μεγαλώσεις για να μπεις κι εσύ στο σύστημα"

Πρόβλημα πέμπτο: κοινωνία μαμάκηδων που ζει από τις ενδοοικογενειακές μεταβιβάσεις μέχρι να μεγαλώσει

Πρόβλημα έκτο:το προφανές: πολιτική υποεκπροσώπηση των νέων ανθρώπων

Μπορεί να γίνει κάτι;

Ως ένα βαθμό ναι.

Καταρχάς μπορεί να επιχειρηθεί η ελεγχόμενη, όσο είναι αυτό δυνατό, απορρόφηση και ενσωμάτωση του πληθυσμού των υπεργεννητικών κοινωνίων, που έτσι κι αλλιώς μας χτυπάνε καθημερινά την πόρτα, καθώς κι αξιοποίηση του δυναμισμού τους για ανανέωση των γηρασμένων κοινωνιών μας.

Δεύτερον, πρέπει πάση θυσία να αναδιανεμηθούν δημόσιοι πόροι από τις μεγαλύτερες στις μικρότερες γενιές με έμφαση παρεμβάσεις οι οποίες διευκολύνουν με κοινωνικές υπηρεσίες ποιότητας τα ζευγάρια που διανύουν την ώρα αιχμής της ζωής τους.

Είναι αλήθεια ότι η σημερινή οικονομική κρίση ισορρόπησε ως ένα βαθμό το γενεακό παιχνίδι αφαιρώντας από τη δημόσια σφαίρα γενεακά άδικα προνόμια και κατακτήσεις που επιβάρυναν τους νέους και τις μελλοντικές γενιές. Ξαλαφρώνουμε σταδιακά από τα περριτά κιλά της γενιάς του Πολυτεχνείου. Η διατήρηση, όμως, της γενεακής ισορροπίας σε βάθος χρόνου, δεν πρόκειται να είναι βιώσιμη υπό συνθήκες απόλυτης δημογραφικής ανισορροπίας.

Κι εδώ οι λύσεις δεν είναι καθόλου εύκολες.