Saturday, June 25, 2011

Κύριε Μάκη...το φάρμακο τελείωσε


"Εντάξει, αγορίνα μου, θα σου φέρω εγώ. Πότε θέλεις εσύ άλλο;"

"Τώρα θέλω για τους τελικούς".

"Πότε θέλεις αγόρι μου;"

"Μέσα Μαΐου"

"Ε καλά ρε παιδάκι μου, έχεις τρελαθεί; Θα σου έχω ετοιμάσει να πούμε, εντάξει. Θα σου έχω φτιάξει αγόρι μου".

Ο σπαρταριστός διάλογος του διεθνή σέντερ του Ολυμπιακού, Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος φέρεται να παραγγέλνει ντόπα, από τον παράγοντα του ποδοσφαίρου και νονού της νύχτας Μάκη Ψωμιάδη, αποτελεί απλώς ένα μικρό ανέκδοτο μέσα στη μνημιώδη ιλλαροτραγωδία που παίζεται αυτές τις μέρες με τίτλο η "παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου". Βρώμα, ντόπα, στημένα παιχνίδια, εκβιασμοί και στο φως πλέον ένα οργανωμένο εγκληματικό δίκτυο με ηγέτες κάποιους μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου και πλοκάμια μέχρι τις φυλακές του Κορυδαλλού και πιθανώς έως την αντιεισαγγελεία του Αρείου Πάγου.

Μπροστά στα όχι και τόσο έκπληκτα μάτια των Ελλήνων πολιτών, όμως, δεν αποκαλύπτεται απλά και με τον πιο θεαματικό και ξεκαρδιστικό τρόπο η σαπίλα που έκρυβε μέσα του το ελληνικό ποδόσφαιρο όλα αυτά τα χρόνια. Αποκαλύπτεται η άλλη πλευρά της ελληνικής φούσκας. Ο κραταιός υπόκοσμος με τις αρρωστημένες πρακτικές, η λαμογιά, η απατεωνιά, το συνεχές κυνήγι της χλιδής, η λογική του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, το σταριλίκι χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο, η εκτεταμένη φοροκλοπή. Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 550 εκατομμύρια ευρώ φέρεται να βρέθηκαν σε λογαριασμό μεγαλοπαράγοντα που βρίσκεται στη δικογραφία για τα στημένα παιχνίδια. Όσο ακριβώς θα κόψει φέτος η κυβέρνηση από το εθνικό σκέλος του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων για να πετύχει τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής. Ψάχνει κανείς για ένοχους που μας οδήγησαν στην κρίση για να τους τιμωρήσει; Νάτοι, πολλοί απ' αυτούς. Παρελαύνουν σήμερα με χειροπέδες μπροστά μας!

Το φάρμακο για την Ελλάδα πραγματικά τελείωσε. Μαζί και το πάρτι. Κάθε μέρα που περνάει η ντοπαρισμένη ανάπτυξη ξεφουσκώνει όλο και περισσότερο, δημιουργώντας έντονο πονοκέφαλο στους εθισμένους οπαδούς της. "Κύριε Μάκη... το φάρμακο τελείωσε". "Δεν μπορώ να κοιμηθώ, κύριε Μάκη". Η απεξάρτηση θα είναι οδυνηρή. Την αντέχουμε;

Sunday, June 19, 2011

Εκλογές με στόχο τον πολιτικό μετασχηματισμό

Στη δημοκρατία υπάρχουν πολλά αδιέξοδα και αρκετά απ’ αυτά έχει αποφασίσει να μας τα επιδείξει λεπτομερώς η γενιά πολιτικών που έχουμε στείλει με τις ψήφους μας στη Βουλή, είτε ως κυβερνώντες και συμπολιτευόμενους, είτε ως αντιπολίτευση. Ύστερα από τις πρόσφατες εξελίξεις, το πρόβλημα της χώρας μετατράπηκε πλέον σε κυρίως πολιτικό και οι παρόντες κομματικοί σχηματισμοί που διεκδικούν με αξιώσεις την εξουσία αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανοι να το επιλύσουν στην παρούσα μορφή τους.

Το ΠαΣοΚ και η ΝΔ ήταν και παραμένουν ετερόκλητα μείγματα στελεχών με διαφορετικές ιδεολογίες τα οποία δεν εκφράζουν άποψη για την πολιτική, αλλά κοντράρονται για την κατάκτηση της έδρας/κυβέρνησης/υπουργείου και το επακόλουθο βραβείο της διανομής δημοσίου χρήματος και προσόδων. Το μοντέλο ήταν μια χαρά όσο κατάφερνε να χρηματοδοτεί την – πολύ ακριβή – ύπαρξή του. Η οικονομική κρίση, όμως, σκληραίνει το παιχνίδι, αφαιρεί την υλική βάση αναπαραγωγής και κυριαρχίας του συγκεκριμένου μοντέλου, και σε συνδυασμό με την παντελή απουσία στιβαρού και υπεύθυνου πολιτικού λόγου των κομμάτων οδηγεί τους πολίτες σε απελπισία και απολίτικες εκρήξεις και την κοινωνία σε αποσταθεροποίηση.

Επιπρόσθετα, η ανάγκη για ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας με σκοπό την αποφυγή της χρεοκοπίας και τη δημιουργία ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου προκαλεί μια νέα και αναγκαία διαίρεση του πολιτικού κόσμου και των απόψεων του λαού. Υπάρχει μια μερίδα Ελλήνων (πολιτών και πολιτικών) που θέλει να πληρωθεί το βαρύ κόστος παραμονής στον Ευρωπαϊκό πυρήνα, να περιοριστεί το πελατειακό κράτος δίνοντας τη θέση του σ' ένα επιτελικό κράτος και να απελευθερωθεί περισσότερο η αγορά και η υγιής επιχειρηματικότητα. Υπάρχει μια άλλη μερίδα που επιμένει στην έντονη κρατική παρέμβαση στην οικονομία, όχι γιατί το πιστεύει ιδεολογικά, αλλά πρωτίστως συμφεροντολογικά, γιατί έτσι εξασφαλίζονται πρόσοδοι σε αεριτζίδικα εισοδήματα και υπερεξουσίες. Εμείς, ως G700, έχουμε σαφή θέση υπέρ του πρώτου, αλλά η πλειοψηφία του λαού μπορεί να έχει άλλη άποψη. Και η άποψη αυτή πρέπει να εκφραστεί δημοκρατικά και να αποτελέσει οδηγό των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων.

Η απογοήτευση που ακολούθησε την τηλεφωνική φάρσα μεταξύ των αρχοντόπαιδων συμφοιτητών έδειξε μεγαλειωδώς πώς το πολιτικό προσωπικό ακόμα και σε επίπεδο κορυφής αδυνατεί να ιεραρχήσει σωστά τις πολιτικές προτεραιότητες που θέτει για να εξυπηρετήσει το μέλλον της χώρας. Έχοντας χάσει τον μπούσουλα των αρχών που το συγκροτούν, το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται επειγόντως format. Πώς, όμως, θα γίνει αυτό;

Απαιτείται ο επαναπροσδιορισμός του περιεχομένου των πολιτικών χώρων. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα από το υπεραπλουστευτικό δίλημμα ενός δημοψηφίσματος ως πρότεινε σήμερα από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός. Εδώ που μας έφεραν οι ερασιτεχνικοί πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης, αθροιζόμενοι με την ανεύθυνη δημοσκοπική πολιτική της ΝΔ το διακύβευμα αυτό πρέπει να τεθεί στο λαό μέσα από εκλογές.

Ο ΓΑΠ, με τις κινήσεις τακτικής στην εσωτερική πολιτική σκακιέρα εξάντλησε γρήγορα το πολιτικό κεφάλαιο που του έδωσε η ευρεία νίκη στις εκλογές, και με τον προχτεσινό του ανασχηματισμό απλά ξαναμοίρασε εξουσία στις ενδοΠαΣοΚικές βαρονίες. Μακάρι το νέο σχήμα να αποδειχτεί αποτελεσματικό τόσο στο μέτωπο της οικονομικής αντιμετώπισης της κρίσης, όσο και στην πολιτική και κοινωνική διαχείρισή της. Επειδή όμως ένα τέτοιο εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί δεδομένου ότι οι αντικειμενικές οικονομικές παράμετροι του προγράμματος παραμένουν οι ίδιες, καλό θα ήταν ο ΓΑΠ αντί να επιχειρεί ασκήσεις συμμετοχικής δημοκρατίας εν μέσω κρίσης, να πετύχει την καταβολή της πέμπτης δόσης και να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο προκειμένου να έχει το χρόνο να διεξάγει σύντομα εκλογές. Οι Ευρωπαίοι εταίροι θα του δώσουν το απαιτούμενο τρίμηνο καθώς έχουν καταλάβει και εκείνοι την κοινωνική ένταση που βράζει στην Ελλάδα. Ο δε Σαμαράς καλό είναι να προετοιμαστεί, γρηγορότερα απ' ότι θα το περιμένε και θα το ήθελε, να κατέβει για πρώτη φορά ως Νέα Δημοκρατία στο λαό και να εξετάσει τι απίδια πιάνει ο σάκος του νεο- λαϊκισμού.

Ο πολιτικός κόσμος είναι καιρός να αντιληφθεί και να εκθέσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής στο λαό. Ξέρουμε ότι, πλην εξαιρέσεων, αδυνατεί να το κάνει. Ο λαός όμως, ας πάρει, επιτέλους κι αυτός, την ευθύνη της ενημέρωσής του! Να απαιτήσει και να μάθει από τους υποψήφιους βουλευτές του τα πραγματικά στοιχεία, τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, το όφελος και, επιτέλους, το κόστος της όποιας επιλογής και να πάρει εκλογικά την απόφαση για το πού θα πάει η χώρα.

Οι εκλογές απαιτούν τόλμη από πολίτες και πολιτικούς καθώς ενδέχεται να αποτελέσουν μια μακρά και οδυνηρή διαδικασία. Είναι πιθανό οι εκλογές να μην δώσουν τη μαγική λύση της αυτοδύναμης κυβέρνησης και τα κόμματα μάλλον δεν θα καταφέρουν να συνεννοηθούν καθώς δυσκολεύονται πολύ με τις τηλεφωνικές επικοινωνίες, όπως φάνηκε πριν λίγες μέρες.

Το σύστημά μας όμως είναι, ακόμα, κοινοβουλευτικό. Η Βουλή που θα προκύψει, μιας κι η παρούσα είναι πολιτικά ανάπηρη, θα έχει τη λαϊκή εμπιστοσύνη για να πάει τη χώρα παραπέρα. Η κυβέρνηση που θα βγάλει η Βουλή προφανώς θα αντικατοπτρίσει τον πολιτικό συσχετισμό αλλά, όχι στον επίπλαστο άξονα ΠαΣοΚ – ΝΔ, αλλά στον ουσιωδέστερο άξονα που περιγράφουμε πιο πάνω. Οι τότε εκλεγμένοι βουλευτές θα χρειαστεί να επανατοποθετηθούν έξω από τις κομματικές τους στέγες ανασυγκροτώντας νέες γύρω από σαφέστερους πολιτικούς στόχους και διατηρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων πριν αυτές περάσουν στα χέρια της κοινωνικής μηχανικής και φέρουν την απώλεια όλων των πραγματικών δημοκρατικών και υλικών κεκτημένων της μεταπολίτευσης που η πτώχευση θα επιφέρει.

Τα νέα, απαλλαγμένα από βαρίδια και ιδεολογήματα της προ-κρίσης εποχής, κόμματα εξουσίας θα είναι οι μόνοι φορείς που θα μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα πολιτική και κοινωνική σταθερότητα απαραίτητη για να πάμε παρακάτω. Είναι, μάλλον, δεδομένο πως ο τρίτος πόλος που από κοινού συγκροτούν τα πολιτικά άκρα θα παραμείνει ούτως ή άλλως στο παιχνίδι αλλά, προϊόντος του χρόνου θα αποδυναμωθεί και πιθανώς θα απορροφηθεί από τα νέα σχήματα όπως συνέβη και στις περιόδους της πολιτικής σταθερότητας του παρελθόντος.

Το παρών πολιτικό σκηνικό, όπως προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές της Μεταπολίτευσης το 2009, έπαιξε την τελευταία πράξη του δράματος με μέτριες ερμηνείες σε μια τηλεφωνική φάρσα. Θα τελειώσει την καριέρα του με ήπιο τρόπο δίνοντας ομαλά τόπο σε μια διάδοχη κατάσταση ή θα ωθήσει τη χώρα σε αστάθεια παρασύροντάς την στην πτώση του; Εκλογές λοιπόν σύντομα με στόχο τον πολιτικό μετασχηματισμό. Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας οδηγήσει παρακάτω.

Wednesday, June 8, 2011

Το μανιφέστο της αγανάκτησης

Είμαστε αγανακτισμένοι.

Γιατί απ’ το 2007 που προειδοποιούσαμε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλήξει σε δουλοπαροικία του χρέους κανείς δεν μας άκουγε. Πολιτικό σύστημα και πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πορεύτηκαν στη λογική του “λεφτά υπάρχουν”. Ουδείς απ’ αυτούς που τώρα κόπτονται για το χρέος έβγαινε τότε να αναδείξει τον ολισθηρό δρόμο της υπερχρέωσης. Οι ισχυρότερα οργανωμένοι πολίτες-πελάτες είχαν πάντα δίκιο σε ότι κι αν ζητούσαν. Οι πολιτικοί-πολιτικάντηδες έχτιζαν καριέρες μοιράζοντας στους ημέτερους τα λεφτά των μελλοντικών γενεών, υποθηκεύοντας όμως καθημερινά το μέλλον της χώρας.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που τόσο εύκολα ποντάρουν στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, υπήρξαν πρωτεργάτες της υπερχρέωσης. Τόσο με το δημοκοπικό περιεχόμενο των εκπομπών τους και την προπαγάνδα που έκαναν υπέρ των χυδαίων δημαγωγών της πολιτικής, όσο και την κρατικοδίαιτη συμπεριφορά τους, ζώντας από την κρατική διαφήμιση που μοίραζε η διαπλοκή και οι εκβιασμοί της, επιβιώνοντας από τη μη πληρωμή φόρων και εισφορών.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί θυμόμαστε ακόμη την προσπάθειά μας να πείσουμε τηλεσχολιαστές και δημοσιογράφους, όλους αυτούς που ξαφνικά σήμερα κόπτονται για το καλό της χώρας, για το τι διακυβεύεται για τη νέα γενιά και εκείνοι απλά μας αντιμετώπιζαν όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια. Όταν μιλούσαμε για χρέος, ελλείμματα, αγορά εργασίας, ασφαλιστικό, παραγωγικό μοντέλο, περιβάλλον και δημόσια αγαθά εκείνοι μας ρωτούσαν όλο "λύπη": μα καλά, πώς ζείτε με 700ευρώ;

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τώρα που ξέσπασε η κρίση χρέους, τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθούν τα “δάνεια από το μέλλον”, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ασχολείται με τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας. Αντί να αποδεχτεί την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να αναλάβει τις ευθύνες του και σύσσωμο να ενεργήσει ώστε να βγούμε από την κρίση, επιχειρεί να διασωθεί κάνοντας μικροπολιτική και περισώζοντας ό,τι μπορεί απ’ το πελατειακό τερατούργημα της μεταπολίτευσης.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί μαζί με το πολιτικό σύστημα που δίνει μάχες οπισθοφυλακής, οι αργυρώνητοι τραπεζίτες, βασικοί συνένοχοι στην παγκόσμια κρίση χρέους, δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος της αλλαγής που τους αναλογεί. Με νύχια και με δόντια επιχειρούν να περισώσουν τα εθνικά τους περίπτερα νομίζοντας κι αυτοί σαν τους πολιτικούς ότι το τέλος της καταιγίδας θα τους βρει να στέκονται ακόμα όρθιοι και νικητές.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί έχει φθαρεί πλέον ανεπανόρθωτα το ελληνικό brand name. Γίναμε οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες. Όλοι οι εργαζόμενοι που δουλεύαμε απλήρωτες υπερωρίες, σε ανασφάλιστες δουλειές, κολλήσαμε τη ρετσινιά επειδή επιτρέψαμε σε πολλούς συμπολίτες μας να τεμπελιάζουν οχυρωμένοι πίσω από το βόλεμά τους. Αφήσαμε την πολιτική ηγεσία να μας διασύρει για να καλύψει τα δικά της κενά και τώρα χρειάζεται να ξαναπείσουμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι δεν είμαστε ελέφαντες.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τη νύφη καλείται να πληρώσει για μία ακόμη φορά η νέα γενιά και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Με μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, εκτεταμένη ανασφάλεια και έλλειμμα προοπτικής. Ο κρατικός καπιταλισμός ανθίσταται τη στιγμή που αυτός έπρεπε να είναι ο κεντρικός αποδέκτης των μέτρων εξυγίανσης και περιστολής. Με απολύσεις του πλεονάζοντος προσωπικού στο Δημόσιο και αποκρατικοποιήσεις για να δημιουργηθεί επιτέλους πρωτογενές πλεόνασμα, να αποκτήσουμε έτσι ισχύ έναντι των δανειστών μας, και να ανασάνει επιτέλους η παραγωγική οικονομία από φόρους και έκτακτες εισφορές.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί οι δυνάμεις της αλλαγής είναι περιορισμένες, κατακερματισμένες και χωρίς φωνή. Στην κοινωνία ενεργοποιούνται τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Ένας αμυντικός ψευτοπατριωτισμός με κύριο αίτημα τη στάση πληρωμών και την τιμωρία των ενόχων και εκφραστές τα πάσης φύσεως ραμολιμέντα της μεταπολίτευσης. Όσους ποντάρουν στην “επιστροφή στη δραχμούλα” και οραματίζονται την πλήρη εξαγορά της πτωχευμένης Ελλάδας με τις καταθέσεις που “πέταξαν” το τελευταίο δωδεκάμηνο...

Τα πραγματικά ζητούμενα, όμως, είναι ο δημοσιονομικός ορθολογισμός, το άνοιγμα των αγορών εργασίας στους παραδοσιακούς outsiders του σάπιου συστήματος που μας χρέωσε δηλαδή τους νέους, τις γυναίκες και τους μετανάστες, η μετατροπή του κράτους από δεσμοφύλακα και τρόφιμο της πραγματικής οικονομίας σε αποτελεσματική κι ευέλικτη διοικητική μηχανή και η δημιουργία ενός βιώσιμου παραγωγικού προτύπου με έμφαση στην παραγωγή και την εξωστρέφεια και εκφραστές τους νέους εργάτες γνώσης.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί η Κυβέρνηση σέρνεται και καθυστερεί να πάρει αποφάσεις. Δεν διαπραγματεύεται με στρατηγικό στόχο και δεν εμπνέει στην κοινωνία αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνη. Στήνει σκηνικά τρόμου με σκοπό να δικαιολογήσει αυτονόητα μέτρα ενάντια στο πλαδαρό πελατειακό κράτος και, επιχειρώντας ανανέωση της εντολής της μέσα από επικοινωνιακά δημοψηφίσματα, επιτείνει και διαιωνίζει την κρίση.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Ναι είμαστε. Δεν είμαστε όμως απαισιόδοξοι. Ούτε παραιτούμαστε από το φυσικό μας δικαίωμά να διαμορφώσουμε το μέλλον μας σ' αυτή τη χώρα. Εκτιμούμε ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές. Το καθεστώς που στήθηκε μεταπολιτευτικά καταρρέει χάνοντας την υλική βάση στην οποία στηρίχτηκε παραδοσιακά. Οι ταμπέλες των βασικών θεσμών, κόμματα, μίντια, συνδικάτα, μπορεί να μην αλλάξουν, το περιεχόμενο τους όμως θα υποστεί δραστική αλλαγή. Είναι ζήτημα χρόνου.

Friday, June 3, 2011

Τολμήστε!

Κείμενο 32 Προσωπικοτήτων των Γραμμάτων, της Τέχνης και των Επιστημών*

Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά.

Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους Έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή.

Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας, μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή.

Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.

Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.

Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών.


*Ο Νίκος Αλιβιζάτος είναι συνταγματολόγος· ο Νάσος Βαγενάς είναι κριτικός λογοτεχνίας· ο Θανάσης Βαλτινός είναι συγγραφέας· ο Γιάννης Βούλγαρης είναι πολιτικός επιστήμονας· ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι κλασικός φιλόλογος· ο 'Αγγελος Δεληβοριάς είναι αρχαιολόγος· ο Γιώργος Δερτιλής είναι πολιτικός επιστήμονας· η Κική Δημουλά είναι ποιήτρια· ο Απόστολος Δοξιάδης είναι μαθηματικός και συγγραφέας· ο Αρίστος Δοξιάδης είναι οικονομολόγος· ο Τάκης Θεοδωρόπουλος είναι συγγραφέας· η Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας· ο Ορέστης Καλογήρου είναι φυσικός· ο Στάθης Καλύβας είναι πολιτικός επιστήμονας· η Βάσω Κιντή είναι φιλόσοφος· ο Μένης Κουμανταρέας είναι συγγραφέας· ο Γιάννης Κουνέλης είναι ζωγράφος· ο Ανδρέας Κούρκουλας είναι αρχιτέκτονας· ο Πέτρος Μάρκαρης είναι συγγραφέας· ο Νίκος Μουζέλης είναι κοινωνιολόγος· ο Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος είναι ιατρός· ο Τάσος Μπουλμέτης είναι σκηνοθέτης· ο Γιώργος Παγουλάτος είναι πολιτικός επιστήμονας· ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης· ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου είναι εικαστικός· ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι μουσικοσυνθέτης και στιχουργός· ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είναι συγγραφέας· ο Παύλος Σούρλας είναι νομικός· ο Γιάννης Στουρνάρας είναι οικονομολόγος· ο Σταύρος Τσακυράκης είναι συνταγματολόγος· ο Χαρίδημος Τσούκας είναι καθηγητής οργανωσιακής θεωρίας · ο Αλέκος Φασιανός είναι εικαστικός.

Wednesday, June 1, 2011

Letter to Merkel*

Dear Chancellor Merkel

For one more time during the last 18 months a German politician, this time the Chancellor herself, resorts into populism in order to pacify an “enraged” domestic opinion in relation to the European Support Mechanism for Greece.

It’s about time our fellow citizens in the EU, the German people, who we dully respect, be informed about the truth in relation to the “laziness” allegations.

First of all, Greek private sector workers work more than the average EU-15 worker according to the latest Eurofound Working Time Development Survey. For 2009 the average collectively agreed normal weekly hours stand at 40 per week, the highest in Europe next to Estonia and Bulgaria, while in Germany it is down to 37.7 per week. As far as the statutory maximum working week is concerned both Greece and Germany stand at 48 hours, though Greece has a statutory maximum working day of 12 hours and Germany of 8. Only civil servants work less in Greece with the collectively agreed normal weekly hours standing at 37.5, in comparison to 39 in Germany. The Greek government is currently increasing civil cervants’ weekly working time at 40 a move that everybody in Greece approves.

Second, as far as taking holidays is concerned, the collectively agreed annual leave in Greece is 23 days in comparison to 30 in Germany, while the statutory minimum paid annual leave in Greece is 20 days per annum in comparison to 25 in Germany.

Overall, after the deduction of paid leave and public holidays the average annual hours worked in Greece stand at 1816 per year in comparison to 1655 in Germany.

The accusations about “laziness” are even more unfounded when referring to young workers. Even before the crisis there was the problem of “generation 700 euros”, that is the existence of a “precarious generation”, a majority of young Greeks, most of them knowledge workers, who were overworked, underpaid, debt-driven and insecure.

Of course there are also those young people who face a stubbornly high unemployment rate. Youth unemployment which was already a significant issue before the crisis, as in most countries in the EU, is currently almost at triple the rate of what it is for the total workforce.

Having said all that, politicians’ attempt to play the card of the moral economy story, whether they are Germans or Greeks, is leading nowhere, but to fruitless division and hostility. The biggest victim of such attitudes is going to be European unity and the EU itself. The “laziness” card, as cheap as the “Nazi” card used by certain populists in Greece, is totally misleading, taking the public discourse away from the real problems and causes of the economic crisis in Europe. To name but the most crucial in relation to Greece:

- The oversized, unproductive public sector, a result of clientelistic policies that led to the debt explosion

-The uncompetitive functioning of markets as well as the market dominance by inward looking, microsized enterprises

- The low quality of public institutions, especially the lack of government effectiveness and rule of law.

If Greece is to be saved and along with it the euro, the so called bail-out politics must put to the side the moral economy story and look more seriously into the real economy narrative.

Currently you do exactly the opposite: lots of talk followed by measures of austerity. What Greece needs is an economic revival plan followed by deep structural reform in the real economy. The aim is to make Greece a productive, competitive outward looking economy able to attract capital and investors, not just buy the products other countries produce by working hard and efficiently. After all this is what you want too, don’t you?

Kind Regards

G700

*Η παραπάνω επιστολή έχει σταλεί για δημοσίευση στην FT Deutschland με αφορμή δημοσιεύματα και δηλώσεις Γερμανών πολιτικών για την ελληνική "τεμπελιά".