Wednesday, March 30, 2011

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία

The Books' Journal
Από τους Ορέστη Καλογήρου,
Γιώργο Καρρά,
Βάσω Κιντή,
Μάνο Ματσαγγάνη,
Ελίζα Παπαδάκη,
Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο.

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα – είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρ' όλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπ' όψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας). Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί νόμοι υπάρχουν έξω από μας. Σε μας το μόνο που μένει είναι να συγχρονίσουμε τη σκέψη μας με αυτούς, να τους καταστήσουμε (και μαζί να καταστήσουμε και τους εαυτούς μας) έλλογους, ή να μην το κάνουμε: τούτο το τελευταίο μεταφερόμενο στο επίπεδο της κοινωνίας είναι υπό την ευρεία έννοια ο λαϊκισμός.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί νόμοι δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι. Με αυτή (και μόνο με αυτή) την έννοια, όσα ισχύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους νόμους του, ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, και για τα κάθε λογής περιβάλλοντα (κοινωνικό, οικονομικό κ.λπ.) εντός των οποίων βρισκόμαστε και η ισχύς των οποίων εκφεύγει των ορίων της ελληνικής δημοκρατίας. Θα οφείλαμε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε το περιβάλλον αυτό και –στο βαθμό που δεν μπορούμε έτσι απλά, διά προεδρικού διατάγματος, να το αλλάξουμε– να το λαμβάνουμε υπ' όψη μας. Η ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη χώρα μας, που είναι ακριβώς η ιστορία του λαϊκισμού, εντός του οποίου όλοι, μα κυριολεκτικά όλοι, είμαστε βουτηγμένοι, είναι αδιαλείπτως και σε περίοδο προϊούσας παγκοσμιοποίησης μια ιστορία άγνοιας περιβάλλοντος, νόμων και κανόνων, μια ιστορία έκρηξης ενός ιδιόμορφου ελληνικού βολονταρισμού. Αυτή την άγνοια περιβάλλοντος η Αριστερά την ονομάζει αντίσταση και ανυπακοή, σε πείσμα της δικής μας παιδείας, που δεν τη θεωρούμε δα λιγότερο αριστερή από των άλλων, σύμφωνα με την οποία αντίσταση σημαίνει να αντιπαλεύεις κάτι προκειμένου να το αλλάξεις κι όχι απλώς να το αγνοείς.

Ένα μόνο παράδειγμα άγνοιας αντικειμενικών συνθηκών θα φέρουμε από το παρελθόν, γιατί σκοπός μας εδώ δεν είναι να κάνουμε ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ενώ η Ελλάδα έχει μόλις εισέλθει στην «Κοινή Αγορά», στην ελεύθερη αγορά της Ευρώπης, και επομένως βρίσκεται μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν ελέγχει, το ΠΑΣΟΚ εφευρίσκει ένα υβριδικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο θα μπορούσαμε να το κωδικοποιήσουμε ως εξής: παράγουμε καπιταλιστικά, αμειβόμαστε σοσιαλιστικά, καταναλώνουμε ελεύθερα και παγκοσμιοποιημένα. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της μη ανταγωνιστικής ελληνικής παραγωγικής βάσης αφανίστηκε από προσώπου γης, ένα άλλο κομμάτι κατέληγε στο Δημόσιο υπό τη μορφή των προβληματικών επιχειρήσεων. Στο εξής ένας ολοένα συρρικνούμενος και ασθενικός ιδιωτικός τομέας είχε να θρέψει έναν διογκωμένο και διογκούμενο δημόσιο τομέα, με συνέπεια η σοσιαλιστική αμοιβή (σύμφωνα με τις ανάγκες μας) και η ελεύθερη παγκοσμιοποιημένη κατανάλωση να εξασφαλίζεται με δανεισμό.

Αλλά και όταν, στις αρχές του 2000, η χώρα προσχώρησε στο ευρώ, το νόμισμα δηλαδή έπαψε να είναι πολιτικό εργαλείο, καθώς βρέθηκε κι αυτό εκτός ορίων της ισχύος της ελληνικής δημοκρατίας, ουδείς προβληματίστηκε για τη νέα αντικειμενική συνθήκη που δημιουργούνταν και τον τρόπο προσαρμογής προς αυτήν. Κάπως έτσι φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2009, όταν ξεκίνησε, δειλά στην αρχή, με μεγάλη ένταση λίγους μήνες αργότερα, η επανάσταση των δανειστών μας, οι οποίοι, λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων που σωρεύονταν κάθε χρόνο σε ένα ήδη δυσθεώρητο χρέος, αρνήθηκαν να ανακυκλώσουν το χρέος μας, ή ζητούσαν τέτοια επιτόκια για να το πράξουν που η αποδοχή τους και μόνο εκ μέρους μας ήταν συνώνυμη της χρεοκοπίας.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, μιας κατάστασης δηλαδή που και πάλι το πεδίο ορισμού της βρίσκεται έξω από μας, εκτός ορίων της ελληνικής δημοκρατίας, στις αγορές, ήταν το μνημόνιο.
Αρκετοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί, όπως «το απαράδεκτο μνημόνιο», «το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος», «τάσσομαι κατά του μνημονίου», «να κάνουμε δημοψήφισμα, να ψηφίσουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά του μνημονίου». Στην πραγματικότητα, σε όλους αυτούς δεν αρέσουν οι συνέπειες του μνημονίου, όπως δεν αρέσουν στους ανθρώπους οι συνέπειες ενός σεισμού ή μιας καταιγίδας. Αλλά οι συνέπειες του μνημονίου, για να αξιολογηθούν, πρέπει να συγκριθούν με τις συνέπειες του μη μνημονίου: το μνημόνιο μας δίνει για κάτι λιγότερο από τρία χρόνια κάποια χρήματα με σχετικά υποφερτό επιτόκιο, προκειμένου αφ' ενός να εξυπηρετήσουμε το ληξιπρόθεσμο χρέος μας, αφ' ετέρου να καλύψουμε τα καινούργια ελλείμματα που θα δημιουργήσουμε σ' αυτά τα τρία χρόνια. Σε αντάλλαγμα, αναλαμβάνουμε την υποχρέωση να μειώνουμε σταδιακά αυτά τα ελλείμματα, μέχρι να τα φέρουμε κάτω του 3% του ΑΕΠ. Για παράδειγμα, το 2009 το Δημόσιο είχε έσοδα περίπου 50 δισ. ευρώ (για την ακρίβεια 49) και δαπάνες 85 δισ., άρα το έλλειμμα ήταν πάνω από 35 δισ. Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δισ. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας επέτρεπε (και μας χρηματοδοτούσε) να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δισ. (35-15=20). Με αυτά τα 20 δισ. πληρώσαμε μισθούς (μειωμένους), συντάξεις, τόκους κ.ο.κ.

Χωρίς τα χρήματα του μνημονίου η χώρα θα χρεοκοπούσε. Χρεοκοπία σημαίνει βέβαια αδυναμία πληρωμής χρεωλυσίων, ενδεχομένως και τόκων, σημαίνει όμως ταυτόχρονα και αδυναμία δανεισμού, διακοπή συναλλαγών και πάρε-δώσε του ελληνικού Δημοσίου με τον έξω κόσμο. Αδυναμία καινούργιου δανεισμού σημαίνει αδυναμία χρηματοδότησης του καινούργιου (έστω μειωμένου) ελλείμματος που «παράγουμε» ως χώρα το 2010, το 2011 κ.λπ. Σημαίνει δηλαδή αναγκαστικά απότομη, ήδη από το 2010, προσγείωση σε μια κατάσταση μηδενικού ελλείμματος, σαν κι αυτή στην οποία φιλοδοξούμε να φθάσουμε σταδιακά μέσω μνημονίου σε λίγα χρόνια. Αλλά αυτή την απότομη προσγείωση (είναι πολύ εύκολο να την υπολογίσουμε, είναι 36 δισ. ευρώ μείον οι τόκοι που ενδεχομένως χρεοκοπώντας δεν θα πληρώναμε) η χώρα δεν θα μπορούσε κοινωνικά να την αντέξει – εδώ δεν καταφέρνει να αντέξει την πολύ μικρότερη προσγείωση του μνημονίου. Αν καταλαβαίνουμε καλά τα όσα περιγράφουμε, σημαίνουν στην πραγματικότητα μια κατάσταση τόσο διογκωμένου ελλείμματος, ώστε η χώρα να μην αντέχει (κοινωνικά) ούτε καν να χρεοκοπήσει.

Αυτό είναι άλλωστε που φοβούνται και οι αγορές. Φοβούνται δηλαδή ότι αν και όταν, με τη βοήθεια και του μνημονίου, φθάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα και επομένως δεν έχουμε ανάγκη καινούργιου δανεισμού για να χρηματοδοτήσουμε ελλείμματα, τότε και μόνον τότε θα πάμε σε μια μορφή λελογισμένης χρεοκοπίας (αναδιάρθρωση), είτε με κούρεμα είτε με επιμήκυνση είτε με αναδιαπραγμάτευση επιτοκίου, ή με έναν συνδυασμό όλων αυτών, ώστε να μειώσουμε το ύψος των τοκοχρεολυσίων που μας βαραίνουν και που σιγά σιγά θα προσεγγίζουν τα 20 δισ. Λένε πολλοί ότι το μνημόνιο αποτυγχάνει γιατί, ακόμα και στο βαθμό που πετυχαίνουμε κάποιους από τους στόχους του, δεν πέφτουν τα σπρεντ και επομένως δεν θα μπορέσουμε να βγούμε για δανεισμό στις αγορές. Αλλά τα σπρεντ δεν μειώνονται, επειδή οι αγορές φοβούνται όσα περιγράψαμε παραπάνω – και οι αγορές θα συνεχίσουν να φοβούνται. Εμείς δεν έχουμε παρά να εκπληρώσουμε το στόχο των πρωτογενών πλεονασμάτων (το μνημόνιο δηλαδή) και τότε θα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής, να «αποφασίσουμε» δηλαδή αν θα επιβεβαιώσουμε τους φόβους των αγορών αναδιαρθρώνοντας το χρέος, ή αν αντέχουμε να το τιμήσουμε – οπότε θα πέσουν και τα σπρεντ. Τα εισαγωγικά στο «αποφασίσουμε» έχουν την έννοια ότι η χρεοκοπία μιας χώρας δεν μπορεί να είναι μια πράξη συμφέροντος, αλλά μια πράξη εξαναγκασμένη, μια πράξη απόγνωσης, η έσχατη λύση. Αυτής της μορφής η χρεοκοπία γίνεται κατανοητή και αποδεκτή από τους άλλους. Η άλλη χρεοκοπία, κοινώς το φέσωμα (που ορισμένοι αριστεροί προτείνουν κάπου μεταξύ λύσης και επαναστατικής πράξης), δεν είναι αποδεκτή και προκαλεί αντιδράσεις και αντίποινα. Αυτό καλό είναι να το έχουν κατά νου και όσοι θεωρούν ότι, την ώρα που προσφερόταν στη χώρα η λύση του μνημονίου, εμείς είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τη χρεοκοπία. Η αντίδραση θα ήταν τέτοια, που πιθανότατα σε λίγες βδομάδες δεν θα διαθέταμε συνάλλαγμα να αγοράσουμε πετρέλαιο για να κινηθούν τα φορτηγά μας.

Υπάρχουν άλλοι που κατηγορούν το μνημόνιο ως αντιαναπτυξιακό και κομπάζουν πως είχαν προβλέψει ότι θα μας οδηγούσε σε αδιέξοδο. Αλλά όταν έχεις το 2009 ρίξει 35 δισ. δανεικά στην οικονομία σου (και το ίδιο έκανες και τα προηγούμενα χρόνια) και τώρα πρέπει να τα αφαιρέσεις, είτε σταδιακά (μνημόνιο) είτε απότομα (μη μνημόνιο), πολύ απλά γιατί κανείς δεν σου τα δανείζει πλέον, αυτή η αφαίρεση εξ ορισμού είναι η συρρίκνωση. Ας μας πει κάποιος πώς θα αφαιρεθεί ένα 15% του ΑΕΠ από την οικονομία χωρίς να έχουμε πτώση του ΑΕΠ και θα τον χειροκροτήσουμε, γιατί θα έχει ανακαλύψει νέους γεωμετρικούς χώρους. Σε αυτή την κατάσταση, ανάπτυξη μπορεί κατ' αρχάς να έρθει μόνο απ' έξω..

...Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ

Monday, March 28, 2011

Αθήνα: αλλεπάλληλες απεργίες, ιδιωτικοποιήσεις και δημοσιονομικό αδιέξοδο

Της Μαρί Ντε Βερζές*

Τελικά, τίποτα δε του «βγαίνει»: παρ' όλες τις προσπάθειες της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να τροχοδρομήσει ξανά τη χώρα του, υψηλά ιστάμενοι επενδυτές, αναλυτές και οικονομολόγοι εξακολουθούν να αμφιβάλουν για τη δυνατότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει τα πελώρια χρέη της. «Δεν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί η αναδιάρθρωση» εκτιμά π.χ. ο Ότμαρ Ίσινγκ (Otmar Issing), άλλοτε επικεφαλής οικονομικός αναλυτής της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ) σε μια συνέντευξή του στις 21 Μαρτίου στο γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ».

Η ετυμηγορία είναι τελεσίδικη, έστω κι αν έρχεται την ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να ελαφρύνουν τους όρους της οικονομικής βοήθειας που παρασχέθηκε στην Ελλάδα το Μάιο του 2010.

...διαβάστε τη συνέχεια στην ιστοσελίδα του PPOL.

Friday, March 25, 2011

Διαγενεακή διάσταση του εθελοντισμού

Στο πλαίσιο της πρόσκλησης της ΓΓ Νέας Γενιάς που είναι υπεύθυνη για την υλοποίηση της Περιοδείας του Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού, η g700 συμμετείχε σε πάνελ με θέμα «Διαγενεακή αλληλεγγύη στην εποχή της κρίσης». Οι θέσεις μας αποτυπώνονται στο παρακάτω κείμενο:

Δεν έχουμε μελετήσει σε βάθος την έννοια του εθελοντισμού και, φυσικά, δεν φιλοδοξούμε να περιγράψουμε την απόλυτη πραγματικότητα στο χώρο. Γι’ αυτό καταγράφουμε την εντύπωσή μας και ζητάμε και από σας να συμβάλλετε ώστε να δούμε αν όντως ισχύει το μοντέλο που προτείνουμε για το φαινόμενο του εθελοντισμού στην Ελλάδα.

Τρεις χαρακτηριστικές εικόνες μπορούν να περιγράψουν την εικόνα του εθελοντισμού στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας:

Πρώτη εικόνα, αυτή των κατοίκων ενός χωριού που με δικά τους μέσα φτιάχνουν αντιπυρική ζώνη προστασίας στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς.

Δεύτερη εικόνα, μια νοικοκυρά στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου να φωνάζει στην κάμερα «πού είναι το κράτος» την ώρα που το σπίτι της γειτόνισσάς της στο ισόγειο έχει πλημμυρίσει.

Τρίτη εικόνα, η Γιάννα Αγγελόπουλου – Δασκαλάκη να ανακοινώνει χαρούμενη πως οι αιτήσεις των εθελοντών ξεπέρασαν τις 160.000.

Ο μεταπολεμικός εθελοντισμός της ανάγκης που επέτρεπε στις μικρές αγροτικές (συνήθως) κοινωνίες να επιβιώνουν απέναντι στις φυσικές αντιξοότητες υπήρξε μεταπολιτευτικά μια ανάμνηση συνδεδεμένη περισσότερο με την ανικανότητα της διοίκησης να ανταποκριθεί στις ανάγκες των πολιτών παρά ως ένα πνεύμα σχετιζόμενο με αξίες όπως η κοινωνική προσφορά ή ο αλτρουισμός.

Ο, κυρίως αγρότης, Έλληνας των μεταπολεμικών χρόνων πάλευε για επιβίωση. Ο μεταπολιτευτικός Έλληνας – κάτοικος πόλης πλέον – απαίτησε ένα μηχανισμό που μπορούσε στοιχειωδώς να ανταποκριθεί στο ρόλο ενός σύγχρονου κράτους. Οπότε, ο εθελοντισμός της ανάγκης υποχωρεί και δίνει τη θέση του σε ένα νέο ατομισμό ο οποίος περιμένει από το απρόσωπο κράτος να επιλύει τα προβλήματα που άλλοτε επίλυαν οι τοπικές κοινωνίες εθελοντικά.

Η εξωτερική πίεση (από την τρομερή ΔΟΕ) εισάγει στη χώρα ένα νέο μοντέλου εθελοντισμού τις παραμονές του 2004. Στο περιβάλλον αισιοδοξίας και αφθονίας όπου ζει η χώρα το 2004, δημιουργείται χώρος για νέα αστικά χόμπι και ο εθελοντισμός προσφέρεται ως τέτοιος. Οι Ολυμπιακοί αγώνες γίνονται το νέο «εθνικό στοίχημα» και οι Έλληνες μεταμορφώνονται σε άδολους εθελοντές κατά την κυρίαρχη κολακευτική αφήγηση. Βέβαια, πολλοί θυμούνται τις τρεις εβδομάδες επιπλέον στρατιωτικής άδειας ή τα μόρια επιδότησης σε μελλοντικούς διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ που επιστρατεύθηκαν λίγους μήνες πριν το φινάλε, όταν έντρομοι οι οργανωτές των Ολυμπιακών έβλεπαν την απροθυμία των Ελλήνων να μετασχηματιστούν σε εκσυγχρονισμένους ευρωπαίους, με μόνο κίνητρο τη διεθνή εικόνα της χώρας. Ο εθελοντισμός έγινε ένα άτυπο νόμισμα ανταλλαγμάτων μεταξύ πολιτείας και πολιτών.

Άλλες παράμετροι σύγκρισης ανάμεσα στη γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης και τη δική μας είναι η πολιτικοποίηση, η χρήση των μέσων και η αστικότητα των εθελοντικών οργανώσεων. Οι εθελοντικές συλλογικότητες των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80, εντασσόμενες στον μεταπολιτευτικό πολιτικό οργασμό, είχαν έντονα στοιχεία πολιτικοποίησης. Εκπολιτιστικοί σύλλογοι και ομάδες κοινωνικής παρέμβασης ήταν κατά κύριο λόγο οι φορείς εκείνοι που καθόρισαν την εθελοντική δράση στις δεκαετίες εκείνες.

Οι γενιές αυτές ήταν, παράλληλα, εσωτερικοί μετανάστες πρώτης γενιάς. Η σχέση με το αστικό τοπίο δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί και η ανάμνηση της «επαρχίας» των ιδιαίτερων πατρίδων του καθενός γεννούσε μια νοσταλγία που ισορροπούσε το κύμα αστυφιλίας που συνέχιζε αμείωτο.

Μετά την Ολυμπιάδα εμφανίζονται οι πρώτες κινήσεις στο διαδίκτυο οι οποίες έχουν ένα κάποιο κοινωνικό αιτούμενο και το εμφανίζουν μέσα από τα μπλογκ. Παρουσιάζουν δε, χαρακτηριστικά εθελοντισμού καθώς οι μπλόγκερς είναι μια κοινότητα η οποία αμισθί προσπαθεί και κατορθώνει να παρέμβει κοινωνικά. Η οργάνωσή τους δεν προϋποθέτει κοινούς φυσικούς χώρους δραστηριοποίησης και αυτό ενισχύει τον πλουραλισμό αλλά μειώνει την έντασή τους στον κοινωνικό χώρο.

Ωστόσο, μέσα από αυτό το νέο μέσο τίθενται κάποια σοβαρά διαδικτυακά αιτούμενα όπως η μάχη ενάντια στο φακελάκι στην οποία πρωτοστατεί το μπλογκ της, άδικα χαμένης, Αμαλίας Καλυβίνου, η ανάδειξη της διαγενεακής δικαιοσύνης που προωθεί η g700 και άλλες παρόμοιες κινήσεις. Πρόκειται για αμιγώς netroots κινήσεις οι οποίες δεν κατεβαίνουν στο δρόμο παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις (κατάληψη Μετρό από g700, μαυροφορεμένες διαμαρτυρίες για τις πυρκαγιές της Πάρνηθας κτλ.). Το διαδικτυακό «κίνημα» ατονεί μέσα στο 2009, έχοντας κορυφώσει στη διάρκεια των μηνών που ακολουθούν τα Δεκεμβριανά και βρίσκοντας τη σημερινή του κλίμακα με τις Ευρωεκλογές της μεγάλης αποχής.

Ακολουθεί μια νέα γενιά εθελοντικών grassroots κινήσεων, που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο ως όχημα επικοινωνίας αλλά στοχεύουν σε πραγματικές παρεμβάσεις. Έχουν το αστικό τοπίο ως χώρο αναφοράς, πράγμα που αναδεικνύει και την διαφορετική σχέση της γενιάς μας με την πόλη, σε αντίθεση με τους νοσταλγούς της αγνής ελληνικής επαρχίας των προηγούμενων γενεών. Δεν υπάρχει τόπος καταγωγής που να υποκαταστήσει φαντασιακά την πόλη. Είτε ως παρεμβάσεις στο αστικό τοπίο (περιπτώσεις atenistas) είτε μέσα από μια οικολογική ματιά (αναδασώσεις, καθαρισμοί ακτών) που χαρακτηρίζει συνήθως ανθρώπους με απόσταση από το φυσικό περιβάλλον.

Τώρα, μέσα στην εποχή της κρίσης, θα αναγκαστούμε, εν μέρει, να θυμηθούμε στοιχεία του μεταπολεμικού εθελοντισμού των παππούδων μας. Ασφαλώς, έχοντας την πολυτέλεια να ζούμε σε μια εποχή που δεν θα μας επιφυλάξει προβλήματα όμοια με τα δικά τους, μπορούμε να διατηρήσουμε και ένα επιπλέον αξιακό πλαίσιο που να ξεπερνάει τις αποκλειστικές σχέσεις ανάγκης που έδεναν τις μικρές αγροτικές κοινότητες του ’50.

Ο εθελοντισμός σήμερα μπορεί να γίνει μέσο αντιμετώπισης μιας εντεινόμενης δυσκολίας που θα αντιμετωπίσουν συνάνθρωποί μας και ως απάντηση σε ένα ισχνό και οκνό κοινωνικό κράτος το οποίο δεν θα μπορέσει άμεσα να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες. Ταυτόχρονα, θα γίνει το όχημα για νέες συλλογικότητες οι οποίες δεν θα περιοριστούν σε ρόλους πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας ή στην υπεράσπιση συμφερόντων αλλά, θα επεκταθούν στην δημιουργία πιο εκτεταμένων δικτύων αλληλεγγύης που θα περιλαμβάνουν περισσότερους ανθρώπους.

Τέλος, θέλουμε να κάνουμε ένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί η Ευρωπαϊκή διοίκηση να μεταφέρει τέτοιου είδους ιδέες και αντιλήψεις στους πολίτες της. Το παραδοσιακό μοντέλο γραφειοκρατικού σχεδιασμού και επιτόπιας εκτέλεσης από θεσμικούς φορείς δείχνει να έχει αποτύχει και να αφορά μόνο ένα μικρό αριθμό υπηρεσιακών insiders.

Ειδικά σε ζητήματα κοινωνικής νοοτροπίας όπως ο εθελοντισμός, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να εντάσσονται σε επιμέρους πολιτικές και να ξεκινούν από τα κάτω προς τα πάνω και όχι με την παραδοσιακή αντίληψη κεντρικού σχεδιασμού που διέπει την ΕΕ και απηχεί το αυτοκρατορικό παρελθόν της ηπείρου μας.

Η νέα Ευρώπη πρέπει, μέσα σε όλα, να πολεμήσει και τον ίδιο της το διοικητισμό. Η διοίκηση πρέπει να ενισχύσει τις υπάρχουσες τάσεις και όχι να τις σχεδιάζει κεντρικά και να τις κατευθύνει.

Wednesday, March 23, 2011

In Greece, decades of debt cast uncertainty over the future of the young

Three years ago a 700 euros per month average salary marked Greek youth as immobile and frustrated. But with ballooning public debt and waves of austerity cuts crashing in, 700 euros is starting to look very optimistic indeed.

ATHENS June 2010
By Katherine Dunn*
Winner of The EU Young Journalist Award

“Don’t drink that so fast.” Liza Koutra leans back in her chair, gesturing with a hand rolled cigarette at the tall iced latte, a summer favourite among Athens’ sidewalk cafes.

On a tiny avenue lined with tables, young people smoke and play backgammon over espresso and coffee. From across the street, the clamour of gyro stands and motorcycles drift through the air.

Athens at night is lively, loud, and young. Its full cafes and crowded streets draw a sharp contrast to the picture of young Greeks painted over and over again – directionless, frustrated, angry. No jobs and no opportunity.

Liza, a 22 year old geography student at a small Athens university, has seen this frustration first hand. When she finishes her degree this winter, she does not know what she will do. She sees few opportunities here but is reluctant to leave her home city for good.

But for tonight, she takes another pull on her cigarette and surveys the crowd. Even in the midst of protracted recession, the young people still go out. “A cup of coffee can last all night,” she says with a shrug.

700 Euros for the lucky

But the busy nightlife of Athens only partly conceals a most inconvenient truth. Greece is in the midst of a profound period of financial and social unrest, and the young people know it. They make up one of the most vulnerable segments of Greek society, and as waves of austerity cuts roll through the country, their employment opportunities appear to be in free fall.

While the general unemployment rate was 11.6% in March of this year, unemployment among youth aged 15 to 24 is at 29.8%, according to the National Statistical Service, and 15.2% for those aged 25 to 34, up from 12.7% the previous year.

But Greek youth say their problems are not limited to unemployment, nor are they new. In January 2007 a group of 7 young graduates coined the term “the 700 euros generation”, referring to the average monthly wage for a young person in the private sector. After social security payments, the number came to around 596 euros per month, rarely enough for a young person to afford to live on their own.

Even then, 700 euros was often a salary for the lucky. Underemployment is a hidden statistic, according to Theodore Karaoulanis, the Vice President of the Hellenic National Youth Council. For those 24 and under, only 30% have full time jobs.

And in a recent study completed by Friedrich Schneider, an economist at the Johannes Kepler University of Linz, Greece’s “shadow economy”, or black market, was estimated to make up 25% of the Greek economy. G700, the group that emerged from the “generation 700 euros” estimates that 50% of young people work within the shadow economy. They do not pay social security payments – but also do not receive work benefits, job security, or contribute to their pensions.

Hopes and dreams postponed

But while young people were plagued with unemployment and poor work salaries and conditions three years ago, the situation has undoubtedly worsened.

In December 2009 Prime Minister George Papandreou shocked the country by announcing that his predecessor had hid the full scale of Greece’s public debt. In fact, weighing in at 12.7% of the GNP, it was over four times the permitted level within the EU.

Cuts were immediately announced, but by the spring the government had requested emergency loans from the IMF and EU governments to get their dangerous debt under control. They were granted a 110 billion euro loan – with strings attached. A new set of austerity cuts began.

The current wave of cuts include reforms to social security, a public sector hiring freeze, and an increase in the retirement age from 61 to 63. They also include an increase in sales tax from 19 to 23% and a 10% increase on fuel, alcohol and cigarettes.

Collectively, they will amount to a 20 to 30% cut on take home pay for the average Greek, according to Jens Bastian, a German economist at the Hellenic Foundation for European & Foreign Policy (ELIAMEP). But the extent of the damage shouldn’t come as a surprise, he says.

“This is a country which until recently had lived in denial. In a collective sense that this ‘spending as you go’ can continue, unchecked,” he says. “That the idea, we are in debt as a government but we can continue refinancing ourselves because we are a member of the Euro zone and interest rates are low, means that we don’t have to face a day of reckoning. That’s finished.”

But the cuts have not gone down easy. Since the beginning of May, when the cuts were announced, the streets of Athens and Thessaloniki have held host to tens of thousands protesting the cuts. On May 5, riots reached a violent climax when three bank workers were killed after a Molotov was thrown in the window of a downtown bank.

But while the protests have cut across party and economic lines, the G700 insists it is the young people who have the most at risk.

“Their hopes and their dreams have to be postponed,” says Evagelia Chita, the lawyer for the group.

They face the threat of increased unemployment and reduced opportunities after graduation. Many young people say they are considering leaving the country, a phenomenon which has been on the rise among university graduates since the 1990s.

But the real problem they face is effectively a ticking time bomb – the country’s pension plan.
While older people are striking to keep their current pension agreements, “as we see it now, young people will not get any pensions,” says Karaoulanis. “Even with the bigger changes that are happening now, we cannot guarantee that the system will be viable 35 years later.”

For young people, the pension system is effectively bust. Karaoulanis attributes this, in part, to a lack of “inter-generational solidarity” where older people and younger people need very different things.

“Greek society is very frightened, very angry, and there’s no hope,” says Karoulanis. “And if this is true one time for olders, it’s virtually ten times for youngers.”
Recovery at the roots

While many have called the austerity cuts draconian measures that will push the country beyond recovery, others see them as a necessary evil that could get the country’s finances back on track.
But few think that opportunities for young people will increase unless mass structural change occurs. Government programs to pay for the social security of new hires for the first year are good steps, say the G700 group, but they’re not enough.

Jens Bastian says he hopes structural reforms to “closed shop” professions – self-employed workers like taxi drivers and doctors who are notorious for fudging their incomes to avoid paying taxes – will send a hopeful sign to young people that their fortunes will change.

“In my view, in a personal assessment of it, it’s the best thing that can happen to Greece.”
Clamping down on the shadow economy and tax evasion is seen as necessary to restore the country’s pension plan. Corruption is also rampant among the public sector and politics, which are habitually marred by scandal. Bribery is so common that the “cost” for certain items, such as a driver’s license or a medical operation, are well known.

And many Greeks point to low investment – just 0,5% for research and development in 2008 – as a crucial flaw. While 1 in 5 Greeks work in the tourism sector, those who return with advanced university degrees often find there is nothing for them to do. Greece is a service based economy, and imports are drastically higher than exports.

The change needed to turn around Greece’s financial troubles is, by all accounts, immense.

A need for hope

It’s Monday afternoon, and Liza is nursing another cup of coffee, at a student cafe on the fringes of Exarhia, the downtown neighbourhood famous for playing host to students, anarchists, and frequent demonstrations. She is not sure what will come next for Greece, or for her.

“Actually, I don’t really know myself what has to change because there are so many things that are wrong,” she says. But she carefully rejects the lack of hope she says she sees so often among Greece’s young.

“I think that if you believe that things won’t change, they will never change.”

The graffiti that surrounds her, a vast collage of scrawled anarchist signs and carefully planned spray paint murals, echo her hope and confusion. Along one wall, a message is scrawled: “THE FUTURE IS NOW.”

A day earlier, in a mostly deserted cafe set in the shadow of some of Athens’ most exclusive hotels, Theodore Karaoulanis sips his coffee, observing the grandeur around him.

“It’s time for a change. We all have to change,” he says quietly. “I hope we make the right choice.”

Six Months Later: December 2010

The name “Generation 700 Euros” officially no longer applies to Greek youth.
Not long after, the Greek government lowered the monthly minimum wage to 590 euros from 700 euros, in order to encourage the hiring of young people.

But unemployment for the young has not improved as the impact of extensive austerity cuts sinks in. By October 2010, unemployment was 35.6% for youth aged 15 to 24, and 18.3% among those aged 25 to 34, according to the national statistics agency.

Brain drain, too, has allegedly been on the rise. A survey commissioned by Greek newspaper To Vima spoke with more than 5000 college graduates aged 22 to 35 through June and July 2010, according to BuinessWeek. More than 74% said they would emigrate from Greece if they had the opportunity.

December brought more general strikes and protests. During a riot on Dec. 15 in downtown Athens, the former development minister was attacked and bloodied.

For their new years address, members of the Generation 700 group wrote on their website that a “hellish” 2011 was expected. Further austerity cuts are expected, and needed, to prevent the government from defaulting on emergency loans from the EU and IMF. In June, the group said enormous change would be needed to fix Greece’s most pressing financial problems, and the structural ones which young people must face. Now, they say they hope to help co-found a new, modern Greece.

*Kathryne Dunn is a journalism student at Carleton University in Ottawa, Canada. The above article has been written as part of a project, completed as a final assignment for the international reporting program at the Danish School of Media and Journalism. The article won the Canada- EU young Journalist Award.

Thursday, March 17, 2011

European Youth Forum unveils new study on youth impact of Treaty of Lisbon

16-3-2011

On 16th March in Brussels, the European Youth Forum presented a new study highlighting the impact of the provisions of the Treaty of Lisbon in the field of youth. Conducted by Prof. Paolo Ponzano, the study in particular focuses on article 165 of the treaty which specifically deals with youth participation. The launch at the European Parliament was hosted by MEP Katarina Nevedalova, and attended by Zenon Severis from the cabinet of Youth Commissioner Vassiliou, as well as Giacomo Filibeck, President of the Youth Convention, amongst others.

“Art. 165 of the Treaty is the result of the advocacy of the European Youth Forum towards the Institutions for a decade to recognise the principe that young people must play a key role in European democratic life,” underlined Peter Matjašič, President of the European Youth Forum, “the insightful results of this research reinforce the need to invest in youth participation in the next Budget cycle of the Union”.

Read the 'the Impact of the New Provisions of the Treaty of Lisbon' here!

Sunday, March 13, 2011

Πολεμήστε το καθεστώς

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα, τα βαμπίρ και οι κασσάνδρες της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας, με αφορμή τον κάκιστο κυβερνητικό χειρισμό στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και της αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ, έδωσαν μία ακόμη μάχη οπισθοφυλακής για να μην αλλάξει τίποτα. Εργατοπατέρες, κρατικοδίαιτα μίντια και επιχειρηματίες της διαπλοκής, δημοκόποι βουλευτές και πολιτικάντηδες πάσης φύσεως, μαζί με τους διεθνείς σπεκουλαδόρους της πτώχευσης, δημιούργησαν τεχνητή ένταση και εικόνα κατάρρευσης της χώρας, επιχειρώντας να στερήσουν κάθε ελπίδα από τον Ελληνικό λαό ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο. Σειρά δηλώσεων και φημών για χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή, δημιούργησαν κλίμα αποσταθεροποίησης, υπονομεύοντας την προσπάθεια που καταβάλλει η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών να απαλλαγεί από όλους αυτούς που για χρόνια της πίνουν το αίμα υποδυόμενοι τους ευαίσθητους κι ανιδιοτελείς κοινωνιστές.

Στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης χρέους στην ΕΕ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έδειξαν να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και την αναγκαιότητα για συνολική διαχείριση των οικονομικών της ευρωζώνης. Εκ του αποτελέσματος δεν είναι άτοπο να παραδεχτούμε ότι εκτός από την παρέμβαση Ομπάμα, θετική επίδραση στο αποτέλεσμα είχε η καθολική αναγνώριση των θυσιών των Ελλήνων πολιτών καθώς και η διαπραγματευτική τακτική του ΓΑΠ -σε αντίθεση με του ηγέτη της Ιρλανδίας, κ. Κένυ, που πήγε να το παίξει “Σαμαράς” κι έφαγε τα μούτρα του.

Οι κασσάνδρες και τα παπαγαλάκια λοιπόν διαψεύστηκαν. Κερδίθηκε μια μάχη, ο πόλεμος όμως συνεχίζεται. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η Κυβέρνηση και ειδικά ο Πρωθυπουργός, πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία και να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, το οποίο ναι μεν έχει κλονιστεί συθέμελα, όμως ακόμα διατηρεί ισχυρά πολιτικά, μιντιακά, οικονομικά και κοινωνικά ερίσματα. Ακόμα υπάρχουν ΔΕΚΟ με μέσο ετήσιο μισθολογικό κόστος που ξεπερνά τις 100,000 ευρώ, όταν η γενιά των 700 ευρώ είναι στην ανεργία. Ακόμα υπάρχουν Μέσα καταχρεωμένα και διαπλεκόμενα που εκβιάζουν. Ακόμα υπάρχουν Υπουργοί που αντιστέκονται, όμως δε λένε να φύγουν από την Κυβέρνηση. Ακόμα υπάρχει η παράγκα του ποδοσφαίρου, το ιερατείο των πανεπιστημιακών, το ρουσφέτι και το πελατειακό κράτος. Ακόμα δεν άνοιξε το επάγγελμα των φαρμακοποιών και των συμβολαιογράφων. Ακόμα η πολιτική συζήτηση παραμένει εγκλωβισμένη στο εκκρεμές ανάμεσα σε αριστερό δήθεν και λαϊκό πατριωτική δημαγωγία.

Απαιτείται επιτέλους αφύπνιση των υγιών αντανακλασστικών της ελληνικής κοινωνίας. Προς αυτή την κατεύθυνση δεν χρειάζονται ανασχηματισμοί, εναλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα και άλλοι τέτοιου τύπου φαντεζί χειρισμοί που διαβάζουμε ότι σχεδιάζονται στο πρωθυπουργικό επιτέλειο. Χρειάζεται η κυβέρνηση πολεμήσει το καθεστώς. Να γίνει ιδιοκτήτης μιας προωθημένης μεταρρυθμιστικής ατζέντας, αντί να καταβάλλεται από σύνδρομα ενοχής απέναντι στη θανάτωση των τεράτων που το μεταπολιτευτικό σύστημα, με την αγαστή βοήθεια του ΠΑΣΟΚ φυσικά, εξέθρεψε όλα αυτά τα χρόνια.

Η κυβέρνηση χρειάζεται να προχωρήσει τάχιστα στην εφαρμογή των όσων ψήφισε μέχρι σήμερα, αλλά και να φανεί ακόμη πιο τολμηρή, προωθώντας νέες σημαντικές τομές χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Δεν υπάρχει πολιτικό κόστος, μόνο κέρδος. Σ’ αυτή την φάση δεν χωρούν αναστολές και ενδοιασμοί, ούτε λογισμός των κομματικών και συντεχνιακών αντιδράσεων για όσα πρέπει να γίνουν και συναντούν την αντίσταση των ρετιρέ και των νεοπρονομιούχων.

Η κυβέρνηση έχει χρέος απέναντι στη γενιά μας, η οποία σημειωτέον έχει κληθεί να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας θυσιάζοντας την πιο δυναμική δεκαετία της ζωής της, αλλά πάνω απ’ όλα έχει χρέος να αφήσει κληρονομιά στις γενιές που έρχονται μια ριζικά διαφορετική Ελλάδα:

  • μ' ένα επιτελικό και ευέλικτο κράτος και δημόσια διοίκηση της προκοπής που παράγει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες, δημόσια και κοινωνική αξία
  • χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις από τα λεφτά των φορολογούμενων σε άχρηστους οργανισμούς
  • που αξιοποιεί τα περιουσιακά του στοιχεία για να παράξει πλούτο για τους πολίτες και όχι λούσα για τις συντεχνίες
  • με Περιφέρειες και ΟΤΑ πραγματικά αυτόνομους οικονομικά και πολιτικά
  • με σύγχρονα πανεπιστήμια και σχολεία
  • με καλώς εννοούμενη περιβαλλοντική ευαισθησία, όχι οικολογικό λαϊκισμό
  • με πιο προσβάσιμο και φτηνότερο σύστημα υγείας
Μια Ελλάδα ανταγωνιστική στη διεθνή οικονομία. Άλλωστε αν δεν γίνουμε ανταγωνιστικοί θα καταλήξουμε οικονομικά υποτελείς της Τουρκίας, της Βουλγαρίας και όλων αυτών των κρατών που εμείς οι «πρώτοι και καλύτεροι» Ελληνάρες περιπαικτικά κοροϊδεύουμε.

Έχουμε μπροστά μας μια δεκαετία για να αλλάξουμε ριζικά. Μαζί με τις αλλαγές στο κράτος πρέπει να αλλάξουμε την κουλτούρα και τις αντιλήψεις που μας οδήγησαν εδώ. Πρέπει να πορευτούμε με αξιοπρέπεια και δυναμισμό στην νέα εποχή της παγκόσμιας οικονομίας αλλά πάνω απ’ ‘όλα της νέας Ευρώπης. Την Παρασκευή στις Βρυξέλλες μας πέταξαν το σωσίβιο της σωτηρίας. Τώρα είναι η δική μας σειρά να κινηθούμε. Πολεμήστε το καθεστώς.

Wednesday, March 9, 2011

Το καθεστώς αντιστέκεται

Πάει κι αυτή η ευκαιρία;

Τι να πούμε…; Η κυβέρνηση, μάλλον, βαδίζει προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τα συντηρητικότερα αντανακλαστικά της έχουν ενεργοποιηθεί, οι δημαγωγοί και οι δημοκόποι έχουν ξαναπάρει τη δύναμη στα χέρια τους (μετά το περσινό μούδιασμα) και όλα δείχνουν ότι το πάρτι μερικών στις πλάτες μας – παρά τις προβλέψεις του Ζ. Κ. Γιουνκέρ – δε λέει να τελειώσει.

Μεταρρύθμιση; Ποια μεταρρύθμιση.

Ξεφούσκωσε το μεταρρυθμιστικό μπαλόνι. «Φιμώθηκε» κι η τρόικα, η μόνη σοβαρή πηγή ενημέρωσης για την «ιδιαίτερη» οικονομική κατάσταση της χώρας και την πορεία των αλλαγών που πραγματοποιούνται. Οι ευνοημένες συντεχνίες του δημοσίου και των κλειστών επαγγελμάτων, οι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και η Ελλάδα της φούσκας δικαιώνονται πανηγυρικά. Το μόνο που έμεινε να δούμε είναι την αντικατάσταση του Παπακωνσταντίνου από τον Τσοβόλα ή κάποιον άλλον αντίστοιχης εμπνεύσεως τσάρο και το απόλυτο κλείσιμο των βουλευτικού ενδιαφέροντος επαγγελμάτων με συνταγματική ρύθμιση.

Η αντιπολίτευση, όπως όλες οι αντιπολιτεύσεις από ιδρύσεως της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (και παλιότερα, βέβαια) πλειοδοτούν σε ανευθυνότητα και δημαγωγία, ποντάροντας στα κυρίαρχα συναισθήματα της αδικίας και του θυμού. Φυσικά, το κόλπο της καμένης γης θα ξαναπιάσει αν και όποτε αλλάξει η εξουσία – οι ιθαγενείς το έχουν αποδείξει περίτρανα μέχρι και την πρόσφατη εποχή του «λεφτά υπάρχουν» ότι ακόμα θαυμάζουν τα καθρεφτάκια – οπότε προς τι ο αλληλοσπαραγμός;

Ο λαός, ασφαλώς, δείχνει να επιθυμεί αυτήν την κατάσταση. Και σε μια δημοκρατία, όλοι μας οφείλουμε να συντασσόμαστε με τις αποφάσεις των πλειοψηφιών και να επιμένουμε να προσπαθούμε να τις επηρεάσουμε.

Δείχνει να ακολουθεί τυφλά και οργισμένα τους ινστρούχτορές του (αρχισυνδικαλιστές, πολιτικάντες και τηλεμαϊντανούς) σε έναν κατήφορο χωρίς επιστροφή. Οι πλατύτερες λαϊκές μάζες έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι εναλλακτικοί παράδεισοι και οι «εύκολες» λύσεις είναι κρυμμένες σε ένα σεντούκι και, απλά, χρειάζεται ένας «πραγματικός ηγέτης» που να έχει τη δύναμη να το ανοίξει…

Τι μέλλει γενέσθαι;

Η Ελλάδα συντηρεί ένα σάπιο σύστημα συναλλαγής ανίκανη να παράγει μια νέα γενιά πολιτικής ηγεσίας. Είμαστε μια χώρα ελάχιστα δημοκρατική, καιρός είναι να το πούμε κι αυτό. Ο ελληνικός λαός διαχρονικά αναγνωρίζει αυθεντία μόνο σε ηγεσίες επαναστατικού τύπου. Η μεταπολιτευτική μυθολογία συντήρησε αυτό μας το αντανακλαστικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου, των αγώνων και της υψωμένης αριστερής γροθιάς έγινε το νέο κατεστημένο που δε λέει να φύγει. Άλλωστε, η τριαντάχρονη ομαλή δημοκρατική μετάβαση μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων στα μάτια του κόσμου έχει αποτύχει: μας έφερε στο γκρεμό. Η ευημερία που μας έδωσε ήταν πλαστή. Ακόμα και οι φορείς της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, τα ελληνικά κόμματα, χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά μας σε τράπεζες που τα ίδια δεν αποκρατικοποιούν για να μην αρχίσουν τα τηλεφωνήματα από τις εταιρείες είσπραξης καθυστερημένων οφειλών…

Ακούγονται σιγά-σιγά και γύρω-γύρω ιδέες για μια εξουσία που κατέχει απόλυτες αλήθειες. Ο λαός έχει στα χέρια του τη δημοκρατία, ένα πολίτευμα που επιτρέπει στις κοινωνίες να κάνουν ό,τι επιθυμούν οι πλειοψηφίες. Οι φωνές που ακούγονται τριγύρω, όμως, τόσο από τα άκρα όσο κι από το κέντρο ελπίζουν σε μια επιβαλλόμενη κατάσταση: οι μεν μνημονιακοί ελπίζουν στην Τρόικα, οι μεν αντιμνημονιακοί σε κάποιας μορφής «λαϊκή εκτροπή» που θα ξεκινήσει με ανυπακοή και θα εξελιχθεί σε κατάληψη της Βουλής…

Ποιος θα κάνει τη δουλειά;

Η κυβέρνηση που εκλέξαμε το 2009 έχει μπροστά της άλλα δυο χρόνια για να κάνει αυτά που χρειάζονται ώστε να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα και να μην μετατραπούμε όλοι – πλην της μαφίας που θα επιβιώσει – σε τριτοκοσμικούς παρίες. Αν τώρα ο πρωθυπουργός θέλει να κατοχυρώσει συνταγματικά την απαγόρευση πώλησης δημόσιας γης (τι άλλο θ’ ακούσουμε!) να ξέρει πως αν μας οδηγήσει με τα ημίμετρα και τους μικροπολιτικούς δισταγμούς του στη χρεοκοπία, όλη η χώρα κι εμείς μαζί θα πουληθούμε κοψοχρονιά.

Η αξιωματική αντιπολίτευση βιάζεται να θερίσει την όποια δυσαρέσκεια, ξεχνώντας πως η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που ενταφίασε ολοκληρωτικά την ελληνική οικονομία με την «επανίδρυση» του 2004 – 2009. Η ΝΔ είναι το τέλειο ταίρι των καθεστωτικών μεταπολιτευτικών δυνάμεων σ’ αυτό το τανγκό της καταστροφής που όλοι βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας.

Εκλογές;

Μάλλον όχι. Καταρχάς, ακόμα δεν έχουν εμφανιστεί οι πιθανοί λυτρωτές και θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσουμε. Άλλωστε μια κοινωνία που – από βαρεμάρα – απορρίπτει συλλήβδην την πολιτική ηγεσία που η ίδια επέλεξε τόσο πανηγυρικά, είναι δύσκολο να μπορέσει να δει νέες δυνάμεις να ανατέλλουν. Ταυτόχρονα μοιάζει έτοιμη από καιρό να θαμπωθεί, και πάλι, από ψευδοεπαναστατικά καθρεφτάκια και λύσεις συγκαλυμμένης απολυταρχίας.

Δεύτερον, οι εκλογές, το πιθανότερο, θα οδηγήσουν σε ακυβερνησία. Αυτό που θα μπει στο παιχνίδι, δυστυχώς, δεν θα είναι η σωτηρία της χώρας αλλά, οι προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις.

Τρίτον, η ΕΕ, έστω και υπό την πίεση του Θείου Σαμ από «τας αμέρικας» φαίνεται ότι θα οδηγηθεί τελικά σε κάποια συλλογική λύση η οποία θα εκτονώσει την πίεση προς τα υπερχρεωμένα κράτη του Νότου.

Σε κάθε περίπτωση η περίοδος ανοχής έχει τελειώσει. Τα καλά δείγματα γραφής που έδωσε η κυβέρνηση της μέρες του φόβου, έχουν πια ξεχαστεί και τείνουν να καλυφθούν από τις φωνές για επάνοδο της πολιτικής σε συντεχνιακές εξυπηρετήσεις και δημαγωγία, τις προσωπικές στρατηγικές των κυβερνητικών στελεχών και την πολιτική ατολμία. Το καθεστώς αντιστέκεται. Το μαχαίρι και το πεπόνι, όμως, παραμένει στα χέρια του ΓΑΠ. Μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει πιστά το job description της πρωθυπουργίας που του έδωσε ο λαός και θα οδηγήσει τη χώρα στην ανάκαμψη πίνοντας το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστους και μάλιστα «άσπρο πάτο»!

Wednesday, March 2, 2011

Το νέο σχέδιο για την ανάπτυξη & επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα

Του Δημήτρη Τσίγου*

Παρουσίαση ΙΣΤΑΜΕ 28.2.2011 from Dimitris Tsigos on Vimeo.



*Ο Δημήτρης Τσίγκος είναι ιδρυτής και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συνδέσμων Νέων Επιχειρηματιών και από τον Νοέμβρη του 2010 Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Νέων Επιχειρηματιών. Η ομιλία του έγινε στο πλαίσιο εκδήλωσης του ΙΣΤΑΜΕ για το νέο αναπτυξιακό πρότυπο της Ελλάδας.