Monday, February 28, 2011

Left out in the rain

It's tougher than it appears for the millenial generation
Economist, 6-1-2011

PLUGGED in, narcissistic and upbeat, America’s twenty-somethings may be the most educated, diverse and digitally savvy generation in the country’s history. They are also most likely to be living with their parents. Though they burst into the workforce with expectations of fun and fulfilment (leading employers to grouse about their sense of entitlement), they have been delivered a slap by the recession. Nearly 16% of 18-24-year-olds are unemployed, almost double the national average. Most are simply struggling to keep their heads above water, according to the MacArthur Research Network.

The young in previous generations have also tended to drift, yet “opportunity structures today are less forgiving of trifling mistakes.” That is one of the conclusions of “Not Quite Adults”. Drawing on eight years of data and more than 500 interviews with young people between 18 and 34, Richard Settersten and Barbara Ray dismantle the common belief that this generation has been coddled into laziness. Rather, these young adults have come of age at a particularly merciless moment. Even before the recession, which will wreak lasting havoc on their earning power and trust in government, the market had ceased rewarding diligent, low-skilled labour with reasonable pay and benefits. Employment is now largely divided into well-paid, highly-skilled jobs and the poorly paid, less-secure jobs of the service sector. The middle has been hollowed out, on-the-job training is rare and good posts hard to come by.

...Η συνέχεια στην ιστοσελίδα του Economist...

Thursday, February 24, 2011

Η επιχειρηματικότητα ως δυνατότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι κρατική και, ίσως φυσιολογικά, αναπαράγει το δικό της πρότυπο. Οι κατά καιρούς αγώνες υπεράσπισης επαγγελματικών δικαιωμάτων, κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και κατά της εξίσωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ πιο παλιά, είναι δείγματα ενός παλαιού τρόπου αντίληψης του πανεπιστημίου και του κοινωνικού του ρόλου.

Ωστόσο, εμείς πιστεύουμε πως το ελληνικό πανεπιστήμιο, ακόμα και κρατικό όπως είναι, παράρτημα ουσιαστικά της κεντρικής διοίκησης του Υπουργείου και με τις παρούσες στρεβλώσεις του, οι οποίες πριν την επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος και του άρθρου 16 δεν πρόκειται να αλλάξουν, μπορεί να συνεισφέρει σε μια μικρή μετατόπιση του κέντρου βάρους του προς την κοινωνία και την αγορά και, τελικά, να ωφελήσει τους ίδιους τους φοιτητές του.

Οι τελειόφοιτοι των πανεπιστημίων έχουν τις εξής επιλογές: συνέχιση των σπουδών με μεταπτυχιακά ή αναζήτηση εργασίας στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Το πανεπιστήμιο έχει καταρρίψει ως αξία την επιχειρηματικότητα, και μέσα από την ιδεολογικά κυρίαρχη στάση άρνησης απέναντι στην έννοια της ιδιωτικής οικονομίας και μέσω των φοιτητικών «αγώνων» ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή μπορεί να πάρει η είσοδος της τρομερής αγοράς στους «ναούς» της γνώσης.

Πιστεύουμε πως υπάρχει τρόπος τα πανεπιστήμια να μετατρέψουν το φόβο τους σε πλεονέκτημα και να κερδίσουν τα ίδια από την είσοδο της δυνατότητας του επιχειρείν για τους τελειόφοιτούς τους, βοηθώντας και στην κοινωνική κινητικότητα ανθρώπων που δεν έχουν οικογενειακά σχέση με το επιχειρείν και, φυσικά, στην άνοδο του επιπέδου του εγχώριου επιχειρηματικού ανθρώπινου δυναμικού και, κατ’ επέκταση, των δυνατοτήτων της οικονομίας μας.

Δεν έχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία η πρότασή μας αλλά, λαμβάνει υπόψη κάποιες από τις κατεστημένες πεποιθήσεις του ελληνικού πανεπιστημίου και της κοινωνίας μας.

Η παρ’ ολίγον χρεωκοπία της χώρας θα κάνει ένα καλό. Θα κλείσει την πόρτα εισόδου στο Δημόσιο. Οι νέοι που θα μπουν στα πανεπιστήμια από φέτος, ξέρουν πια ότι το πάρτυ των διορισμών τελείωσε και πως το κράτος δεν θα απορροφήσει σχεδόν κανέναν από αυτούς. Το πανεπιστήμιο πρέπει να προετοιμάσει τους νέους αυτούς για μια οικονομία εντελώς διαφορετική από αυτήν στην οποία μεγαλώσαμε εμείς οι g700. Δηλαδή, αντί να προετοιμάσει τους υπαλλήλους και τους προστατευμένους επιστήμονες επαγγελματίες της μεταπολίτευσης, να δημιουργήσει τις συνθήκες ανάδειξης του νέου επιστήμονα εξωστρεφούς επιχειρηματία.

Κατ’ αρχάς, μαθήματα οικονομικών και διοίκησης επιχειρήσεων μπορούν να μπουν ως επιλογές σε ένα ευρύτερο φάσμα σχολών από αυτό που είναι σήμερα. Οι φοιτητές μπορούν στο τελευταίο έτος φοίτησής τους να επιλέξουν αντί της διπλωματικής εργασίας, μια μορφή «πρακτικής επιχειρηματικής εξάσκησης». Είτε ατομικά, είτε σε ομάδες οι φοιτητές με την επίβλεψη ενός καθηγητή και τη βοήθεια ενός (ή παραπάνω) ανθρώπου της αγοράς, οι φοιτητές θα φτιάχνουν από την αρχή ένα συγκεκριμένο επιχειρηματικό project. Ξεκινώντας από την ιδέα, κάνοντας έρευνες αγοράς, συναντώντας λογιστές και δικηγόρους, κοστολογώντας το σχέδιο και προβλέποντας την εξέλιξη του θα μαθαίνουν πρακτικά κάτι που θα τους είναι απαραίτητο στην υπόλοιπη επαγγελματική τους ζωή.

Το project δεν θα ολοκληρώνεται με την αποφοίτηση αλλά, θα συνεχίζεται και μετά για ένα χρονικό διάστημα ενός ή δύο ετών στα οποία το πανεπιστήμιο θα παραμένει αρωγός των αποφοίτων του και, πολύ σημαντικό, μέτοχος της εταιρείας τους για ένα ακόμη πιο μεγάλο διάστημα. Θα μπορεί έτσι, αναδιανέμοντας στην ουσία τα κέρδη των επιτυχημένων projects να μειώνει το κόστος αποτυχίας αυτών που δεν περπάτησαν. Είναι κοινά παραδεκτό στην αγορά πως ένας νέος επιχειρηματίας μπορεί να είναι σοβαρό και έμπιστο στέλεχος αν έχει ξεπεράσει δυο επιχειρηματικές αποτυχίες.

Το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της διαδικασίας θα είναι η αποδαιμονοποίηση του επιχειρείν, κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει στους ανθρώπους αλλά, συνήθως, μετά τα 30 οπότε και έχουν χάσει αρκετό ενεργό χρόνο και δυνατότητες αποτυχημένων προσπαθειών.

Σε ένα δεύτερο χρόνο θα μπορούσε να ενταχθεί και το πολύ χρήσιμο εργαλείο του venture capital σε αυτή τη διαδικασία. Επίσης, πιο προχωρημένα, θα μπορούσε να στηθεί μια παράλληλη αγορά όπου απλοί ιδιώτες, χωρίς παραπάνω διατυπώσεις να μπορούν να «επενδύουν» στα projects των φοιτητών με κάποιους όρους, και έτσι να ενισχύεται παραπάνω η αντίληψη σύνδεσης του πανεπιστημίου με την πραγματική κοινωνία. Έτσι το Πανεπιστήμιο θα μπορούσε να εισέλθει στον κόσμο των incubators. Παράλληλα θα ήταν ένας τρόπος ώστε να μπορούν οι ίδιοι οι γονείς (που σε μια κοινωνία όπως οι δική μας είναι αρωγοί, ούτως ή άλλως) να ενισχύουν με κεφάλαιο τις προσπάθειες των παιδιών τους αλλά, έχοντας ορισμένη εξ’ αρχής μια πιο καθαρή οικονομική σχέση με το εγχείρημά τους.

Η πρόταση αυτή στην αρχή δεν απαιτεί το τρομακτικό για την πανεπιστημιακή κοινότητα «ιδιωτικό» χρήμα. Μπορεί να ενταχθεί σε αναπτυξιακά προγράμματα και σε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μέσω διαφόρων εργαλείων αρκεί τα πανεπιστήμια και τα υπουργεία Παιδείας και Ανάπτυξης να βρουν τον θεσμικό τρόπο να το κάνουν.

Τα πανεπιστήμια θα δεσμεύονται σε κάποιες παραμέτρους του προγράμματος και, αν τα ίδια το επιθυμούν και μόνο τότε, θα μπορούν να έρχονται σε επαφή με άλλες πηγές ιδιωτικής χρηματοδότησης.

Τα κρατικά πανεπιστήμια, δυστυχώς, λόγω του χαρακτήρα τους αυτού, παραμένουν εστίες συντήρησης και όχι προόδου. Με πολύ μικρές αλλαγές και με πολύ μικρές «παραχωρήσεις» που μόνο τους ίδιους τους φοιτητές θα ωφελήσουν, μπορούν να ξαναμπούν στο παιχνίδι της αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, όταν πια το σοκ της χρεωκοπίας έχει περάσει.

Tuesday, February 22, 2011

Μπορεί να σωθεί η Ελλάδα;

Της Κατίνκα Μπάρις
Μετάφραση από την ομάδα του PPOL.

Θα αναγκασθεί η Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της; Οι δυτικοευρωπαίοι επενδυτές και οικονομολόγοι φαίνεται πως καταλήγουν πια σε αυτό το συμπέρασμα. Οι ίδιοι οι Έλληνες δεν είναι τόσο βέβαιοι. Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης επίσκεψής μου στην Αθήνα, κανείς από τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους που συνάντησα δε θεωρούσε την αναδιάρθρωση επιθυμητή -ή αναπόφευκτη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου μοιάζει αποφασισμένη. Για να αποφύγει όμως τη χρεοκοπία η Ελλάδα, θα χρειαστεί δύο πράγματα: ανάπτυξη και μεγαλύτερη βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους της.

Διαβάστε τη συνέχεια στην ιστοσελίδα του PPOL.

Monday, February 21, 2011

Γροθιά στην μάπα των δημοκόπων από τον Πρόεδρο

Η γκάφα Κυβέρνησης και Τρόικας σχετικά με το virtual reality θέμα του πωλητηρίου των 50 δις ευρώ πριν από μία βδομάδα είχε ως μοναδαικό αποτέλεσμα να ξυπνήσουν και να αποκτήσουν φωνή οι δημοκόποι και οι δημαγωγείς, οι οποίοι όχι μόνο δεν κόπτονται για τη δημόσια περιουσία, κόπτονται μονάχα για τα ειδικά συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούν εδώ και χρόνια.

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, λέει η παροιμία. Απ' τους δηθενατζήδες υπεπατριώτες καραγκιόζηδες του ΛΑΟΣ και τους ανύπαρκτους της ΝΔ, μέχρι το βαθύ ΠΑΣΟΚ και τον παπατζή Πρωτόπαπα που έθεσε και πέτυχε μέσω τροπολογίας την προστασία των ιδιοτελών συμφερόντων των δικηγόρων στη Βουλή, η κατάσταση διακυβέρνησης την περασμένη βδομάδα χαρακτηρίστηκε από την έξαρση της παραδοσιακής μεταπολιτευτικής μυωπίας και το πατρονάρισμα που προσφέρουν οι πολιτικοί και μιντιακοί νταβατζήδες στους πελάτες τους.

Ευτυχώς τελικά υπάρχει κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μιλώντας σε εκδήλωση για την επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, ο Κάρολος Παπούλιας άφησε αιχμές κατά εκείνων που κινδυνολογούν και εξαντλούνται σε θεωρητικές συζητήσεις και άγονες αντιπαραθέσεις για το ζήτημα της διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας και υπογράμμισε πως είναι επιτακτική ανάγκη να αξιοποιηθεί άμεσα η καταγεγραμμένη και ελεύθερη δημόσια περιουσία, καθώς ήδη «έχουμε φορτώσει ένα δυσβάστακτο χρέος στις πλάτες των παιδιών μας».

Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε: "Η ελληνική δημόσια περιουσία είναι σε μεγάλο βαθμό ακατάγραπτη και σε εγκληματικό βαθμό καταπατημένη. Η αξιοποίησή της, όπως και εκείνη των ακινήτων που βρίσκονται στο εξωτερικό, είναι επιτακτική ανάγκη".

"Εθελοτυφλούμε όταν εξαντλούμαστε σε θεωρητικές συζητήσεις, κινδυνολογία, συνθηματολογία, κυνήγι μαγισσών και άγονες αντιπαραθέσεις. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις. Έχουμε φορτώσει ένα δυσβάστακτο χρέος στις πλάτες των παιδιών μας και οφείλουμε να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες τώρα».

"Όση δημόσια περιουσία είναι καταγεγραμμένη και ελεύθερη πρέπει άμεσα να αξιοποιηθεί. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της καθυστέρησης και έχουμε την ιστορική ευθύνη να κάνουμε ό,τι μπορούμε να απαλλάξουμε την επόμενη γενιά από ένα βάρος για το οποίο δεν ευθύνεται».

Οι δηλώσεις αυτές του Προέδρου, αποτελούν γροθιά στην μάπα των δημοκόπων και των δημαγωγών που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα εδώ και χρόνια. Αυτών που επιφύλαξαν στα παιδιά τους το ρόλο και τη μοίρα της "γενιάς των 700 ευρώ". Με τις δηλώσεις αυτές ελπίζουμε ότι τελειώνει αισίως ένα επεισόδιο έξαρσης των σειρήνων του λαϊκισμού κι ότι από εδώ και στο εξής θα συνεχιστεί συντεταγμένα η πορεία των με το ζόρι αλλαγών και ανατροπών που λαμβάνουν χώρα στο σάπιο μεταπολιτευτικό ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Wednesday, February 16, 2011

Virtual Reality

Εδώ και αρκετές μέρες η χώρα βιώνει μια κατάσταση εικονικής πραγματικότητας.

«Πουλήστε παραλίες, Ελληνικό, ΔΕΗ δήλωσε ο Άγιος Σερβάτιος, κατά κόσμο Σερβάς Ντερούζ, σύμφωνα με το ΒΗΜΑ.

«Οργή στο Μαξίμου για τις ιδιωτικοποιήσεις των 50 δις ευρώ».

«Ο ρόλος της τρόικας είναι τεχνοκρατικής καθαρά μορφής» συμπληρώνει ο αντιβασιλέας της κυβερνήσεως κ,. Πετσάλνικος.

«Συνεδριάζουν τα όργανα του κινήματος με κύριο θέμα τις δηλώσεις της τρόικας, μαθαίνουμε ότι σχεδίαζε ο Καρχιμάκης.

«Σφοδρή επίθεση στην κυβέρνηση από τη ΝΔ».

«Είναι αργά για ψεύτικα δάκρυα» διαπίστωσε με στόμφο ο εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης.

Το σκηνικό ενός νέου «τροικού» πολέμου είναι εδώ, όμως, ούτε το ύφος, ούτε η ένταση των αντιδράσεων, ούτε το περιεχόμενό τους ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Ότι «πωλητήριο» αξίας 50 δις ευρώ δεν υπάρχει και άρα κακώς άνοιξε το θέμα και από τις δύο πλευρές. Η πάσα της τρόικα μας έριξε σε ένα εθνικό παραλήρημα άνευ προηγουμένου. Στο διαγωνισμό πατριδοφροσήνης που ξεκίνησε έφτασε η κυβέρνηση να λέει ότι θα απαγορέψει με νόμο την πώληση δημόσιας γης, τη στιγμή που με άνεση εδώ και δώδεκα μήνες πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις χωρίς να τρέχει μία.

Για τον καλό πατριώτη πολιτικό και το φίλο του δημοσιοκάφρο υπάρχουν δύο πολύ πραγματικά θέματα που πρέπει να λάβει υπόψη και να αντιμετωπίσει. Πρώτον, το υφιστάμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Δεύτερον, η πρόκληση της διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας, των κτιρίων δηλαδή και των οικοπέδων που ανήκουν στο κράτος.

Σχετικά με το πρώτο θέμα όλοι όσοι κάνουν δηλώσεις και ωρύονται στα τηλεπαράθυρα αυτές τις μέρες γνωρίζουν ότι υπάρχει εγκεκριμένο από την τρόικα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων ύψους 7 δις ευρώ στην τριετία, το οποίο όμως δεν προχωράει. Γιατί λοιπόν ξάφνου προέκυψε θέμα αποκρατικοποιήσεων αξίας 50 δις; Γιατί δεν προέκυψε θέμα αργοπορίας του υπάρχοντος προγράμματος αποκρατικοποιήσεων κατά τον ενδιάμεσο έλεγχο; Δεν ξέρουν οι ελεγκτές; Δεν γνωρίζει το Υπουργείο Οικονομικών που έχει την αρμοδιότητα του θέματος και του οποίου οι υφυπουργοί και οι γενικοί αυτές τις μέρες δίνουν συνεντεύξεις στα κανάλια απ’ εδώ ως τις ΗΠΑ; Πρόκειται για γκάφα μεγατόνων ή δρομολογείται κάτι άλλο; Και τι άραγε είναι αυτό το άλλο;

Και τα 50 δις ευρώ πως προέκυψαν; Πρόκειται για έναν μπακαλίστικο υπολογισμό ιδιωτικών επενδυτικών σχεδίων σε ακίνητα και οικόπεδα τύπου Ελληνικού, τα οποία φέρεται να βρίσκονται στα σκαριά. Ουδείς όμως γνωρίζει με ακρίβεια, αν υπάρχει πλήρης καταγραφή και αξιολόγηση των συγκεκριμένων ακινήτων ή κατά πόσο είναι ώριμα τα επενδυτικά σχέδια για να ξεκινήσουν να υλοποιούνται. Γεγονός που μας φέρνει στο δεύτερο θέμα. Την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Επαναλαμβάνουμε ακόμα μία φορά. Η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας είναι ανεξάρτητο ζήτημα από τις αποκρατικοποιήσεις. Πρέπει να είσαι ή αφελής ή ιδιοτελής για να ταυτίσεις τα δύο θέματα. Οι αποκρατικοποιήσεις αφορούν σε εταιρείες του Δημοσίου και οργανισμούς, η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας αφορά στην αξιοποίηση κτιρίων και ακινήτων την κυριότητα των οποίων κατέχει η ελληνική πολιτεία. Στο ένα χρειάζεται πολιτική αποκρατικοποιήσεων. Στο άλλο πολιτική διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας.

Κι αν στην πρώτη περίπτωση υπάρχει πολιτική που δεν προχωράει, στη δεύτερη δεν υπάρχει τίποτα. Είμαστε χύμα. Από τη μία υπάρχει έλλειμμα πολιτικού κέντρου που να χαράσσει και να συντονίζει την πολιτική διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας. Το ελληνικό δημόσιο ίσως είναι το μόνο στην Ευρώπη που δεν έχει ενιαία στεγαστική πολιτική. Από την άλλη υπάρχει το απόλυτο χάος: πολλοί ιδιοκτήτες, πολλοί διαχειριστές, κακοδιοίκηση, έλλειμμα μηχανοργάνωσης, απουσία μητρώου ακινήτων, νομικά, πολεοδομικά και θεσμικά προβλήματα. Για τις ανοησίες της τρόικα δεν θα σχολιάσουμε, στα του οίκου μας όμως, ας αφήσουμε τις φαντασιώσεις και ας κάνουμε έναν πόλεμο με τις ανεπάρκειές μας.

Friday, February 11, 2011

Μεταπολιτευτική ανυπακοή ή, απλούστερα, τζάμπα κακομαθημενιές…

Του GoAS*

Ανυπακοή?

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο καθόμουν σε ένα καφέ κάτω από τον κλειστό (λόγω στάσης) σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Η οδός Περικλέους στο σημείο αυτό ακολουθεί μια τεθλασμένη πορεία η οποία έχει διαγραμμιστεί με κίτρινο χρώμα ώστε να είναι δυνατή η στροφή των πολλών λεωφορείων που την διατρέχουν. Τα λεωφορεία περνάνε συχνά αλλά οι περιπτεράδες της γωνίας και οι παρακείμενες καφετέριες πρέπει να δουλέψουν κι αυτοί. Τα αυτοκίνητα των πελατών σταματούν για κάθε λόγο κι έτσι κάθε τρία με τέσσερα λεπτά ακούγεται μια σειρά από κορναρίσματα λεωφορείων που «αιτούνται» από τον ευγενή οδηγό να μετακινήσει το αυτοκίνητό του για να μπορέσουν να μεταφερθούν και οι "σκατόγεροι" ή οι Φιλιππινέζες που δεν έχουν ΙΧ… Εδώ, λοιπόν, σε αυτή τη μικρή κούρμπα του δρόμου, εντοπίζεται και η ηθικοπνευματική βάση του υπέροχου κινήματος της «νεοελληνικής ανυπακοής».

Μη γελιόμαστε. Το σήκωμα της μπάρας στα διόδια, η άρνηση πληρωμής εισιτηρίων ή ακόμα και η επιβολή αυτών των πράξεων σε τρίτους που επιθυμούν να πληρώνουν δεν είναι πράξεις «ανυπακοής». Οι παραβάτες στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν διακινδυνεύουν απολύτως τίποτε. Είναι σαν τους οδηγούς που πίνουν τον καφέ τους ή πετάχτηκαν «μια στιγμή, μωρέ!» για να πάρουν τα τσιγάρα τους.
Παλιές καλές ιστοριούλες

Ένας Αμερικανός αντιφρονούντας, μια μαύρη αμερικάνα του Νότου και ένας Ινδός «εθνάρχης» χρησιμοποίησαν την «πολιτική ανυπακοή» για να πετύχουν να αναδείξουν κάποια ευρύτερα ζητήματα που είχαν να κάνουν με ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. Και οι τρεις προσήχθησαν σε δίκες από τα κράτη στο δίκαιο των οποίων υπόκειντο και με το οποίο μερικώς αντιτίθεντο.

Αυτό συνιστά και μια μεγάλη διαφορά των πολιτικών αντιρρησιών με τους επαναστάτες.Οι πρώτοι δέχονται το δίκαιο του τρέχοντος συστήματος και μέσω αυτού επιδιώκουν να πετύχουν τους στόχους τους. Οι επαναστάτες, αντίθετα, διαφωνούν με το δίκαιο του συστήματος κι επιδιώκουν την ανατροπή του. Η πολιτική ανυπακοή ξεκινά με την πεποίθηση πως το σύστημα είναι σε θέση να δικαιώσει τον πολιτικό αντιρρησία. Στις παραπάνω τρεις περιπτώσεις οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αντιφρονούντες δικαιώθηκαν μέσα από θεσμικά όργανα των κρατών σε νόμους των οποίων έδειξαν ανυπακοή: οι δύο πρώτοι στο Supreme Court των ΗΠΑ, ο τρίτος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Οι σοφοί πολιτικοί αντιρρησίες βασίζουν τη δικαίωσή τους στον ανταγωνισμό των εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής). Στην Ελλάδα, όμως…

Επαναστάτες και τζαμπατζήδες

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ο καθένας προσπαθεί να έχει το ποσοστό που «δικαιούται» από το γενικό τζαμπατζιλίκι. Πέρα από την προφανή φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή (οι οποίες είναι, τελικά, και οι βασικές αιτίες… αύξησης φόρων και εισφορών), τώρα έχουμε και τοπικές ή θεματικές παραλλαγές. Το κίνημα «δεν πληρώνω» δίνει μια θεωρητική πλατφόρμα η οποία μετατρέπει το σύνηθες τζαμπατζιλίκι και την, ούτως ή άλλως διερυμένη μικροπαραβατικότητα, σε πολιτικό ακτιβισμό. Πολιτική πράξη σε τιμή σοκ! Πιο εύκολο και πιο ευχάριστο ακόμα κι από τα like του facebook!

Το κίνημα θα είχε μια ελάχιστη νομιμοποίηση αν οι «πολιτικοί αντιρρησίες» προσάγονταν, δικάζονταν και η δικαιοσύνη έκρινε με κάποιο τρόπο τη στάση τους. Θα μπορούσαν, σε αυτή την περίπτωση να δικαιωθούν. Όμως, ας μη γελιόμαστε. Κανένας από τους τζάμπα ακτιβιστές δεν θα τολμούσε να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση του δικαστηρίου για χάρη της κοινωνίας. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να πληρώσει το κόστος μιας διαδικασίας η οποία θα μπορούσε να τον δικαιώσει. Γιατί, τελικά, κανένας από όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν πιστεύει πως έχει δίκιο μην πληρώνοντας διόδια, εισιτήριο ΜΜΜ ή ο,τιδήποτε άλλο έχει ένα αντίτιμο. Το κίνημα αυτό είναι απλά μια μορφή κοινωνικής εκτόνωσης, μια γενική διαμαρτυρία με τη λογική του «εκεί που μας παίρνει».

Αλλαγή

Αυτός ο φτηνός τσαμπουκάς που πριμοδοτείται από τα πολιτικά άκρα για να υπάρξουν και τα αντίστοιχα πολιτικά οφέλη, εμποδίζει να δούμε την ουσία του θέματος. Το ελληνικό κράτος, ουσιαστικός επινοητής της νοοτροπίας «δεν πληρώνω», καθυστερεί την υλοποίηση σοβαρών μεταρρυθμίσεων στις αστικές συγκοινωνίες και, επίσης, δεν τηρεί τις συμβατικές του υποχρεώσεις (έγκαιρες απαλλοτριώσεις γης) απέναντι στα δημόσια έργα. Αδιαφορώντας για το γενικό σύνολο, επινόησε κάποιους παράλογους (πιο παράλογους κι από τη φορολογία!) τρόπους αποπληρωμής των έργων υποδομής, καταστρατηγώντας τη λογική αρχή «ο χρήστης πληρώνει». Επίσης, μέσα στον ανορθολογισμό του, δεν φρόντισε για τις εναλλακτικές οδούς πρόσβασης καθιστώντας μονοπωλιακές τις χρήσεις αρκετών από τις υπηρεσίες αυτές. Στο θέμα δε, των αστικών συγκοινωνιών το κράτος συμπεριφέρεται όπως οι πλέον αποτυχημένοι επιχειρηματίες που αυξάνουν την τιμή του αγαθού για ταμειακούς λόγους και μόνο!

Είναι προφανές ότι αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες, όσο κι αν χαϊδεύονται από όσους πιστεύουν στα εισοδηματικά κριτήρια της νομιμότητας («είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του αλλά όχι και 500 εκατομμύρια», υπουργέ Δικαιοσύνης κύριε Καστανίδη;) δεν έχουν σοβαρό αντίκτυπο. Όσα δίευρα και να γλιτώσουν οι οδηγοί της Στυλίδας ή οι επιβάτες της ΕΘΕΛ, πάλι οι πολλοί φορολογούμενοι θα πληρώσουν το μάρμαρο της «αντιστασιακής γυμναστικής» των λίγων.

Το κράτος, ακόμα κι αυτή την ώρα της χρεωκοπίας, συντηρεί τα πανάκριβα πελατειακά δίκτυα που φτιάχτηκαν στη μεταπολίτευση (εργολάβοι, εργαζόμενοι ΔΕΚΟ) σε κόστος της κοινωνίας. Ως «αποζημίωση» της προσφέρει λίγη τζάμπα κι ανέξοδη «ανυπακοή» και η κοινωνία, με το μικρό αίσθημα ενοχής του παιδιού που έσπασε το βάζο με τη μαρμελάδα ακολουθεί, εκπαιδευμένη παβλωφιανά από το διεκδικητισμό των 80s.

Ας σκεφτούμε λίγο, όμως. Το άθροισμα των ατομικών μας τζάμπα επί τριάντα τόσα χρόνια, κόστισε συνολικά 328 δισεκατομμύρια ευρώ. Θέλουμε να συνεχίσουμε το ίδιο τροπάριο ή, μήπως, να το πάμε λίγο αλλιώς;

*Ο GoAS είναι blogger και μέλος της "γενιάς των 700 ευρώ".

Monday, February 7, 2011

Ευρωομόλογο: Βούτυρο αντί δημοκρατίας;

Της G700
Hellenic Nexus, τ. Φεβρουαρίου '11

Κάτι φαίνεται να αλλάζει στην ατμόσφαιρα. Μετά την Κίνα, η Ιαπωνία ανακοίνωσε τη στήριξη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος με την αγορά του 1/5 κάθε έκδοσης ευρωπαϊκών ομολόγων. Στο μεταξύ, η Κομισιόν ετοιμάζεται να προτείνει γενναία ταμειακή και θεσμική στήριξη του μηχανισμού διάσωσης ανοίγοντας τη συζήτηση για το ευρωομόλογο.

Σωθήκαμε;

Τελικά, η ένταξη του καλού μαθητή στο μηχανισμό στήριξης μετά τους εξ ορισμού άσωτους Έλληνες και η επικείμενη ένταξη της Πορτογαλίας και της Ισπανίας –για να μην φτάσουμε στον εφιάλτη της Ιταλίας-, ανέδειξε ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, βαθύ και δομικό. Μνημόνιο χωρίς ευρωομόλογο θα ήταν για την Ελλάδα μετάθεση της πτώχευσης για το 2013 με δυσμενέστερους όρους. Πιθανόν, λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να συμμαζέψουμε το μαγαζί.

Η Ευρώπη σώθηκε;

Φαίνεται ότι η δημοσιονομική κρίση είναι η μαμμή της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ενοποίησης. Και η εξέλιξη αυτή είναι βαθιά πολιτική. Η δημοσιονομική πολιτική είναι αυτή που επηρεάζει οριζόντια το σύνολο των πολιτικών που ασκούνται στα κράτη μέλη. Από τις κοινωνικές δαπάνες έως τη μισθολογική και εκπαιδευτική πολιτική. Ωστόσο, η ενοποίησή της θα περιορίσει σημαντικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής από πλευράς των εκλεγμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Πρόκειται για μεταβίβαση κυριαρχίας, η οποία είναι πιθανόν πιο σημαντική από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος. Είναι σίγουρα μία εξέλιξη που θα ενισχύσει την αλληλεξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών, θα ενισχύσει και θα εμβαθύνει το ευρωπαϊκό εγχείρημα, θα θωρακίσει το κοινό νόμισμα αλλά θα επιδεινώσει ταυτόχρονα τη δύσκολη και καχύποπτη σχέση ανάμεσα στα εκλογικά σώματα και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Το ερώτημα “ποιος αποφασίζει”, θα γίνει πιο οξύ και πιο αληθινό.

Βούτυρο αντί δημοκρατίας;

Είμαστε σε θέση ως νότιοι και χρεωκοπημένοι να θέτουμε τέτοια διλήμματα; Σαφώς και όχι. Το επίπεδο διαβίωσης μας, το μέλλον των παιδιών που τώρα γεννιούνται και της γενιάς που τώρα ενηλικιώνεται και των σημερινών τριαντάρηδων, εξαρτάται αποκλειστικά από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις των αμέσα επόμενων μηνών. Και είναι γνωστό ότι η φτώχεια τρώει τον παρά. Η δημοκρατία ταλανίζεται ιστορικά από κρίσεις νομιμοποίησης όταν δεν μπορεί έστω να υποσχεθεί πειστικά την πρόοδο των πολιτών της. Συνεπώς, σκάμε και περιμένουμε να περάσει η καταιγίδα.

Άνευ όρων παράδοση αντί οράματος;

Η επόμενη μέρα θα μας βρει μάλλον σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι σήμερα με την Ευρώπη να εγγυάται για το μέλλον μας. Όμως, η δημοσιονομική ενοποίηση, όπως καλή ώρα το μνημόνιο, θα μας αφαιρέσει σε μεγάλο βαθμό τα περιθώρια ευελιξίας και άσκησης ουσιαστικής πολιτικής. Έχουμε ήδη καταλάβει ότι οι πόροι που θα έχουμε στα χέρια μας, θα είναι σημαντικά λιγότεροι. Το τελευταίο, όμως, που χρειάζεται είναι η παράδοση άνευ όρων. Το αντίθετο, χρειαζόμαστε πολύ δουλειά και πολύ φαντασία και δοκιμασμένη γνώση για να καταφέρουμε να εκμεταλλευτούμε τους διαθέσιμους πόρους της χώρας και να τους πολλαπλασιάσουμε. Και τώρα είναι η ευκαιρία να το κάνουμε, τώρα που όλα αλλάζουν. Να μας γίνει μάθημα η καταστροφική και σε βάρος των νέων γενιών σπατάλη των φυσικών και δημοσιονομικών πόρων της χώρας. Να διαπραγματευτούμε πιο στιβαρά με τους δανειστές μας τις μεταρρυθμίσεις αλλά και να κάνουμε πέρα αυτούς που μας έφεραν εδώ και στις νέες ασθένειες, συνεχίζουν να προτείνουν το συνταγολόγιο της μεταπολίτευσης. Να έχουμε συναίσθηση, ότι φανήκαμε λιγότεροι από τις περιστάσεις αλλά και ότι το παιχνίδι δεν χάθηκε. Κυρίως να συνθέσουμε μία κεντρική ιδέα που θα οδηγήσει την κοινωνία και θα κάνει τη χώρα και τους ανθρώπους της ανοιχτούς στον κόσμο, ανταγωνιστικούς και περήφανους.

Saturday, February 5, 2011

The Code to Cairo: 9/11, not 1989

By Neil Arun*

The destiny of the Middle East is being shaped by images from the streets of Cairo – but their impact in the region is not what we imagine in the West.

Commentators have taken to comparing the unrest in the Arab world to the collapse of Eastern European regimes in 1989. As an evocation of popular uprisings that “go viral”, this is effective enough.

But the analogy implies that the cracks spreading across the Middle East are, like the fissures in Soviet communism, a result of inbuilt structural flaws rather than external pressures.

This downplays the history of American dealings with the Arab world – more complex and colourful than its engagement with societies that were sealed behind the Iron Curtain.

To sense how the Middle East views the protests, we must revisit an unhappier chapter in the West’s relationship with the region.

Ten years ago, a small group of hijackers demolished the illusion that America had become invincible. As the dust settled over downtown Manhattan, Western governments discovered how policies pursued abroad could have unintended domestic consequences.

Their citizens suddenly felt exposed. Carried aloft by knives and a pilot’s manual, the violence of the world had found its way to their cities. It was, some said, a rude awakening from the American dream.

In the Middle East, many people believe they have been living in a joyless inversion of this dream – call it the Arab nightmare. Where the governments of Europe and North America are renewed through elections, the Middle East gets decades of dictatorship.

The region’s current crop of leaders are seen not as a reflection of their people’s aspirations, but as a projection of the fears of the world’s lone superpower. Once Soviet Russia was its foe; today it is the jihadists of al-Qaeda and the Israel-baiting theocrats of Iran.

As the most populous Arab country, Egypt is a centre of gravity in the Middle East, a seedbed for new trends in religion, culture and politics.

Many Egyptians regard President Hosni Mubarak’s three-decade chokehold on power as an affront. They say its roots are in the paranoia of faraway nations – not in their country’s once-vibrant political climate.

If the 9/11 attacks marked the catastrophic moment when the West saw its foreign policies come crashing into the domestic arena, the protests in Cairo are their exuberant opposite.

The revolt against Mubarak is being seen – by Egyptians and by Arabs across the region – as a way of recovering domestic control over politics that have been decided for too long from abroad.

Communist Eastern Europe knew little of the West and embraced it when the Berlin Wall fell. The Egyptians who replace Mubarak will be more guarded. A single image from Cairo shows why.

The photo is of a young man scowling at the camera, his face half obscured by a scarf. In his hand is a spent tear-gas canister, its English instructions ending in the words, “Made in U.S.A.”.

Although Washington has given the demonstrators its backing, it cannot scratch its signature from the machinery being used against them. Having propped up Mubarak, it cannot count on the friendship of the forces now fighting him.

Who are these forces? The picture in the press is incomplete. As with the post-election unrest in Tehran in 2009, much of our media is mesmerised by its own reflection. Big news networks, catering to English-speaking audiences in the West, favour revolutionaries who speak the best English and appear most Westernised.

The vast majority of Egyptians live in poverty and do not speak English. Most are Muslims, and many now follow the faith more closely than their fathers did. Their rallies are not arranged by Facebook and Twitter; their favourite social networking sites are the mosque and the marketplace.

They want Mubarak out. They want the government that replaces him to improve their living standards and honour their religious and political beliefs.

If Egypt holds a free and fair election, the likeliest winner will be the Muslim Brotherhood, the venerable prototype for Islamist movements worldwide.

The Brotherhood is officially banned from politics because of its history of violence. But its sympathisers are the engine of Egypt’s opposition, defying successive crackdowns.

The movement’s leaders say the days of coups and assassinations are over; they want to work within a democracy. They expect to be rewarded at the ballot box for years of activism and charity among the urban poor.

The West might recognise itself among the secular, fresh-faced protesters in Cairo. It might see future allies among English-speaking exiles or senior officers of the military.

But were it to take a step back, it would also see that the natural successors to Mubarak are the men whom he jailed for their hard faith in political Islam.

If America is to accept them, it will have to jettison some deep phobias. The Muslim Brotherhood gave al-Qaeda’s ideologue, Ayman al-Zawahiri, his taste for radicalism. Among his compatriots and affiliates is Mohammed Atta, the lead hijacker of 9/11.

In more ways than one, the trauma of Ground Zero lends perspective to the euphoria of Cairo.


*Neil Arun spent two years as a journalist in Iraq and is now writing a book. He formerly worked for the BBC, reporting from the Balkans, Pakistan and the Caucasus. This comment was made available exclusively to G700. Please contact G700 for re-publication.


Friday, February 4, 2011

Οι επτά παγκόσμιες σφαίρες επιρροής του 2020

The Seven Global Economic Spheres of 2020
© The Globalist
Μετάφραση από ομάδα PPOl

Ζούμε σε καιρούς μεγάλης αβεβαιότητας. Και όσο επισφαλές κι αν είναι να κάνουμε προβλέψεις, θα ήθελα μολοταύτα να κάνω ένα σκαρίφημα της πιθανής μελλοντικής φυσιογνωμίας του κόσμου το 2020.

Θέλω να υπογραμμίσω πως δεν κάνω πρόγνωση. Πολύ πιθανό σε δέκα χρόνια από σήμερα η πραγματικότητα να μην αντιστοιχεί στην αφήγησή μου. Σκοπός μου είναι να βοηθήσω στην καλύτερη θεώρηση του κόσμου. Ασφαλώς θα υπάρχουν μεγάλες αναστατώσεις και το 2020 δε θα μοιάζει με το 2010 περισσότερο από ότι το 2010 μοιάζει με το 2000.

Τον 20ό αιώνα, η παγκόσμια οικονομία κυριαρχούνταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και δευτερευόντως από λίγα κράτη της δυτικής Ευρώπης και την Ιαπωνία. Η αφήγησή μου διαγιγνώσκει την ανάδυση επτά σημαντικών παγκοσμίων σφαιρών οικονομικής επιρροής.

Αυτές οι σφαίρες δε θα είναι αυτάρκεις και θα χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από αλληλεξαρτήσεις, εφόσον φυσικά επιβιώσει το σημερινό θεσπισμένο πολυμερές σύστημα. Αν επικρατήσει ο αναδυόμενος προστατευτισμός, οι σχέσεις μεταξύ των σφαιρών αυτών θα χαρακτηρίζονται από οξύτητα και συγκρούσεις.

Πρώτον, αρχίζοντας από την ανατολή, έχουμε την πρώτη μεγάλη κι επεκτεινόμενη οικονομική σφαίρα, της Μεγάλης Κίνας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται η νοτιοανατολική Ασία και ο Ειρηνικός. Μέσα στη σφαίρα αυτή συμπεριλαμβάνονται διάφορες υπο-σφαίρες, σαν την Κορέα, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και τον «οργανισμό νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών» (ASEAN). Αλλά καμιά από αυτές δεν μπορεί να αποτελέσει αυτόνομη σφαίρα -και όλες θεωρούν την Κίνα ως ατμομηχανή της οικονομικής τους ανάπτυξης. Η οικονομική σφαίρα της Μεγάλης Κίνας διατηρεί εκτεταμένες και πυκνές σχέσεις με τις υπόλοιπες σφαίρες και κρατικές οντότητες, ιδίως στην Αφρική.

Συνέχεια στην ιστοσελίδα του PPOL...