Saturday, October 30, 2010

Fall 2010, The Financial Crisis in Greece: Causes and Social Consequences


Conversations on Europe lecture by Harris Mylonas, assistant professor of political science and international affairs, Elliott School of International Affairs, George Washington University. Sponsors: CES-EUC, Modern Greek Program.

Thursday, October 28, 2010

Το μέλλον βρίσκεται στις νέες εξωστρεφείς μικρoεπιχειρήσεις

Ομιλία του Αρίστου Δοξιάδη στο TEDx Academy*.


*In the spirit of ideas worth spreading, TEDx is a program of local, self-organized events that bring people together to share a TED-like experience. At a TEDx event, TEDTalks video and live speakers combine to spark deep discussion and connection in a small group. These local, self-organized events are branded TEDx, where x = independently organized TED event. The TED Conference provides general guidance for the TEDx program, but individual TEDx events are self-organized. (Subject to certain rules and regulations.)

Wednesday, October 27, 2010

Όχι άλλο micromanagement

Από το ελληνάκι*
ellinaki blogspot

Οι σύγχρονες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων θα μπορούσαν άνετα να αντλούν υλικό για μελέτη παραδειγμάτων προς αποφυγή από τη σύγχρονη μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση. Όχι μόνο για τον συντηρητισμό και την εσωστρέφεια σε σχέση με τα πρότυπα που εφαρμόζονται σε πιο αναπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες, αλλά κυρίως για την συνεχή εφαρμογή ενός όρου που τείνει σχεδόν να εκλείψει σε άλλες χώρες και ονομάζεται “Micromanagement”.

Micromanagement – παράδειγμα προς αποφυγή σχεδόν σε όλες τις σύγχρονες θεωρίες management – σημαίνει πως η εργασία, η παραγωγή, οι τεχνικές και γενικά όλες οι διαδικασίες που αφορούν τα καθήκοντα ενός εργαζόμενου, είναι διαρκώς υπό την εποπτεία του διευθυντή/ιδιοκτήτη της εταιρίας, ο οποίος συνεχώς παρεμβαίνει στο έργο του συγκεκριμένου εργαζόμενου. Αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα μία σειρά από αρνητικές συνέπειες και μόνο.

Καταρχάς, τα προσόντα, οι δεξιότητες και οι γνώσεις του εργαζόμενου για τη θέση ευθύνης του, στην ουσία δεν λαμβάνονται υπόψη, αφού στο τέλος επιβάλλεται η άποψη του διευθυντή/ιδιοκτήτη, που συνήθως είναι υποδεέστερη. Έτσι, το γνωστικό αντικείμενο του εργαζόμενου, για το οποίο έγινε και η πρόσληψη εξ αρχής, υποτιμάται και δεν αξιοποιείται ανάλογα. Αυτό, εκτός από ζημιά για τους συνολικότερους ανθρώπινους πόρους της επιχείρησης, δημιουργεί και αρνητική ψυχολογία στον χώρο εργασίας χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.

Η εταιρία που διέπεται από micromanagement είναι συνήθως «κλειστοφοβική» και «εσωστρεφής». Δεν εκμεταλλεύεται την ελαστικότητα που θα μπορούσε να έχει στις εσωτερικές λειτουργίες της, όπως συμβαίνει σε πιο μεγάλους οργανισμούς, και ακολούθως δεν δημιουργούνται προοπτικές ανάπτυξης. Στην ουσία, μία τέτοια εταιρία είναι περισσότερο μαγαζί, παρά οργανισμός.

Ο συνδυασμός της υποτίμησης των προσωπικών δεξιοτήτων, και του αντι-αναπτυξιακού κατεστημένου της επιχείρησης, έχει άμεση επίδραση στη γενικότερη ψυχολογία του εργαζόμενου, ο οποίος δεν αποδίδει στο μεγαλύτερο ποσοστό των δυνατοτήτων του, ενώ συνήθως δεν διαφαίνεται κάποια καλύτερή προοπτική εξέλιξης σε προσωπικό επίπεδο. Οι επιδράσεις είναι συνήθως πιο αισθητές στους νεώτερους ανθρώπους, όπου μπορεί να έχουν πιο σύγχρονες γνώσεις ή ιδέες για την εργασία τους, οι οποίες όμως δεν αξιοποιούνται και στο τέλος δημιουργείται μία γενικότερη αποθάρρυνση.

Τέλος, πολλές φορές χάνονται ώρες εργασίας, είτε σε προφορικές είτε σε γραπτές αναφορές για διαδικασίες μικρότερης σημασίας, που αντί να παρουσιάσουν μία χρήσιμη εικόνα για την εκάστοτε διαδικασία, απλά περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τη γενικότερη εικόνα.

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που στη διοίκηση των περισσότερων ελληνικών μικρομεσαίων και μεσαίων επιχειρήσεων, το micromanagement μεσουρανεί. Ο συντηρητισμός και η εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας, είναι φυσικό να αποτυπώνεται και στον τρόπο διοίκησης μίας επιχείρησης. Η αντίληψη του «έτσι τα κάνουμε, γιατί έτσι τα βρήκαμε», είναι πολύ εύκολο να διαδοθεί μέσα σε μία επιχείρηση που συνήθως είναι οικογενειοκρατική και δουλεύει με όρους ανασφάλειας και διευθυντικής υπεροψίας. Ταυτόχρονα, ο στόχος μεγιστοποίησης του προσωπικού κέρδους αντί για μεγιστοποίηση της παραγωγής ή ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού σε συνδυασμό με την παραπάνω αντίληψη, δημιουργούν ένα άριστο περιβάλλον micromanagement.

Προσωπικά, δεν μπορώ να εκτιμήσω τη ζημιά σε εθνικό επίπεδο, τόσο σε οικονομικούς, όσο και σε ψυχολογικούς πόρους από τους απανταχού micromanagers, αλλά θα ήταν ασφαλές να υποθέσουμε ότι βρίσκεται σε αρκετά μεγάλα νούμερα. Γι’ αυτό, εκτός από το πρότυπο διαχείρισης ποιότητας ISO 9001 που πλέον κατέχει και η κουτσή Μαρία, άσχετα αν δεν το εφαρμόζει στην πράξη, ίσως θα ήταν περισσότερο ουσιαστική μία επένδυση στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, ακόμα και του διοικητικού προσωπικού, από οργανισμούς ή ανθρώπους που γνωρίζουν επαρκώς το θέμα. Διαφορετικά, ο ένας από τους πυλώνες της εθνικής οικονομίας, η μικρομεσαία επιχείρηση, είναι καταδικασμένος να λειτουργεί χωρίς αναπτυξιακές προοπτικές, δηλαδή να σκουριάσει και να καταρρεύσει.

*Αναδημοσιεύουμε με άδεια του συγγραφέα στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα.

Monday, October 25, 2010

Ποιες είναι πραγματικά οι χαμένες γενιές;

Tου Δημήτρη Pηγόπουλου
Καθημερινή, 23-10-2010

Την άνοιξη, με την ανακοίνωση του μηχανισμού διάσωσης της Ελλάδας, αρκετοί βιαστήκαμε να μιλήσουμε για «χαμένες γενιές». Αν οι σημερινοί πενηντάρηδες ή σαραντάρηδες είχαν σημαντικές πιθανότητες να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο εκμεταλλευόμενοι τη σταθερή ανάπτυξη της χώρας στα ωραία χρόνια των πακέτων στήριξης και του ξέφρενου δανεισμού, οι ορίζοντες μοιάζουν πολύ πιο κλειστοί για τον 25άρη ή τον 30άρη του 2010.
Αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Εχοντας δαιμονοποιήσει τη προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στη βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων, είναι πολύ φυσικό να ξεχνάμε πολύ εύκολα σε ποια Ελλάδα ζούσαμε μέχρι τότε. Ξεχνάμε ότι η πρόσληψη σε οποιονδήποτε οργανισμό του ευρύτερου δημοσίου τομέα ήταν η κυρίαρχη αξία στην ελληνική κοινωνία. Με οποιοδήποτε μέσο, με οποιοδήποτε κόστος. Ετσι, το Δημόσιο μεγάλωνε και μεγάλωνε «ταΐζοντας» ταυτόχρονα δύο στόματα. Από τη μία, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, βουλιαγμένο στο έλος του κομματισμού και αναξιοκρατίας. Και από την άλλη, μια αρρωστημένη νοοτροπία προσωπικής και κοινωνικής καταξίωσης μέσα από το εσαεί βόλεμα.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα ωραία, η επιχειρηματικότητα βαλλόταν πανταχόθεν. Ο ιδιωτικός τομέας προσπαθούσε να στηθεί στα πόδια του. Αλλά πώς; Προσφέροντας μισθούς, ωράρια δουλειάς και εργασιακή ασφάλεια που έκαναν το Δημόσιο να μοιάζει με παράδεισο. Οι επιχειρήσεις, νέες και παλιές, έπρεπε να επωμιστούν επώδυνη φορολογία για να μπορεί να συνεχίζεται εσαεί το «πάρτι» του Δημοσίου.

Αντί λοιπόν να επιβραβεύεται αυτός που ξεκινούσε κάτι δικό του με χαμηλή φορολογία και αντίστοιχα κίνητρα, το ελληνικό κράτος τον τιμωρούσε και, κάπως σαδιστικά, πριμοδοτούσε την καλοπέραση των ολίγων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άξιοι και ευσυνείδητοι δημόσιοι λειτουργοί. Το αντίθετο. Πνίγονται και αυτοί.

Σήμερα που το τρισκατάρατο Μνημόνιο μας υποχρεώνει να αλλάξουμε, ανοίγεται επιτέλους ένας δρόμος που, ελπίζουμε, θα καλλιεργήσει μια λιγότερο μαλθακή νοοτροπία για το πώς κερδίζεις τη ζωή και πραγματώνεις τα όνειρά σου. Επειδή ακριβώς τα εμπόδια θα είναι λιγότερα.

Αν αυτό το σενάριο σας φαίνεται χειρότερο από την εποχή πριν από το Μνημόνιο, μπορείτε να θρηνήσετε ελεύθερα.

Sunday, October 24, 2010

Young Innovators GR: οι απαντήσεις του Πρωθυπουργού



Η δευτερολογία του Πρωθυπουργού, Γιώργου Α. Παπανδρέου, στη συνάντηση του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας με νέους επιχειρηματίες
Αθήνα, 20.10.2010

Friday, October 22, 2010

YoungInnovGR: μια περίληψη

Της Μάρως Καλογέρη*

Κατά τις τοποθετήσεις των 100 περίπου επιχειρηματιών από διαφορετικούς κλάδους που παρευρέθηκαν στη συνάντηση που διοργάνωσε το Υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας και στην οποία συμμετείχε ο πρωθυπουργός και ο ΥΠΑΑΝ, μια σειρά από σχόλια και παρατηρήσεις έδωσαν το στίγμα των αναγκών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι επιχειρηματίες σήμερα.Συνοπτικά, τα συμπεράσματα από τη συνάντηση είναι τα εξής:

Α. Λιγότερο κράτος ή περισσότερο κράτος;

Σε όλες σχεδόν τις απόψεις που ακούστηκαν στην αίθουσα, αναφέρθηκε, λιγότερο ή περισσότερο, το θέμα της ανάμειξης του κράτους, για το οποίο διαφάνηκαν οι εξής παράμετροι:

- Λιγότερο κράτος, με την έννοια της λιγότερης γραφειοκρατίας και των εμποδίων στην επιχειρηματική δράση: χρονοβόρες και πολύπλοκες διαδικασίες ίδρυσης και αδειοδότησης, απαρχαιωμένα συστήματα (για παράδειγμα αδυναμία κατηγοριοποίησης νέων δραστηριοτήτων όπως πχ το gaming ή οι διαδικτυακές υπηρεσίες) κλπ. Κάτι τέτοιο είναι πολύ σημαντικό για, και αναφέρθηκε από, επιχειρηματίες νέων και εξαιρετικά νέων τεχνολογιών που δεν χρειάζονται σημαντικά κεφάλαια ή / και εγκαταστάσεις για τη λειτουργία τους, καθώς και για επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών.

- Περισσότερο κράτος, με την έννοια της στήριξης σε δράσεις εξωστρέφειας και προβολής, την στήριξη στα πρώτα χρόνια της δραστηριότητας και της σύνδεσης των πανεπιστημίων με την επιχειρηματικότητα. Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σημαντικό για, και επισημάνθηκε από, επιχειρήσεις διαρκών καταναλωτικών αγαθών και επιχειρήσεις που χρειάζονται σημαντικά κεφάλαια ή / και εγκαταστάσεις για τη λειτουργία τους.

- Σταθερό και συνεχές κράτος, με την έννοια των συνεκτικών, μακροχρόνιων και σταθερών πολιτικών και κρατικού περιβάλλοντος. Κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα, καθώς η εγγενής (και αποδεκτή από τους επιχειρηματίες) αστάθεια και οι κίνδυνοι του επιχειρείν δεν θα πρέπει να επιβαρύνονται από αστάθεια και κινδύνους που κρύβουν οι διαρκείς αλλαγές φορολογικών, εργασιακών, επενδυτικών, περιβαλλοντικών και άλλων παραμέτρων.

Β. Η σημασία της αποτυχίας

Το θέμα επισημάνθηκε στην αρχή της κουβέντας και αναφέρθηκε και στα καταληκτικά σχόλια του πρωθυπουργού: Η επιχειρηματική αποτυχία τιμωρείται, καθώς το κόστος και η γραφειοκρατία που επιφέρει (εκτός από το ηθικό ή / και κοινωνικό στίγμα), αλλά και οι συνέπειες (φορολογικές, ασφαλιστικές, τραπεζικές κ.α.) που έχει σε μια μετέπειτα, νέα, προσπάθεια, είναι αρκετές για να αποτελέσουν εμπόδιο ανάληψης οποιασδήποτε επιχειρηματικής ευθύνης.

Οι συμμετέχοντες, αλλά και κάποιοι από αυτούς που παρακολουθούσαν την εκδήλωση μέσω του hashtag #younginnovGR από το twitter, εξέφρασαν την διάθεσή τους να συμβάλλουν στο σχεδιασμό νέων πολιτικών και δομών με συγκεκριμένες προτάσεις, εάν αυτό τους ζητηθεί σε επόμενες συναντήσεις, αλλά δεν έλειψαν και εκείνοι οι οποίοι αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένα μέτρα και ενέργειες που θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά στη δημιουργία ενός καλύτερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Μεταξύ των προτάσεων που υποβλήθηκαν είναι:

- Η δημιουργία επιχειρηματικών πάρκων με φορολογικά κίνητρα εγκατάστασης, σε πόλεις που αποτελούν πόλο έλξης λόγω της ποιότητας ζωής που προσφέρουν

- Η επανεξέταση των μέτρων για τις έκτακτες χρηματικές αμοιβές (bonus) και τη μαθητεία (stage)- Η μείωση φορολογίας για startups

- Η αλλαγή του branding της Αθήνας ως όχημα για την αλλαγή της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό

- Η δημιουργία επαφών με επιτυχημένους έλληνες του εξωτερικού και άλλες εκδηλώσεις δικτύωσης και προβολής

- Η απλοποίηση / μείωση κόστους / διευκόλυνση διαδικασίας κατοχύρωσης ευρεσιτεχνιών

- Η αναμόρφωση του τραπεζικού συστήματος δανεισμού

- Δημιουργία μικρότερων τέτοιων συναντήσεων (στο επίπεδο πχ κλάδου), με στόχο την υποβολή συγκεκριμένων προτάσεων

Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε στους συμμετέχοντες το γεγονός ότι τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο ΥΠΑΑΝ παρακολούθησαν ενεργά τις τοποθετήσεις, σημειώνοντας προτάσεις και προβλήματα και απαντώντας σε αυτά στις καταληκτικές τους τοποθετήσεις. Η συζήτηση, με προτάσεις, σχόλια και επανάληψη των βασικών θέσεων, συνεχίζεται ακόμα στο twitter (http://twitter.com/#search?q=younginnovGR

Μάρω Καλογερή (http://twitter.com/marreau) είναι κειμενογράφος και εργάζεται στον χώρο της επικοινωνίας.

Wednesday, October 20, 2010

Το επιχειρείν στην καρδιά της ατζέντας για τη νέα γενιά

Την Τετάρτη 20/10/2010, διεξήχθη στη Γ.Γ. Τύπου τετράωρη ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα στον Πρωθυπουργό, κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον Υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, κ. Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, και 100 περίπου νέους επιχειρηματίες απ’ όλη την Ελλάδα με θέμα τη νεανική και καινοτομική επιχειρηματικότητα. Η εκδήλωση αποτελεί το έναυσμα μιας απόπειρας από την πλευρά της πολιτείας να θέσει το επιχειρείν και ειδικά την καινοτομική επιχειρηματικότητα στο κέντρο της ατζέντας για τη νέα γενιά. Ακολουθεί παρακάτω η τοποθέτηση του οικοδεσπότη της εκδήλωσης, Υπουργού ΠΑΑΝ. Θα ακολουθήσουν videos και ομιλίες από τις παρεμβάσεις των νέων που συμμετείχαν στην εκδήλωση συμπεριλαμβανομένου και του εκπροσώπου της G700, κ. Γιώργου Αγγελόπουλου.


Ομιλία Υπουργού Π.Α.ΑΝ.
20-10-2010

Σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας. Φιλοδοξώ, φεύγοντας από εδώ σήμερα, να έχουμε επικοινωνήσει ουσιαστικά, να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα και να βάλουμε κάτω τους προβληματισμούς μας και να αναπτύξουμε θέσεις και προτάσεις, δρομολογώντας λύσεις.

Γνωρίζω ότι είστε δύσπιστοι στο κάλεσμα της πολιτικής εξουσίας. Και το κατανοώ, το συμμερίζομαι απόλυτα. Δυστυχώς στην Ελλάδα η νέα γενιά χρησιμοποιείται «διακοσμητικά» από την εκάστοτε πολιτική εξουσία είτε για επικοινωνιακούς είτε για ψηφοθηρικούς λόγους.

Υπάρχει δυστυχώς μέχρι σήμερα μια διάχυτη καχυποψία, μια ετικέτα «κρατισμού» σε κάθε πρωτοβουλία να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ νέας γενιάς και αγοράς. Και δυστυχώς, φορείς όπως το πανεπιστήμιο ή τα ερευνητικά κέντρα που θα μπορούσαν να διαμεσολαβούν δημιουργικά, δεν έχουν ακόμη ενισχυθεί ή αναλάβει τους ρόλους που θα έπρεπε.

Εδώ που φτάσαμε δεν χωρούν άλλοι πειραματισμοί και καθυστερήσεις. Θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί σας, και ψάχνουμε τρόπους να γεφυρώσουμε αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης με πράξεις και όχι με λόγια.

Ζείτε και επιχειρείτε σε μια χώρα που σας κάνει τη ζωή μας δύσκολη. Η Ελλάδα της φούσκας και της άμετρης κατανάλωσης σκάει πάνω σας. Σε όσους έχετε ήδη πετύχει, δημιουργεί εμπόδια στην ανάπτυξη και στην εξωστρέφειά σας. Σε όσους προσπαθούν να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση, δημιουργεί απαισιοδοξία και αίσθηση αυξημένου ρίσκου. Αν σε αυτά προσθέσουμε τον παραδοσιακα αναξιόπιστο ρόλο του κράτους σε ζητήματα γραφειοκρατίας, τότε καταλαβαίνουμε γιατί η δική σας γενιά έχει τάσεις φυγής στο εξωτερικό ή περιθωριοποιείται πολιτικά.

Δυστυχώς για χρόνια επενδύσαμε στην επιχειρηματικότητα ανάγκης, όχι στην επιχειρηματικότητα ευκαιρίας. Τώρα στόχος μας είναι να αλλάξουμε πρακτικές ανατρέποντας την πεπατημένη των άστοχων επιδοτήσεων, της έλλειψης αναπτυξιακού οράματος, και να χτίσουμε μια νέα προσέγγιση στα πράγματα, εντάσσοντας το επιχειρείν στην καρδιά μιας συνολικής ατζέντας για τη νέα γενιά.

Στόχος μας είναι να αυξήσουμε τη νεανική και νέα, καινοτομική επιχειρηματικότητα ευκαιρίας. Να δώσουμε κίνητρα σε νέους να επιχειρήσουν, αντί να ταπεινώνουν τις φιλοδοξίες τους για μια υπο-αμειβόμενη θέση στο δημόσιο ή να παραμένουν οικονομικά εξαρτημένοι από την οικογένειά τους.

Δεύτερον, θέλουμε ανοιχτό διάλογο μαζί σας, με τις κοινότητες των νέων, ώστε να πάρουμε τις προτάσεις σας και να τις μετουσιώσουμε σε πολιτικές, σε προγράμματα, σε κίνητρα, σε αναπτυξιακές κατευθύνσεις.

Τρίτον, θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα νέας και νεανικής επιχειρηματικότητας σε ολόκληρη τη χώρα. Να βγούμε δυναμικά στην κοινωνία και να προσφέρουμε στους νέους εύκολη και γρήγορη πρόσβαση στα χρηματοδοτικά εργαλεία που έχουμε στο Υπουργείο Ανάπτυξης και τα συναρμόδια Υπουργεία.

Θα υλοποιήσουμε τους επόμενους μήνες μια ιντερνετική πλατφόρμα δικτύωσης προτάσεων και επενδυτικών σχεδίων από νέους σε κάθε νομό και περιφέρεια, ενοποιώντας ταυτόχρονα όλη την πληροφορία για τα χρηματοδοτικά εργαλεία για το «επιχειρείν», που σήμερα είναι απρόσιτα στο ευρύ κοινό και διάσπαρτα σε διάφορες ιστοσελίδες.

Χρειαζόμαστε τις ιδέες σας και τη συνδρομή σας για να υλοποιήσουμε και να το επικοινωνήσουμε σε κάθε γωνιά της χώρας. Πρέπει κάποια στιγμή το κράτος να προσφέρει χρήσιμη και φιλική πληροφορία στον πολίτη και όχι να τον αποθαρρύνει. Κάνουμε την αρχή, ελάτε δίπλα μας.

Με το νέο αναπτυξιακό νόμο θα πριμοδοτήσουμε επιπρόσθετα τις νέες επιχειρήσεις και τη νεανική επιχειρηματικότητα υψηλής καινοτομικότητας. Πρόκειται για κεντρική στρατηγική απόφαση που θα στρέψει επιτέλους την ελληνική οικονομία στο μέλλον και θα δώσει εφόδια στη νέα γενιά να κεφαλαιοποιήσει τις σπουδές και τη γνώση.

Με τους πόρους του Ε.Σ.Π.Α. και του Ε.Π.Α.Ν. και κυρίως της ψηφιακής Σύγκλισης θα συν-διαμορφώσουμε προγράμματα για τις ανάγκες σας, ενθαρρύνοντας και την εξωστρέφεια και την πρόσβαση σε φτηνό χρήμα και τα start-ups.

Τέλος, εισάγουμε νέα χρηματοδοτικά εργαλεία για ευνοϊκά χαμηλότοκα δάνεια. Έχουμε φτιάξει ήδη το Πρόγραμμα Εξοικονομώ κατ’ οίκον, έχουμε φτιάξει το JEREMIE, δημιουργούμε το Ελληνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης (ΕΤΕΑΝ).

Σήμερα κάνουμε την αρχή. Ενδεχομένως να απουσιάζουν κάποιοι συνάδελφοί σας, Όμως η συνέχεια είναι αυτή που θα προσδώσει στο εγχείρημά μας αξιοπιστία. Θα πραγματοποιήσουμε ανάλογες συναντήσεις και στην περιφέρεια. Θα δικτυώσουμε νέους που ψάχνουν την ευκαιρία για να τολμήσουν και θα εξοικονομήσουμε τις νέες επιχειρήσεις με τα αναπτυξιακά μας εργαλεία.

Σας έχουμε ήδη αποστείλει ένα ερωτηματολόγιο για να το συμπληρώσετε. Θα επανέλθουμε και θα δουλέψουμε μαζί σε μικρότερες ομάδες, ανά επιχειρηματικό κλάδο για να προχωρήσουμε γρήγορα και αποφασιστικά.

Η παρουσία του Πρωθυπουργού σήμερα εδώ δείχνει ότι είμαστε αποφασισμένοι να προσπαθήσουμε.

Tuesday, October 19, 2010

Is Belgium next?

Βy Susanne Mundschenk and Raphael Cottin*
Eurointelligence, 15-10-2010

''For four months Belgium has been without a government, its public debt is approaching 100% of GDP and the spread of Belgian 10-year bonds over the German benchmark is today three times as high as at the beginning of this year. Is Belgium the next country with a sovereign debt crisis?

So far the country has managed to stay off the radar screens of most international investors, who focus on Greece, Ireland, Spain and Portugal. But that may change if the political crisis – which has been going on for more than two years - is not resolved soon.

At the June general elections, the separatist NVA emerged as the strongest party in Flanders, while in French-speaking Wallonia, the Socialists came out first. In the ensuing coalition negotiations, the N-VA has chosen to get a federal reform agreed first before building a government, in a complex bargaining process between the seven parties that currently participate in the negotiation talks. The result is a political stalemate that risks paralysing the political system for months.

It helps to think about Belgium's economic future using four different scenarios. The first scenario, the status quo, is not very likely, perhaps surprisingly. Under that scenario, there would be no further devolution of power from the centre to the regions. So much political capital is tied up in the constitutional reform process that the leading parties in both Flanders and Wallonia could not turn their back on it.

If there were new elections now, the N-VA would receive more votes in Flanders than it did in June, according to latest opinion polls. The same seems to be true for the Socialists in Wallonia. New elections would lead Belgium further down the road of separatism.

Under the second scenario, the parties would agree on a minimal degree of devolution to the regions. Under a previously negotiated conditional deal, a total of €15.8bn in expenditures would be transferred to the regions. The critical part is the regional share in tax revenues. A minimal scenario would be on the line of the Socialists' maximal concession of 10% of tax revenues to be transferred to the regions.

Under scenario three, the expenditure share would be the same, but the scale of the income tax transfer would be significantly larger – more in line with the N-VA demand of a 50% transfer.

What would be the implications for public debt and the overall deficit in both devolution scenarios?

These questions have hardly ever been addressed in these negotiations today. The problem is that both devolution scenarios are essentially unsustainable. Depending on the chosen scenario, either the federal state or the regional administrations will at some point in time be short of resources to cover their expenses.

Under scenario two, the federal state budget might be better off to service the debt and to provide social security, but the regions' revenue share will be too small to cover for the new list of responsibilities.

Under scenario three, the federal state might no longer be able to finance its remaining duties, namely to service Belgian debt and to provide social security for its citizens. The outlook for public debt is not promising either. The public debt-to-GDP ratio might stabilise under scenario two but is likely to rise continuously under scenario three. These deteriorations would be the more pronounced if economic growth is lower, and the real interest rate higher, than forecast.

Scenario four is the breakup of the country. It is hard to see how the parties could agree on the complete breakup as long as all parties still have an interest in keeping the state and public opinion continues to have no appetite for such an extreme scenario. But the political climate is highly sensitive, so that such a scenario, as irrational as it may be, cannot be excluded either.

A breakup can never be the outcome of a friendly agreement between the regions, and is only thinkable with some kind of external mediator. If there were an agreement of a breakup, it would obviously include the delegation of all spending and taxing powers to the regions. Less clear is what will happen to the legacy of outstanding debts, including the hidden debt in social security. Here some key issues will have to be agreed upon on how to share the burden.

Another interesting question is whether Belgium, as we know it, will cease to exist or continue to exist under a different territorial definition. The latter would mean that one or two regions split apart and form a new state instead. The Francophones recently suggested that Wallonia and Brussels should form a new Belgium, leaving the Flemish to decide whether or not they want to split apart. The Flemish, of course, lay claim to Brussels as well.

Whatever the eventual outcome, it will be preceded by political instability. In the meantime, borrowing costs will rise, thus exasperating the negative debt dynamics of high real interest rates and low economic growth.

Whether Belgium is next to succumb to a debt crisis will depend on which scenario the Belgians end up choosing. All of the devolution scenarios come with a large political cost, a large financial cost, or both.''

*Susanne Mundschenk is Executive Director of Eurointelligence ASBL. Raphael Cottin is a research associate of Eurointeligence.

Sunday, October 17, 2010

Για όσους δεν γνώριζαν

Δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα*
31-12-2008

Το 2009 θα είναι ένα ασυνήθιστο έτος. Διαφορετικό από όλα τα έτη της «Μεταπολίτευσης».

Οι κοινωνικές εντάσεις θα είναι στην ημερήσια διάταξη με ποικιλία μορφών και εκδηλώσεων. Από τα ειρηνικά συλλαλητήρια μέχρι τις εκδηλώσεις τυφλής βίας. Η κοινωνία θα βρίσκεται σε συνεχή αναβρασμό και η πόλωση θα επικρατεί στον πολιτικό ανταγωνισμό.

Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας θα επιδεινωθεί και η ΕΕ, μαζί με την ΕΚΤ, θα αρνηθούν την κάλυψή του. Ως αποτέλεσμα είτε θα ανοίξει ένας νέος κύκλος επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας είτε, στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα μας παραπέμψουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη σημαίνει επώδυνα οικονομικά μέτρα εξυγίανσης που θα συντηρούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς την ΕΕ και προς το Ευρώ, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη αντιευρωπαϊκής και αντιδυτικής συνείδησης.

Η Ευρώπη και η Δύση θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα μιας κοινής γνώμης που δεν είναι εκπαιδευμένη ούτε διατιθεμένη να αναλάβει τις ευθύνες της κι ενός πολιτικού κόσμου που ψάχνει μονίμως άλλοθι για την αποτυχία. Η κατάληξη θα είναι η έκρηξη ενός νέου κύματος λαϊκισμού και εθνικισμού και η συντηρητικοποίηση του εκλογικού σώματος που θα εμποδίζει τις αναγκαίες για την αντιμετώπιση της κρίσης διαρθρωτικές αλλαγές. Έτσι οι Έλληνες για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θα φλερτάρουν με τη βία και μια γενικευμένη παραβατική συμπεριφορά εκφράζοντας έτσι τα προσωπικά και κοινωνικά τους αδιέξοδα.

Υπάρχει τρόπος να μην ζήσουμε όσα δυσοίωνα περιγράφονται παραπάνω;

Για εμάς υπάρχει. Προϋποθέτει, όμως, έναν ριζικό επαναπροσδιορισμό των κυρίαρχων αξιών και προτεραιοτήτων του «συστήματος Ελλάδα». Απαιτείται ρήξη με το "σύστημα Ελλάδα". Όλα αυτά που αναμένεται να συμβούν το 2009 «προετοιμάστηκαν» από καιρό. Προετοιμάστηκαν από ένα πολικό-κομματικό σύστημα που φέρει τον κωδικό «Μεταπολίτευση».

Την κύρια ευθύνη φέρει η γενιά της μεταπολίτευσης, η γενιά της απληστίας, του παρεοκρατικού καπιταλισμού και του ξεχαρβαλωμένου πελατειακού κράτους, που κατασπατάλησε τον πλούτο των προηγούμενων και αρκετών μελλοντικών γενεών. Που θέσπισε ιδιοτελή προνόμια, έκανε χρυσοπληρωμένες εθελούσιες εξόδους, δεν πλήρωνε τους φόρους της, απέφευγε μέχρι τα 50 να πληρώνει το σύνολο των ασφαλιστικών της εισφορών, δανειζόταν από το μέλλον, έβγαζε δικαστικές αποφάσεις για αναδρομικά που «όφειλε» στον εαυτό της.

Το πάρτυ έληξε, αλλά η γενιά αυτή αρνείται να πληρώσει το λογαριασμό της. Γαντζωμένη στην εξουσία πιάνεται απ’ τα μαλλιά της.

Ήρθε η ώρα να γραφτεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου αυτού του συστήματος διαχείρισης και νομής της εξουσίας. Η Ελλάδα έχει επειγόντως ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα στελεχώνεται από αποδεδειγμένα αξιόλογα πρόσωπα από όλο το πολιτικό φάσμα∙ πρόσωπα που θα συμβολίζουν την υπέρβαση και θα συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να τα αλλάξει πραγματικά όλα. Να διαμορφώσει ένα New Deal με την κοινωνία για τις αλλαγές που απαιτούνται, διατυπώνοντας καθαρά ποιος θα ωφεληθεί και ποιος θα χάσει και γιατί από αυτές. Και το πρώτο μέλημά της θα πρέπει να είναι το κτίσιμο ενός κράτους Δικαίου. Μόνο ένα τέτοιο κράτος μπορεί να νομιμοποίησει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα οικονομικής σταθεροποίησης και ανασυγκρότησης το οποίο έχουμε ανάγκη. Μόνο πάνω σ' ένα κράτος δικαίου μπορεί να αποκτήσει περιεχόμενο η αρχή της διαγενεακής δικαιοσύνης, αλλά και της κοινωνικής δικαιοσύνης η οποία σήμερα αποτελεί κενό γράμμα.

Η ευθύνη μας, ως νέων, είναι τεράστια. Οι υποχρεώσεις μας βαριές. Η απάντησή μας πρέπει να είναι: δουλειά και αγώνας. Βελτιώνουμε τις δεξιότητές μας, καλλιεργούμε τη μόρφωσή μας, ενισχύουμε τον επαγγελματισμό μας, δικτυωνόμαστε με τους Ευρωπαίους συμπολίτες μας. Τους εξηγούμε με ειλικρίνεια το πρόβλημά μας. Αλλάζουμε καταναλωτικό πρότυπο. Αποκτάμε περιβαλλοντική συνείδηση. Επενδύουμε στη προληπτική Ιατρική. Βοηθάμε την Ελλάδα να γίνει μια οργανωμένη χώρα που σέβεται τους πολίτες της, διαθέτει καλές και φτηνές υπηρεσίες, αποτελεί έναν ποιοτικό και ασφαλή προορισμό για τους τουρίστες. Αυξάνουμε την εθελοντική προσφορά, φροντίζουμε τα ανήμπορα μέλη της οικογένειάς μας. Και πάνω απ’ όλα συμμετέχουμε. Ναι. Και πάνω απ’ όλα συμμετέχουμε.

*Δημοσιεύτηκε στο Ένθετο Survivor Stories 2009 της εφημερίδας Πρώτο Θέμα μαζί με τις γνώμες άλλων 50 αναλυτών, πολιτικών, συνδικαλιστών και επιχειρηματιών.

Friday, October 15, 2010

Greece: Trial ends but social crisis lingers

VITA Europe
11 October 2010

Police officer is convicted in 15-year-old's murder

A Greek saga dating back to 2008 comes to an end and reminds onlookers of the social impact of Greece's economic crisis.

On October 11, a Greek court sentenced a policeman to life in prison for murdering a 15-year-old schoolboy in a shooting nearly two years ago that sparked rioting across the country. Epaminondas Korkoneas was convicted of culpable homicide for the death of Alexis Grigoropoulos and his patrol partner Vassilios Saraliotis was found guilty of complicity in the crime.

On December 6 the two police officers got into an altercation with a group of school aged youth in the Exarchia district of Athens. The officers say the incident was a terrible accident and that the police officer was acting out of self defense when he fired warning shots. Witnesses that testified in the trial say that the policeman took aim and fired.

Lawyers for the officers say they will appeal the case.

A spokesperson for the victim’s mother, Gina Tsakilian, says, “justice has been done.”
BBC correspondent Malcolm Brabant says, “anything other than a guilty verdict could have triggered a violent response from the country’s youth, many of whom regard the police with suspicion, mistrust and outright hatred.

“While students and young Greeks may welcome the verdict, it does not address other grievances that also contributed to the 2008 riots.”

Greek youth have dubbed themselves “Generation 700,” referencing Greece’s minimum wage of €700 per month. The title laments the fact that despite a university degree most young Greeks, under 35, can’t find work and are constricted to take low paying jobs and forced to continue living at home.

Vassillis Alevizakos one of the founding members of the site G700 explains that their parents were “baby boomers” and by no fault of their own this generation will be a group of “baby losers.”

Greece’s national statistic body confirms that 32 per cent of young people are unemployed and the International Monetary Fund has predicted that that number will only rise over the next two years.

Eurostat, a European statistical body, says that 56 per cent of Greek men under 35 and 36 per cent of women still live at home.

Tuesday, October 12, 2010

Η δημοσιονομική κρίση και οι παραπλανηθείσες κορασίδες

Η συζήτηση για το τι γνώριζαν και τι δεν γνώριζαν οι πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τη δυσμενή δημοσιονομική θέση της Ελλάδας δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όχι απλά γιατί όλοι γνώριζαν. Άλλωστε ήξεραν τι γίνεται στο δημοσιονομικό ακόμα και οι πέτρες. Η G700, διαβάζοντας απλά δυο τρεις μελέτες και τον προϋπολογισμό κάθε έτους έβλεπε το μάτι του δημοσιονομικού κυκλώνα να μας καρφώνει συστηματικά από το 2007. Τελευταία πρόβλεψη στα τέλη του 2008. Το 2008, όταν ο Σημίτης προειδοποίησε για πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ, απλά κοιτούσε τα spreads να εκτοξεύονται εν μέσω λαϊκιστικής απλοχεριάς της κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία πρόλαβε και μοίρασε κάτι δις ευρώ σε παροχές από τον Οκτώβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009 με αποκορύφωμα τα 500 εκ στους αγρότες.

Συνεπώς, τα Μέσα και οι πολιτικοί μας, που υποδύονται σήμερα τις παραπλανηθείσες κορασίδες με τη μνήμη χρυσόψαρου, όφειλαν να γνωρίζουν, απαλλάσοντάς μας από την θλιβερή τους υποκρισία.

Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι, στη δεδομένη συγκυρία της κρίσης, η αναμόχλευση της συζήτησης για τις γνώσεις των πολιτικών ηγετών γύρω από το δημοσιονομικό χάος του παρελθόντος είναι αντιπαραγωγική και πολιτικά ανόητη.

Πρώτον, τσιμπάνε οι πολιτικές δυνάμεις στις δηλώσεις Γιούνκερ και διχαζόμαστε σαν Έλληνες. Και δίπλα σ' αυτές και τα Μέσα. Αντιθέτως έπρεπε οι πολιτικές ηγεσίες να του στείλουν του Γιούνκερ σε συστημένο γράμμα τις διαχρονικές εκθέσεις της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών καθώς και τις γκάφες της Eurostat (πχ αποδοχή λογιστικών πρακτικών δημιουργικής λογιστικής, μαγειρέματα Goldman Sachs κλπ) υποδεικνύοντάς του ποιος άλλος ήξερε επίσης. Ποιος άλλος είναι συνένοχος. Κι επειδή ο ίδιος δήλωσε ότι ήξερε, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει δημόσια, άρα ομολογεί ότι είναι συνένοχος στην ελληνική τραγωδία, πρέπει μαζί με το φάκελο με τις εκθέσεις, να του αποσταλεί και μια πρόσκληση για ακρόαση στην εξεταστική επιτροπή για την οικονομία. Ο πατριώτης κύριος Σαμαράς θα μπορούσε να παίξει ηγετικό ρόλο σ' αυτό το θέμα και να δείξει έτσι την εθνική μεγαλοψυχία του.

Δεύτερον, κυρίως η κυβέρνηση, όφειλε αυτές τις μέρες να αναδείξει συντονισμένα την επίσκεψη Παπακωνσταντίνου στις Ετήσιες Συνόδους ΔΝΤ - Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία. Η Ελλάδα ανάκτησε ξανά την αξιοπιστία της, τουλάχιστον στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ. Εκεί όπου με τον Γιούνκερ δεν ασχολήθηκε κανείς, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Εκεί όπου τον τόνο έδωσαν οι Υπουργοί Οικονομικών και Ανάπτυξης, οι Διοικητές των Κεντρικών Τραπεζών των κρατών, οι οικονομολόγοι διεθνούς εμβέλειας και τα σοβαρά και έγκυρα ξένα Μέσα.

Saturday, October 9, 2010

Μνημόνιο και εθνική κυριαρχία

Της G700
Hellenic NEXUS
τ. 45 Oκτώβριος 2010

Στο δρόμο για τις περιφερειακές εκλογές, το πολιτικό διακύβευμα που αναδεικνύει η ΝΔ και μεγάλο κομμάτι της Αριστέρας (ΚΚΕ και ό,τι έχει απομείνει από ΣΥΡΙΖΑ) είναι η καταψήφιση του μνημονίου. Άλλωστε δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Στις ευρωεκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε με σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», ενώ στις δημοτικές του 2002 η ΝΔ είχε σύνθημα το «στείλε μήνυμα».

Ωστόσο, ακριβώς πίσω από το δίλημμα του μνημονίου κρύβεται ολόκληρη η πολιτική δειλία και η θεσμική τσαπατσουλιά τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και της κοινωνίας που έχει μάθει να δέχεται συνήθως ό,τι τη βολεύει.

Το δίλημμα το μνημονίου, όμως, δεν το μεταχειρίζεται μονάχα ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης. Το χρησιμοποιεί συχνά η ίδια η κυβέρνηση αντίστροφα. Το δίλημμα «μνημόνιο ή πτώχευση», κρύβει την αμηχανία μίας κυβέρνησης που εκλέχτηκε για να μην αλλάξει τίποτα φέρνοντας ακόμη καλύτερες μέρες.

Η ίδια η κυβέρνηση βρίσκεται σε προφανή αδυναμία να δηλώσει ότι πιστεύει σε αυτά που εφαρμόζει. Κρύβεται πίσω από τη βόλικη απειλή «κάντε αυτό που μας λένε, αλλιώς πτωχεύουμε».

Η ΝΔ από την άλλη, καταφεύγει στο μέτωπο κατά του μνημονίου για να κρύψει την αμήχανία της σε σχέση με τις ευθύνες της για την κατάντια στην οποία φτάσαμε. Και κλείνει το μάτι σε θεωρίες συνομωσίας και εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας που τελευταία δείχνει να συμπαθεί λίγο παραπάνω.

Προφανώς λειτουργούμε σε καθεστώς διεθνούς επιτήρης και με υποχρεώσεις κάτι παραπάνω από δεδομένες.

Ωστόσο, τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΝΔ λένε μισές κουβέντες και αυτό κατά πρώτον έχει αρνητικές οικονομικές συνέπειες και κατά δεύτερον διαπαιδαγωγεί την κοινωνία και πάλι σε βολικές απαντήσεις και εύκολες θεωρίες.

Έχει οικονομικές συνέπειες, διότι έχοντας βρει την καραμέλα του μνημονίου, η κυβέρνηση δεν παράγει πολιτική και δεν διαπραγματεύεται. Επιπλέον, πορεύεται ερήμην της κοινωνίας. Δεν την κάνει συμμέτοχο στην αλλαγή, δεν τη συμβουλεύεται αλλά προσπαθεί να την αποφύγει.

Η διαμόρφωση του περιγράμματος των μεταρρυθμίσεων μέσα πάντοτε στα όρια των διεθνών μας δεσμεύσεων είναι κατεξοχήν ζήτημα πολιτικής.

Δεν υπάρχει βέβαια περιθώριο για παροχές. Υπάρχει όμως άπλετο περιθώριο να αποφασίσουμε με ποιο τρόπο θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, ποιους τομείς της οικονομίας θα κάνουμε αιχμή της ανάπτυξής μας, αν θα επενδύσουμε στην ενέργεια και στο πρασίνισμα της, αν θα συνεχίσουμε να ρυπαίνουμε και να καταστρέφουμε το περιβάλλον ή αν θα κάνουμε επιτέλους την ποιότητα πλεονέκτημα. Υπάρχει περιθώριο να βρούμε τρόπο να παράγουμε ξανά πλούτο.

Συνεπώς, παρά την αγωνιώδη ανησυχία για εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας που εκπέμπουν με ρομαντική αφέλεια τα «σπαθιά του έθνους» και η ΝΔ, κυριαρχία υπάρχει και πρέπει να ξεβολευτούμε και να την ασκήσουμε.

Γιατί για να αποφασίζεις για το μέλλον σου, πόσο μάλλον όταν είναι να αποφασίσουμε 10 εκ., χρειάζεται κρίση, ζύγισμα, σύγκρουση και ρίσκο. Και τα συμφέροντα που είναι βολεμένα μέσα σε αυτή την κατάντια, αυτό είναι το τελευταίο που θέλουν.

Το δίλημμα του μνημονίου είναι υπαρκτό μόνο στο χώρο της μικροπολιτικής, του κοτσομπολιού και των θεωριών συνομωσίας. Το πραγματικό δίλημμα τόσο των εκλογών αυτών στο επίπεδο που τους αναλογούν, όσο και του χειμώνα που μπαίνει, είναι να αποφασίσουμε πώς φανταζόμαστε και θέλουμε την Ελλάδα σε 10 χρόνια. Αυτό είναι πραγματική άσκηση εθνικής κυριαρχίας και πραγματική εφαρμογή πολιτικής. Το πώς θέλουμε την Ελλάδα, κανένας δεν έχει την όρεξη να μας το επιβάλλει. Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν άλλες σκοτούρες αυτή την εποχή.

Monday, October 4, 2010

Η Κίνα αφύπνισε τα ζωώδη ένστικτα

Πριν από 12 μήνες σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ αφόριζε τη συμφωνία της κυβέρνησης της ΝΔ με την COSCO, σχετικά με την παραχώρηση της λειτουργίας του προβλήτα 2 του ΟΛΠ για εμπορική αξιοποίηση από την κινεζική εταιρεία. Οι πρώτες μέρες της τότε νεοσύστατης κυβέρνησης σημαδεύτηκαν από εικόνες παράλυσης στο λιμάνι σε συνδυασμό με μια αμφίσημη, αν όχι πλήρως παρακωλητική στάση από πλευράς επίσημης πολιτείας. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ βέβαια αμφιβολίες είχε και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που εκτός από τους "Ρώσους σωτήρες" του Πούτιν ποτέ δεν είδε στον ορίζοντα άλλη εναλλακτική. Αλλά και η ίδια η ΕΕ, που παραδοσιακά κοιτάζει τις κινεζικές επενδύσεις σε υπομοδές και δίκτυα έβλεπε την απόβαση των Κινέζων σε ευρωπαϊκό έδαφος με καχυποψία.

Ένα χρόνο μετά, κι αφού η ελληνική κρίση χρέους έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική προσαρμογή και ακολούθως βαθιά ύφεση, οι Κινέζοι επιστρέφουν στο Λιμάνι του Πειραιά, αυτή τη φορά μετά βαϊών και κλάδων, ως ήρωες. Στις Βρυξέλλες, στο πλαίσιο της Ευρωασιατικής Συνόδου χειροκροτούνται. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης κοιτώντας και τη ραγδαία οικονομική προσαρμογή των δημόσιων οικονομικών στέλνουν μηνύματα αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας.

Τα ζωώδη ένστικτα αφυπνίζονται σιγά σιγά. Πέρυσι ήταν ο μπαμπούλας της αποικιοκρατικής σύμβασης COSCO-ΟΛΠ, το σκιάχτρο το οποίο φόβιζε κυβέρνηση και πολίτες από το να δεχτούν τις κινεζικές επενδύσεις. Σήμερα “ο κινέζος” είναι ο μεσίας που θα βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα, επενδύοντας σε υποδομές μεταφορικών δικτύων, αγοράζοντας ελληνικό λάδι και ομόλογα, δημιουργώντας ταμείο για τη ναυπήγηση των πλοίων των Ελλήνων εφοπλιστών στην Κίνα. Σημειωτέον ότι ο ελληνικός στόλος μεταφέρει το 40% των κινεζικών προϊόντων στον πλανήτη. Αναμφίβολα μιλάμε για σημαντικές εξελίξεις που θα βοηθήσουν την οικονομία να βγει από το τέλμα και σε βάθος χρόνου να αποκτήσει πρόσβαση σε μια μεγάλη αγορά.

Παρόλ' αυτά είναι προφανές επίσης ότι, όταν δεν αναλωνόμαστε σε μίζερες συνομωσιολογικές θεωρίες, παραμένουμε λαός που τέρπεται παράγοντας λήρους και χορταίνει καταναλίσκοντας ανεμώλια έπη. Ας είναι! Σ' αυτή τη φάση η ψυχολογία είναι το κλειδί. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη μέχρι στιγμήςσυμβολή της κινεζικής επίσκεψης σε Ελλάδα και Ευρώπη. Δημιουργείται μια θετική επενδυτική αφήγηση. Βάσιμη ή όχι θα εξαρτηθεί από την ικανότητά μας να παίξουμε μπάλα στο νέο περιβάλλον. Η ευκαιρία υπάρχει.

Sunday, October 3, 2010

Το περιεχόμενο των αυτοδιοικητικών εκλογών

Του e-homosapiens*

Πριν από κάθε μη-εθνικές εκλογές διατυπώνεται το «προαιώνιο ερώτημα!»: ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο των εκλογών;

Η εξειδίκευση του ερωτήματος αφορά κατά κανόνα στο πολιτικό διακύβευμα των εκλογών και ειδικώς αν αυτό συναρτάται με τα εθνικά διλήμματα πολιτικής, που συνήθως αποτυπώνουν την κομματική ανάγκη για «μέτρηση πολιτικής ισχύος», ή παραμένει στενά προσδιορισμένο από το αντικείμενο των εκλογών. Αναμφίβολα, οι μη-εθνικές εκλογικές διαδικασίες (ευρωεκλογές, εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης) εξελίσσονται σε ένα πολιτικό πλαίσιο που -αναπόφευκτα- οριοθετείται από την κεντρική «πολιτική επικαιρότητα».

Ωστόσο, η γοητευτική κομματική στρατηγική πολιτικού προσδιορισμού των εκλογών και η πολιτική και επικοινωνιακή απομάκρυνσή τους από το πραγματικό τους αντικείμενο είναι προβληματική. Υπό αυτή την έννοια, θεωρώ ότι η άποψη που συνδέει άμεσα τις αυτοδιοικητικές εκλογές με τη λαϊκή αξιολόγηση της οικονομικής πολιτικής (βλ. Μνημόνιο) είναι λανθασμένη.

Όπως είχα υποστηρίξει ότι οι Ευρωεκλογές 2009 ήταν οι σημαντικότερες εκλογές στη σύγχρονη ιστορία της Ε.Ε και ακολούθως έπρεπε να προσαρμοστεί καταλλήλως ο εγχώριος δημόσιος διάλογος και η εκλογική συμπεριφορά, έτσι και τώρα νομίζω ότι οι επικείμενες εκλογές είναι η σημαντικότερη στιγμή στη σύγχρονη αυτοδιοικητική ιστορία της χώρας.

Κωδικοποιώ μερικές σκέψεις για την υποστήριξη αυτής της άποψης.

  • Είναι οι πρώτες εκλογές που διεξάγονται μετά από χρόνια σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κρίσης και γενικευμένης αμφισβήτησης του μεταπολιτευτικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κρίνεται η πολιτική και κοινωνική ωριμότητα των πολιτικών κομμάτων και των πολιτών ως προς τις δημόσιες επιλογές τους: ποιοι επιλέγονται ως υποψήφιοι, με ποιο δημόσιο/επαγγελματικό ήθος και ποια πολιτική πρόταση, ποιοι θα εκλεγούν, με ποια κριτήρια και με τι ποσοστό συμμετοχής.

  • Είναι οι πρώτες εκλογές που διεξάγονται μετά από μία τόσο ριζική μεταρρύθμιση των θεσμών της τοπικής αυτοδιοίκησης, που αναμορφώνει τον οικονομικό, διοικητικό, θεσμικό και γεωγραφικό χώρο της αυτοδιοίκησης. Οι θεσμικές καινοτομίες του «Καλλικράτη», η περιφερειακή αποκέντρωση και οι διευρυμένες αρμοδιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης απαιτούν ένα πολιτικά ωριμότερο, αξιότερο και πιο εξειδικευμένο πολιτικό προσωπικό που θα υπερβαίνει τα συνήθη τυπικά μέτρα της «παλαιάς πολιτικής» και θα αρθρώνει ένα καινοτόμο πολιτικό-αυτοδιοικητικό λόγο μακριά από διαχρονικά πολιτικά στερεότυπα.

  • Η πολιτική διαχείριση της τοπικής αυτοδιοίκησης θα κριθεί -μεταξύ άλλων- στην ικανότητα αποτελεσματικής διαχείρισης των περιορισμένων πόρων (μείωση ελλειμμάτων/διαφθοράς, αξιολόγηση αποτελεσματικότητας δαπανών), στην αποτελεσματική και διαφανή υλοποίηση αναπτυξιακών προγραμμάτων (έργα ΕΣΠΑ), στην επινόηση νέων τοπικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων, στην κάλυψη κενών του δικτύου κοινωνικής προστασίας και στην ανάπτυξη τοπικών συστημάτων κοινωνικής υποστήριξης (ενθάρρυνση κοινωνικής οικονομίας και αυτόνομων, συνεργατικών πρωτοβουλιών), στην ανάπτυξη και υλοποίηση τοπικών πολιτικών νεολαίας, στη διατοπική και διεθνική συνεργασία. Τα θέματα αυτά απαιτούν υψηλό επαγγελματισμό, επινοητικότητα και φαντασία, κοινωνικές συναινέσεις και νέες κοινωνικές συμμαχίες, ανοιχτές τοπικές κοινωνίες και υψηλή κοινωνική συμμετοχή.

  • Η διαμόρφωση των τελικών δημόσιων επιλογών των πολιτών για τα τοπικά κοινωνικά και αναπτυξιακά διλλήματα προϋποθέτουν μία ώριμη πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση γύρω από την τοπική και κοινωνική ταυτότητα, την αστική φυσιογνωμία, τα περιβαλλοντικά πρότυπα ανάπτυξης, τη δημοκρατική κοινωνική συμμετοχή, τη συμμετοχική οικονομική διαχείριση και τις δυνατότητες αυτόνομων, αυτοοργανωτικών κοινοτικών πρωτοβουλιών (βλ.π.χ. ανάδυση νέου συνεταιριστικού κινήματος).


Δίχως να σημαίνει ότι η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να εξελιχθεί σε συνθήκες «δοκιμαστικού σωλήνα», δηλαδή μακριά από τις επιρροές και τις συνθήκες που επιβάλλει η οικονομική συγκυρία σε εθνικό επίπεδο, η πολιτική και ιδεολογική εμμονή σε μία συζήτηση περί της αποδοχής ή απόρριψης του Μνημονίου ως βασικού πολιτικού διακυβεύματος θα υποβαθμίσει τις δημόσιες επιλογές και τις τοπικές ανάγκες. Όσοι επιμείνουν στην επιλογή της «αντιμνημονιακής στάσης» θα έχουν απλά κάτι να πουν το βράδυ των εκλογών. Όσοι επιλέξουν την πραγματική αυτοδιοικητική πολιτική, θα έχουν κάτι να πουν για τα επόμενα χρόνια….Οψόμεθα!



*O e-homosapiens είναι μέλος της G700. Το άρθρο δημοσίευτηκε στο ομώνυμο blog στις 6-9-2010. Αναδημοσιεύουμε στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται για τις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, τις εκλογές του Καλλικράτη.

Friday, October 1, 2010

Παίδες εν Καμίνη

Του GoAs *

Υπάρχει το ερώτημα εάν και πώς μπορούν οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές να έχουν «γενεακά» χαρακτηριστικά και πώς μια οργάνωση νέων (όπως η G700) μπορεί να πάρει θέση σε αυτές.

Ψευτοδιλήμματα

Ζώντας σε εποχές έντονων αλλαγών που ταυτίζονται με μια όξυνση των κοινωνικών αντιδράσεων (η τελευταία «αλλαγή» που οι Έλληνες επιθύμησαν ήταν το 1981, άλλωστε) παρατηρούμε εντονότερα από άλλες φορές την απόλυτη γκαλοποποίηση των τοπικών εκλογών. Μια διαδικασία θεσμικά σημαντική αλλά, επίσης, πολύπλοκη και πανάκριβη δεν θα χρησιμεύσει, ως δείχνουν τα πράγματα παρά μόνο για να δώσει ένα μήνυμα στην κεντρική κυβέρνηση σε σχέση με τις πολιτικές που ακολουθεί.

Είναι αλήθεια ότι οι συγκεκριμένες δημοτικές εκλογές εκλαμβάνονται από μερίδα της κοινής γνώμης ως δημοψήφισμα επί του περιβόητου Μνημονίου. Το μεταπολιτευτικό μοντέλο διοίκησης απαιτεί οι εκλογές αυτές να διατηρήσουν τα βαθιά κομματικοποιημένα τους χαρακτηριστικά ώστε να μπορέσει κάθε «μαντρί» να καταμετρήσει τα εσώκλειστα «κεφάλια».

Η άποψή μας είναι ότι το Μνημόνιο είναι άσχετο με τις δημοτικές εκλογές. Όσοι αντιμνημονιακοί δήμαρχοι κι αν εκλεγούν το Μνημόνιο είναι νόμος του κράτους. Όσοι διαφωνούν ας καταψηφίσουν το ΠαΣοΚ στις επόμενες εθνικές εκλογές κι ας τιμωρήσουν τους βουλευτές που το ψήφισαν. Αν θέλουν σώνει και ντε να στείλουν «μήνυμα» υπάρχει λύση, θα την πούμε στο τέλος. Όμως, σοβαρά τώρα, πόσοι ακόμα άχρηστοι δήμαρχοι πρέπει να εκλεγούν για να σταλούν τα περιβόητα «μηνύματα» στην κεντρική εξουσία;

Feeding the Beast

Οι κομματικοί μηχανισμοί των μεγάλων κομμάτων βασίζονται σε στρατούς μικρομεσαίων «στελεχών» τοπικής κλίμακας οι οποίοι βλέπουν τις τοπικές εκλογές αφ’ ενός σαν έναν τρόπο ανάδειξης του ταλέντου τους στην προσέλκυση ψήφων (με τους γνωστούς τρόπους που έφτασαν το δημόσιο χρέος στα 300 δις €) αφ’ ετέρου δε, στην προσωπική τους αναρρίχηση στην κλίμακα πολιτικών και κομματικών, βέβαια, αξιωμάτων. Η απόλυτη κομματικοποίηση των τοπικών εκλογών ευνοεί, βασικά, αυτή την πλατιά μάζα κομματικών μελών η οποία, ας μην ξεχνάμε, είναι μια από τις σοβαρότερες δυνάμεις αδράνειας της χώρας. Και είναι αυτοί που, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης (πρωτοφανές!), δίνουν τις μάχες κατά οποιασδήποτε αλλαγής του μεταπολιτευτικού μοντέλου οικονομίας και διοίκησης.

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο είναι δημιούργημα μιας γενιάς που σαν βασικό τρόπο επιβολής ισχύος είχε την κατασπατάληση κοινωνικών πόρων. Η καταχρέωση της χώρας, όμως, και η παράδοσή της στην επόμενη γενιά (εμάς, δηλαδή) με διαλυμένη οικονομία και κοινωνία πρέπει να σταματήσει εδώ. Η πολιτική νοοτροπία που εξέθρεψε αυτήν την καταστροφή πρέπει να κριθεί ενεργά από εμάς τους ίδιους.

Οι κομματικοί υποψήφιοι (συνήθως γεννήματα εσωκομματικών τοπικών συναλλαγών ή προσωπικού πολιτικού «τσαμπουκά») δεν έχουν πια λύσεις στο τσεπάκι. Το σπάταλο κράτος που τάιζε τη μόστρα και το «έργο» των τοπικών αρχόντων (αναλόγως και του κόμματος που κυβερνούσε) φαλίρισε. Χωρίς αναπτυξιακές και ανοιχτούς διορισμούς οι κομματάρχες είναι αδύναμοι. Οπότε, και τα σκουπίδια αμάζευτα και οι χωματερές να σωρεύουν πρόστιμα και οι «φίλοι» αδιόριστοι. Οι κομματικοί άρχοντες τάιζαν το τέρας της τοπικής αυτοδιοίκησης για τριάντα χρόνια. Δεν νομίζουμε πως είναι σε θέση πλέον να το αντιμετωπίσουν. Κανείς δεν κόβει το κλαρί που κάθεται και οι Δήμοι είναι κλαριά που το κομματικό κράτος βασίζεται πάνω τους όσο ποτέ άλλοτε. Αρκετά, όμως!

And the winner is…?

Και τώρα τι; Γιατί καλές οι διαπιστώσεις αλλά, δεν λύνουν προβλήματα.
Δεν πιστεύουμε ούτε στην πανάκεια των νέων σε ηλικία υποψηφίων (κυρίως αναγνωρίσιμες περσόνες των ΜΜΕ και τέκνα κομματικών σωλήνων πλην εξαιρέσεων), ούτε στους κομματικούς «αντάρτες» (συνήθως απογοητευμένους των κάθε είδους εσωκομματικών εξελίξεων). Όμως, επιτέλους, πρέπει να πάρουμε ανοιχτή θέση με τον κίνδυνο να κριθούμε για αυτήν.

Οι καιροί των θαυματοποιών τελείωσαν. Οι δημοτικοί άρχοντες πρέπει να κριθούν από την δυνατότητά τους να κουμαντάρουν αυτά τα δυσκίνητα τέρατα που έχουν γίνει οι Δήμοι και να επιστρέψουν στους πολίτες τα χρήματα που σπαταλούνται για να τους συντηρήσουν με τη μορφή αξιόπιστων υπηρεσιών.

Οι κοινωνίες σιγά – σιγά έχουν αρχίσει να προτείνουν δικά τους πρόσωπα, ανεξάρτητα από κομματικές επετηρίδες, ανεξάρτητα από νομαρχιακές επιτροπές και κλαδικές του δημοσίου. Αυτοί οι άνθρωποι, αν και ηλικιακά μπορεί να ανήκουν και στη «γενιά της καταστροφής», φέρουν λόγο και ιδέες ικανές να αλλάξουν την πολιτική αντίληψη και να λύσουν σοβαρά προβλήματα στις πόλεις τους.

Ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, ο Καμίνης στην Αθήνα, ακόμα κι ο Δημαράς στην πασοκοκρατούμενη Πάτρα όπως και άλλοι υποψήφιοι σε άλλες πόλεις είναι πρόσωπα που αξίζει να στηριχτούν γιατί προέρχονται, επί το πλείστον, από την ίδια την πραγματική κοινωνία και μπορούν να ανανεώσουν το ρόλο της τοπικής ηγεσίας αποδεσμεύοντάς την από το «καλό του κόμματος» και επανασυνδέοντάς την με το «καλό της πόλης».

Η στήριξη που έδωσε ο Γ. Παπανδρέου στους Καμίνη και Μπούταρη φωτογραφίζει και μια άλλη ελεγχόμενη μάχη εντός των κομματικών ορίων του ΠαΣοΚ. Η κομματική βάση με την ηγεσία της έχει διάσταση απόψεων και η κοινωνία καλείται να αποφασίσει με ποιάν από τις δύο συνιστώσες του πολιτικού σκηνικού θέλει να πορευτεί στο μέλλον. Η πιθανή νίκη του Μπουτάρη και του Καμίνη, θα φέρει το κομματικό και διορισμένο σε αργομισθίες παλαιό ΠαΣοΚ εκεί που ο ιδρυτής του ήθελε να στείλει την – πάλαι ποτέ αστική – Δεξιά: στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και θα ρωτήσει ο μέσος άνεργος ή περιστασιακά εργαζόμενος (και σίγουρα υπαμοιβόμενος) άνθρωπος της γενιάς μας: «Ωραία αυτά αλλά, εγώ πώς θα εκφράσω την αντίθεση με την πολιτική κατεύθυνση των κυβερνητικών επιλογών, με το Μνημόνιο κτλ.;»

Αν είναι ανάγκη να γίνει αυτό ας γίνει στις – κατ’ εξοχήν κομματικοποιημένες – περιφερειακές εκλογές. Έτσι κι αλλιώς, στη διοικητική αυτή βαθμίδα θα διαγωνιστούν από κομματικά πρωτοπαλίκαρα και βουλευτές μέχρι κομματικούς «αντάρτες».

Και, για να μην ξεχνάμε, επειδή ως γενιά εξακολουθούμε να επιτρέπουμε (δια της ηλίθιας αποχής) στους μπαμπάδες μας να παίρνουν τις αποφάσεις, ακόμα κι αν «διαφωνούμε με το σύστημα», ακόμα κι αν «δε μας εκφράζει κανένας», ακόμα κι αν νομίζουμε ότι «όλοι ίδιοι είναι», ας σηκώσουμε το ταλαίπωρο (ή τεμπέλικο σε άλλες περιπτώσεις) κορμί μας και να πάμε μέχρι την κάλπη να ψηφίσουμε.

Αν έχει κάτι το καλό αυτό το πολίτευμα είναι η δυνατότητα που μας δίνει να διαλέξουμε. Οι περισσότεροι από μας έχουμε ξεχάσει να το κάνουμε αυτό και ακολουθούμε πεπατημένες από τα δώδεκά μας χρόνια.

Ας αλλάξουμε και λίγο συνήθεια, μπορεί να μας κάνει καλό! Και μπορεί να κάνει και καλό στην κοινωνία…

*O GoAs είναι blogger και μέλος της G700