Monday, August 30, 2010

Brazilian fiscal lessons for Greece

By Alan Beattie *
Financial Times, 24-8-2010

Three months ago, about half a year late but moving fast, the eurozone and the International Monetary Fund punted €130bn ($165bn, £107bn) on averting default in Greece. The first-quarter results are in, and the management is performing pretty well. But the country needs to grow as well as cut costs, and sales are not looking great.

The most likely outcome by far is still that Greece will have to reduce the net present value of its debt in a restructuring, probably some time next year. In the meantime, oddly enough, the best courseis to keep going and pretend it won’t happen.

The European Union and IMF’s first review of the programme said that the fiscal conditions were largely on track. Greece is attempting a pretty much unprecedented tightening equivalent to around 16 percentage points of gross domestic product in a few years, and it has at least gone off in the right direction.

George Papandreou’s government, which inherited this shambles from its incompetent and mendacious predecessor, has managed to proceed without meeting impassable political opposition. Strikes and protests, yes; outright chaos and a collapse of public order; no, or not yet.

Sorting out an inherited mess can create a powerful political narrative of recovery and redemption, no matter how unpleasant the policies that have to be followed. For an object lesson in how a centre-left government can turn fiscal stringency into political gain, Mr Papandreou could look across the Atlantic to President Luiz Inácio Lula da Silva in Brazil. A president who entered office amid panicked fears of an imminent government bankruptcy is just about to leave it luxuriating in a once unimaginable glow of popularity.

When Mr da Silva was elected in 2002, Brazil had already been given a $30bn loan, the largest ever in the IMF’s history, in an attempt to turn round an alarmingly destructive downward spiral of confidence in the debt markets. Mr da Silva assumed power, ignored siren calls to announce immediate default and adopted a wincingly tight target for the primary fiscal surplus of 4.25 per cent of GDP, even tougher than the one the fund was asking for. Confidence came back and any realistic prospect of default was gone in a year.
The subsequent eight years – which, to be fair, built on work started by the preceding government of Fernando Henrique Cardoso – constituted a rare successful run for social democracy in Latin America. Fiscal orthodoxy, steady growth, poverty alleviation through employment and the Bolsa Família system of welfare benefits: all are extremely useful exemplars in a region where the alternative leftist model is the thuggish populism of Hugo Chávez. (Whether Brazil can continue to resist such allure now it has its own oil remains to be seen.)

Western Europe could badly use a similar case of social democracy done properly. Sadly, the odds remain heavily against Athens following Brasília. Mr Papandreou’s good start should not conceal the fact that even successful fiscal adjustment will leave a debt burden approaching 150 per cent of GDP and he needs to punch a huge hole in the economy while achieving economic growth at the same time. Growth has come in weaker than expected so far.

Greece is trying to effect this shift in an international environment of reluctant consumers and fearful investors. Brazil had the benefit of selling into a strongly recovering world economy and rising commodity prices. Uncompetitive Greece, with low productivity and high unit costs, disastrously locked into the euro, is trying to sell into a stuttering global recovery.

Investors remain sceptical about the ability to get grounded economies airborne in this heavy atmosphere. Ireland, to the applause of the hair-shirt-and-cold-shower school, has embarked on an IMF austerity programme without the IMF. Yet its debt continues to trade at spreads of more than 300 basis points over Germany’s. The markets, while they continue to shovel very cheap money at governments like the US, Germany and, perhaps surprisingly, the UK, are marking down more troubled countries heavily. Greek spreads are now back above 800 basis points over Germany’s, around their level just after the bail-out.

In any case, whatever Mr Papandreou’s administration can do with the central government finances, much of the problem lies at local government and other sub-national levels. In order for Greece to meet its fiscal targets for the first review, the national government had to be particularly stringent to make up for profligacy at local levels.

Does this mean Greece should just give up and default now? The answer is probably not, for two reasons. First, restructuring debt to lower its net present value today would achieve one thing: relieving the debt service pressure on the country’s finances. But it would still leave Greece adding to its debt with its current deficit, and it would do nothing to address the country’s fundamental problem with uncompetitiveness. As well as the fiscal targets, the IMF and EU programme contains detailed pledges on opening up closed professions, liberalising transport and energy industries, auditing and reducing losses in state-owned enterprises, changing jobs legislation and so forth. Greece will need to take these actions anyway, default or not, if it is to regain its competitiveness. Though the record of countries complying with IMF conditions is not stellar, the added weight of the EU means these are more likely to happen under a rescue programme than not.

Second, given eurozone banks’ holdings of Greek debt, a default would turn Europe’s sovereign debt problem back into a banking crisis, opening a new round of the ghoulishly entertaining game of pass-the-parcel between private and public balance sheets. The best solution for Greece at the moment is to push on and get as much done as it can, while the money from the IMF/EU programme shields it from the judgment of the markets. Restructuring is more likely to make sense in a year or so, assuming that the budget is definitively heading into surplus. Market gurus say this is what most investors are expecting in any case. Politically, unburdening itself of debt can then be portrayed as ridding Greece of a dysfunctional past.

In the meantime, the rest of Europe can get on with building a firebreak. Portugal and Spain can pursue austerity. The banks holding Greek debt can either seek to offload it, or raise enough capital to insulate themselves against a restructuring. The 2001 sovereign default of Argentina, Brazil’s dysfunctional neighbour, had been so long prefigured that investors had been able to prepare.

Should Greece restructure? Very likely, but not yet. Painful though it is, struggling under a debt burden and an IMF programme has some advantages, and Mr Papandreou’s government needs to seize them.

*The writer is the FT’s international economy editor.

Sunday, August 29, 2010

Ένα μέλλον ως μετανάστες ονειρεύονται οι νέοι πτυχιούχοι, δείχνει μεγάλη έρευνα

Του Β. Χιώτη
Το ΒΗΜΑ, 29-8-2010

Κύμα μετανάστευσης του νέου επιστημονικού προσωπικού που υπάρχει στη χώρα απειλεί να δημιουργήσει η παρατεταμένη ύφεση στην αγορά και οι ολοένα και λιγότερες ευκαιρίες για μόνιμη και ασφαλή εργασία που προσφέρουν οι ελληνικές επιχειρήσεις.

Το συμπέρασμα-σοκ που προκύπτει από τη μεγάλη έρευνα της Κάπα Research, η οποία έγινε για λογαριασμό του Βήματος με την υποστήριξη του in.gr , είναι ότι επτά στους δέκα Έλληνες οι οποίοι είτε έχουν ολοκληρώσει είτε ολοκληρώνουν τις σπουδές τους θα εγκατέλειπαν ευχαρίστως την Ελλάδα για μια δουλειά στο εξωτερικό, ενώ οι μισοί από αυτούς έχουν ήδη προβεί και στις σχετικές ενέργειες.

Η πανελλαδική δημοσκόπηση διενεργήθηκε σε δείγμα 5.442 νέων από 22 ως 35 ετών, τελειόφοιτους ή απόφοιτους ΑΕΙ και ΤΕΙ, εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα είτε αναζητεί δουλειά είτε εργάζεται αλλά με μη ικανοποιητικούς όρους.

Στις απαντήσεις που δόθηκαν απεικονίζονται ανάγλυφα η αγωνία τους για το μέλλον και η απογοήτευσή τους για την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά. Εκφράζεται επίσης η έλλειψη εμπιστοσύνης στα κόμματα και στο κράτος, ενώ τονίζουν ότι η εκτεταμένη διαφθορά που επικρατεί και η έλλειψη κανόνων αξιοκρατίας τους οδηγούν στην απόφαση να αναζητήσουν την τύχη τους εκτός των συνόρων της χώρας.

Το πιο εντυπωσιακό συμπέρασμα της έρευνας της Κάπα Research είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα των νέων με πτυχίο στην Ελλάδα δηλώνει πρόθυμη να εγκαταλείψει τη χώρα για να βρει μια σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία. Από το σύνολο των ερωτηθέντων, το 73,6% δηλώνει ότι θα έφευγε από την Ελλάδα, ενώ το 42% δηλώνει ότι έχει ήδη προβεί σε συγκεκριμένες κινήσεις για να το επιτύχει, αναζητώντας εργασία στο εξωτερικό, κατοικία ή κάποιο ειδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρόσθετης επιμόρφωσης.

Από εκείνους οι οποίοι δηλώνουν πρόθυμοι να εργαστούν στο εξωτερικό, το 66,4% δηλώνει ότι το κάνει για να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής συνολικά, το 44,7% για να βρει μια καλή δουλειά και το 32,6% για να διασφαλίσει περισσότερη αξιοκρατία στην εξέλιξή του.

Μάλιστα, το 60,7% δηλώνει ότι θα προτιμούσε μια θέση εργασίας με προοπτική καριέρας στο εξωτερικό παρά μια μόνιμη θέση εργασίας στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα. Ταυτοχρόνως, η συντριπτική πλειονότητα εκείνων που δηλώνουν πρόθυμοι να μεταναστεύσουν θέτει ως επιδιωκόμενο μισθό ένα ποσό της τάξεως των 1.500 ως 5.000 ευρώ. Ακόμη τονίζουν ότι «οι Έλληνες της ξενιτιάς είναι δύο φορές Έλληνες», προσθέτοντας ότι «μπορεί να γίνει πατρίδα και η χώρα που μπορεί να εργαστεί και να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς».

Οι νέοι, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, θεωρούν ότι στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται σήμερα ένα μεταναστευτικό ρεύμα αντίστοιχο με εκείνο της δεκαετίας του '60 (54,9%), καθώς στην πλειονότητά τους πιστεύουν, σε ποσοστό 86,2%, ότι οι λύσεις που προτείνονται για την έξοδο της χώρας από την κρίση εξακολουθούν να αγνοούν τις δικές τους ανάγκες.

Στην πλειονότητά τους εξάλλου (64,1%) οι νέοι οι οποίοι συμμετείχαν στην έρευνα εκφράζουν την πεποίθηση ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα όνειρα και τους επαγγελματικούς τους στόχους στην Ελλάδα και θεωρούν ότι παρά την αυξημένη δυνατότητα πληροφόρησης που υπάρχει σήμερα, τις ευκαιρίες για καλή μόρφωση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, δεν θα έχουν τη δυνατότητα επαγγελματικής ανέλιξης, ούτε την ευκαιρία δημιουργίας περιουσίας, παρά μόνο μια μόνιμη αίσθηση επαγγελματικής ανασφάλειας και φόβου για τα γηρατειά τους.

Περιγράφοντας το εργασιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι νέοι σήμερα, και σύμφωνα με τις απαντήσεις των συμμετεχόντων στην έρευνα, το 62,7% εργάζεται με πλήρη απασχόληση, το 12,4% με καθεστώς μερικής απασχόλησης, ενώ το 24,5% δεν εργάζεται και αναζητεί δουλειά.

Από εκείνους που εργάζονται 40,6% απασχολούνται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι γραφείου, 18,7% ως ελεύθεροι επαγγελματίες, 10,6% ως δημόσιοι υπάλληλοι, 6% ως τεχνίτες ή εργάτες και 4,4% ως ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. Συγχρόνως, από τους νέους ηλικίας 22 ως 35 ετών οι οποίοι εργάζονται, το 54% απασχολείται σε τομέα σχετικό με εκείνον που σπούδασε, το 26,65% απασχολείται σε αντικείμενο που έχει μερική σχέση με τις σπουδές του, ενώ το 19,2% απασχολείται σε εντελώς άσχετο αντικείμενο με τις σπουδές του.

Τι ονειρεύονται οι νέοι


Oι απόφοιτοι και τελειόφοιτοι των ΑΕΙ και των ΤΕΙ περιγράφουν τους στόχους και τις προσδοκίες τους στη δημοσκόπηση της Kάπα Research υπογραμμίζοντας ότι πάνω απ' όλα τους ενδιαφέρει να έχουν μια σταθερή εργασία, ανεξαρτήτως με το αν αυτή τους ικανοποιεί πλήρως.

Σε ποσοστό 34% οι ερωτηθέντες δηλώνουν ότι επιθυμούν γενικώς να έχουν δουλειά, ανεξαρτήτως με το πού θα απασχοληθούν, ενώ σε ποσοστό 26,4% θα ήθελαν να είχαν τη δική τους επιχείρηση. Το 15,5% θα επιθυμούσε να εργαστεί σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση, ενώ το 10,6% θα ήθελε να εργαστεί ως αυτοαπασχολούμενος.

Στην πλειονότητά τους όσοι δηλώνουν άνεργοι αναφέρουν ότι θα ήθελαν μια οποιαδήποτε δουλειά που θα είναι σταθερή και καλοπληρωμένη ή οποιαδήποτε δουλειά που θα είναι αντίστοιχη των σπουδών και της εμπειρίας τους. Μάλιστα, ένα ποσοστό 16,5% δηλώνει ότι θα δεχόταν οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη κι αν οι συνθήκες απασχόλησης ήταν συνθήκες «μαύρης εργασίας»!

Πάντως, οι περισσότεροι προτιμούν μια θέση στον ιδιωτικό τομέα (51,5%) παρά στον δημόσιο τομέα (44,3%), επειδή στον πρώτο υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης, ενώ η συντριπτική πλειονότητά τους (73,5%) τάσσεται υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο και υπέρ της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων (80,5%).


Tuesday, August 24, 2010

Ανεργία και Ανάπτυξη: η G700 στην "Πρώτη Γραμμή"

Ο Παναγιώτης Σταμπουλίδης, εκπροσωπεί τη G700 στη συζήτηση με θέμα την ανεργία των νέων και την ανάπτυξη, που έγινε στις 13-8-2010, στο πλαίσιο της εκπομπής των Βασίλη Λυριτζή και Δημήτρη Οικονόμου στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ "Πρώτη Γραμμή", με βασικό προσκεκλημένο τον Επιστημονικό Συνεργάτη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ Πέτρου Ρυλμόν. Μπορείτε να παρακολουθήσετε το συγκεκριμένο κομμάτι κάνοντας κλικ στο παρακάτω banner (από 37ο λεπτό για την αμιγώς g700ακή παρέμβαση ).

Friday, August 20, 2010

36 Facts About Generation Y in the Workplace and Beyond

36 Facts About Generation Y in the Workplace and Beyond

Posted: 27 Jul 2010 at Brazen Careerist *

More and more attention is starting to be paid to the working and spending habits of the biggest generation since the Baby Boomers: Generation Y. With all the potential of a new and hopefully more engaged workforce, it’s important to stay informed about who researchers say “are on track to become the most educated generation in American history.”

Here are a few things you may already know about Generation Y:

* Also known as “Millennials”
* Born 1980 to 2000
* 80 million strong
* Grew up with school shootings, 9/11, Hurricane Katrina, Iraq
* Plagued with high levels of student debt
* Proficient with technology, often called “Digital Natives”
* Personality characteristics: confident, social, celebrate diversity, collaborative

But let’s dig a little deeper, shall we? Here are 36 facts of note (all based on research) about Generation Y. My generation.

Note: As I have said before, these generational characteristics are highly generalized and do not fully take into account variations based on race and class. Nonetheless, they do provide a useful framework in which to understand Millennials as a whole. A good companion piece for compare and contrast would be Pew Hispanic Center’s 2009 report, “Between Two Worlds: How Young Latinos Come of Age in America.”


Racial Makeup


1. Generation Y is more ethnically and racially diverse than older generations, with people of color making up about 40% of our population.
2.Half of all young people of color are Hispanic.


Education

3. About 40% of all young adults ages 18 to 24 were enrolled in either a two- or four-year college in October 2008.
4. So far, 1 in 5 Millennials are college graduates. An additional 26% are currently in school and plan to graduate from college, while an additional 30% are not in school but expect to someday earn a college degree.
5. Younger whites are about twice as likely as blacks or Hispanics to have finished college (22% vs. 10% for both blacks and Latinos). But blacks are significantly more likely than whites or Hispanics to say they want to earn a college diploma.


Work Ethic

6. About 37% of 18- to 29-year-olds have been underemployed or out of work during the recession, the highest share among the age group in more than 30 years.
7. Nearly 2/3 of all Millennials have full- or part-time jobs.
8. 13% of all Millennials are students who do not work for pay.
9. Almost 6 in 10 employed Millennials say they already have switched careers at least once.
10. About 60% of younger workers say it is not very likely or not likely at all that they will stay with their current employers for the remainder of their working life. (In contrast, 62% of Generation X workers say it’s likely they will never leave their current employer while 84% of Baby Boomers expect to remain with their current employer for the rest of their working life.)
11. Only 1/3 of Millennials say their current job is their career.


Debt & Financial Outlook

12. 36% of all Millennials depend on financial support from their families, including 14% of all young adults who are working full time.
13. More than one in three young workers say they are currently living at home with their parents.
14. 31% of young workers are uninsured.
15. One-third of young workers cannot pay their bills.
16. 7 in 10 young workers do not have enough saved to cover two months of living expenses.
17. Roughly half of households headed by someone under 35 carry a credit card balance.
18. 41% of younger households have auto loans.
19. In 2008, 67% of students graduating from four-year colleges and universities had student loan debt.
20. Average debt levels for graduating seniors with student loans rose to $23,200 in 2008.
21. Only 58% of Millennials pay their monthly bills on time.
22. 60% of workers 20 to 29 years old cashed out their 401(k) retirement plans — typically a big financial no-no because such a move squanders retirement assets and forces the recipient to pay a tax penalty — when they changed or lost jobs.
23. On average, Generation Yers each have more than three credit cards, and 20% carry a balance of more than $10,000.


Technology & Online Habits



24. 93% of teens ages 12-17 go online, as do 93% of young adults ages 18-29.
25. 75% of Millennials have created a profile on a social networking site.
26. 1 in every 5 Millennials have posted a video of themselves online.
27. 41% of Millennials use only a cell phone and have no landline.
28. Over half of YouTube’s users are under 20 years old.
29. 53% of the total blogging population is 21-35 years old.


Family, Civil engagement, Family

30. Almost 40% of all Millennials have a tattoo (about half of those with tattoos have two to five tattoos and 18% have six or more). 70% say their tattoos are hidden beneath clothing.
31. 1 in 4 Millennials are unaffiliated with any religion.
32. In 2008, 66% of Millennials voted for Barack Obama for president, compared with 50% of those 30 and older, the largest disparity between younger and older voters in 40 years.
33. Just 2% of Generation Y males are military veterans. (At a comparable stage of their life cycle, 6% of Gen Xer men, 13% of Baby Boomer men and 24% of Silent Generation men were veterans.)
34. 61% of Millennials grew up in a two-parent household, a smaller percentage than the three previous generations.
35. 21% of Millennials are married (half the percentage of their parents’ generation at the same ages).
36. 34% of Millennials are parents.


* Written by Rosseta Thurman

Tuesday, August 17, 2010

Το μέλλον είναι στα χέρια μας

Του Γιάννου Λιβανού*

Η 12η Αυγούστου έχει ανακηρυχθεί από τον Ο.Η.Ε. Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας με βασικό στόχο να διεγείρει το δημόσιο διάλογο σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο γύρω από τα ζητήματα που απασχολούν τη νέα γενιά.

Στη χώρα μας η σχετική συζήτηση τα προηγούμενα χρόνια ήταν σχετικά υποτονική. Όχι διότι τα ζητήματα της νέας γενιάς ήταν λιγότερο σημαντικά, αλλά κυρίως διότι η θεσμική περιθωριοποίηση των νέων αποτυπωνόταν και στον ισχνό δημόσιο διάλογο γύρω από τα ζητήματα της νεολαίας.

Η οικονομική κρίση και η σταδιακή απαξίωση του μεταπολιτευτικού οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού προτύπου ανάπτυξης και ευημερίας έχουν τοποθετήσει, με περισσότερη επιμονή από ποτέ, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τα προβλήματα, τις ανάγκες, τις προοπτικές, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες της νέας γενιάς. Η δίκαιη κατανομή των κοινωνικών βαρών και των ευκαιριών μεταξύ των γενεών, ή διαφορετικά η αρχή της διαγενεακής δικαιοσύνης, εντάσσεται στο σχεδιασμό των δημόσιων πολιτικών και συνιστά βασικό κριτήριο των διαρθρωτικών αλλαγών, όπως επισήμανε και ο Πρωθυπουργός της χώρας στην ομιλία του στη Βουλή για το ασφαλιστικό. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, η διαδικασία ανοίγματος των κλειστών αγορών και επαγγελμάτων, η τιθάσευση του δημοσίου χρέους, η φιλική προς τους νέους διοικητική μεταρρύθμιση (δικαίωμα εκλέγεσθαι στα 18), η έμφαση στην πράσινη οικονομία και οι ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της Παιδείας είναι μερικά παραδείγματα που ανακατανέμουν πόρους και ευκαιρίες προς όφελος των νέων και διανοίγουν ευνοϊκότερες προοπτικές για το μέλλον.

Παρά τις δομικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης του κράτους, η οικονομική κρίση δεν παύει να ασκεί τρομακτικές πιέσεις στη νέα γενιά. Η δυσκολία μετάβασης στην αγορά εργασίας και η επίμονα υψηλή νεανική ανεργία, η μειωμένη αυτονομία των νέων, η αναπότρεπτη οικογενειακή εξάρτηση και η παραμέληση των νέων από το σύστημα κοινωνικής προστασίας συνιστούν μερικές κρίσιμες όψεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η νέα γενιά. Αναμφίβολα, οι χαμηλές προσδοκίες οδηγούν συχνά σε απαισιοδοξία, φόβο, απογοήτευση, παραίτηση, ή σε περισσότερο ακραίες εκδοχές, όπως στην τυφλή αποδοκιμασία και στη βία.

Μπορούμε, ως νέα γενιά να ξεφύγουμε από τον κύκλο του μαρασμού, των χαμηλών προσδοκιών και της απογοήτευσης; Ναι μπορούμε. Με θεσμικές αλλαγές και πολιτικές πρωτοβουλίες, με μία νέα αντίληψη για τη νέα γενιά, με ατομική και κοινωνική υπευθυνότητα και με ένα νέο δημόσιο ήθος.

Μπορεί να βιώνουμε ασφυκτικές πιέσεις, ωστόσο είμαστε προικισμένοι με αρκετά στοιχεία που καμία γενιά δεν γνώρισε πριν από μας. Βιώσαμε τα υψηλότερα επίπεδα ειρήνης, πολιτικής σταθερότητας, δημοκρατίας, οικογενειακής υποστήριξης, μόρφωσης, κατανάλωσης, πληροφόρησης και τεχνολογικής ανάπτυξης. Είμαστε οπλισμένοι με εργαλεία και γνώσεις ώστε να μπορούμε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Το διακύβευμα για μας είναι να αυτενεργούμε, να επιδιώκουμε τη διαρκή βελτίωση των δεξιοτήτων μας, να αποζητούμε την «αυτομόρφωση», να επιδιώκουμε την κοινωνική δικτύωση μέσω της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού και του ακτιβισμού, να δημιουργήσουμε ένα νέο κύμα νεανικής πρωτοβουλίας και καινοτομίας στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, και να διεκδικήσουμε δυναμικά το ρόλο μας στα δημόσια δρώμενα.

Σ’ αυτή την προσπάθεια, έχουμε ανάγκη από τη συνδρομή ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους που δεν αντιμετωπίζει τη νέα γενιά -απλώς- ως μία ευάλωτη ηλικιακή κατηγορία, αλλά ως μία δυναμική κοινωνική ομάδα που διέρχεται από κρίσιμες μεταβάσεις και στάδια ζωής (από την εφηβεία στην ενηλικίωση, από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, από το πανεπιστήμιο στην αγορά εργασίας, από την αγορά εργασίας στην αυτονομία) και χρειάζεται το «υποστηρικτικό του χέρι». Με σκληρή δουλειά και επιμονή, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο αφήγημα για τη νέα γενιά και να διαμορφώσουμε τους όρους της οικονομικής και κοινωνικής μας ανάκαμψης σε ένα ανταγωνιστικό, καινοτόμο αλλά ταυτόχρονα δίκαιο και ανοιχτό οικονομικό σύστημα, που θα χαρακτηρίζεται από ευκαιρίες και επίδειξη αλληλεγγύης προς τους οικονομικά ασθενέστερους. Το μέλλον είναι στα χέρια μας!

*Μήνυμα του Γενικού Γραμματέα Νέας Γενιάς κ. Γιάννου Λιβανού με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας.

Friday, August 13, 2010

Ύφεση ή Ανάπτυξη;

Με την ύφεση να βρίσκεται στο 3,5% και την ανεργία στο 11%, η φάση έχει αρχίσει πραγματικά να ζορίζει. Πέρα από τους νέους της γενιάς των 700 ευρώ που παραδοσιακά αντιμετωπίζουν διψήφια ποσοστά ανεργίας, πλέον και η λεγόμενη «γενιά της ώρας αιχμής», στην ηλικιακή ομάδα 35-44, ξεπέρασε το όριο του 10%. Ως εκ τούτου, προβάλει όλο και πιο έντονα στη δημόσια συζήτηση για την οικονομία, η συνταγή της ανάπτυξης. Δημοσιολόγοι, αναλυτές, εκπρόσωποι των εργαζομένων και συνδικαλιστές εργοδότες στο εμπόριο και τη βιομηχανία προβάλουν άπαντες την ανάγκη να ληφθούν αναπτυξιακά κίνητρα. Μέχρι και ο επικείμενος (;) ανασχηματισμός φέρεται να σχεδιάζεται με κριτήριο την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας.

Επειδή οι Έλληνες αγαπάμε τα κούφια συνθήματα και τις εύκολες λύσεις, καλό θα ήταν πριν προσφύγουμε σ’ αυτά να δούμε ποια ακριβώς είναι η αντικειμενική πραγματικότητα.

Καταρχάς, ιστορικά μιλώντας, από τη μελέτη των 50 περίπου δημοσιονομικών κρίσεων ανά την υφήλιο τον 20ο αιώνα προκύπτει ότι υπάρχουν τέσσερις χονδρικά κατηγορίες λύσεων για ένα κράτος που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού: α) χρεοκοπία, β) πληθωρισμός, γ) ένα αναπάντεχο γεγονός για παράδειγμα κάποιος πόλεμος ή η ανακάλυψη πετρελαίου (παράδειγμα Νορβηγίας), δ) σφίξιμο στο ζωνάρι. Σε συνεργασία και καθ’ υπόδειξη της διεθνούς κοινότητας και των Ευρωπαίων εταίρων, επιλέξαμε το τελευταίο. Κατά συνέπεια, εκτός και αν θέλουμε να πορευτούμε μόνοι με λύσεις χρεοκοπίας, μέχρι να ολοκληρωθεί η φάση των σκληρών μέτρων του Μνημονίου η κουβέντα ανάπτυξη ή ύφεση είναι ανεδαφική. Θα υποστούμε την ύφεση. Θα περάσουμε το λούκι.

Τι ΔΕΝ είναι ανεδαφικό;

Δεν είναι ανεδαφικό η ύφεση να γίνει λιγότερο επώδυνη, εφόσον αποφύγουμε τον δικέφαλο δαίμονα της πληθωρισμο-ανεργίας, γεγονός που σημαίνει σωστή διαχείριση της εσωτερικής υποτίμησης. Πρέπει γι’ αυτό να αλλάξουν τα δεδομένα για το μέσο νοικοκυριό και να στηριχτεί η αγορά με μεγάλης κλίμακας αποπληθωρισμό τιμών και σταδιακή αύξηση της ρευστότητας εφόσον φυσικά αναδιαρθρωθεί έγκαιρα το τραπεζικό σύστημα.

Δεν είναι ανεδαφικό να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις, καταργώντας όλα τα γραφειοκρατικά και διοικητικά εμπόδια που τις παρεμποδίζουν, ούτε είναι ανεδαφικό να αξιοποιήσουμε έγκαιρα και αποτελεσματικά όλα τα απαραίτητα επενδυτικά εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας (ΕΣΠΑ, Αναπτυξιακός Νόμος).

Δεν είναι ανεδαφικό να κατανεμηθούν τα βάρη της προσαρμογής πιο κοινωνικά και γενεακά δίκαια.

Δεν είναι ανεδαφικός ο στόχος, όταν βγούμε από την κρίση, να έχουμε βάλει τις βάσεις για ένα κοινά αποδεκτό βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο. Με έμφαση σε δραστηριότητες υψηλής προστιθέμενης αξίας, όπως η ενέργεια, η ναυτιλία, ο τουρισμός, ο αγροτοδιατροφικός τομέας, ο τομέας της φροντίδας και της πρόνοιας κα.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να περιγραφούν όχι ως ανάπτυξη, αλλά ως θεμελιώδη βήματα και άξονες για τη διαμόρφωση του νέου αναπτυξιακού μοντέλου. Ως διαχείριση κρίσης δεύτερο ημίχρονο. Προϋποθέτουν φυσικά σχέδιο και μεθοδική, συντονισμένη και συστηματική διαχείριση της οικονομίας. Μπήκαμε σε μια οικονομική κρίση, της οποίας η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, είναι ότι δεν διαφαίνονται εύκολες προοπτικές κοινωνικής κινητικότητας. Ταυτόχρονα, δεν ελέγχουμε σαν κράτος ούτε το χρόνο ούτε το μακροοικονομικό πλαίσιο για να κάνουμε ελιγμούς. Κατά συνέπεια η εύκολη ανάπτυξη με κόλπα δεν παίζει πια σαν εναλλακτική. Αντιθέτως η οικοδόμηση ενός υγιούς παραγωγικού προτύπου είναι μια μακρά εν εξελίξει διαδικασία που απαιτεί δουλειά.

Tuesday, August 10, 2010

Πώς θα είναι η Ελλάδα το 2015;

Του Μίμη Ανδρουλάκη*
Esquire, Αύγουστος 2010

2015: H πιο προβλέψιμη κρίση στην ανθρώπινη ιστορία: βαμπίρ και κανίβαλοι! Υποβάλλει αίτηση συνταξιοδότησης n μεγάλη μάζα της μεταπολεμικής γενιάς του «μπέιμπι μπουμ». H πιο πολυάριθμη, απελευθερωμένη, μορφωμένη και υγιής γενιά, που έκανε όμως τα λιγότερα παιδιά. H ισορροπία ανατρέπεται. Οι γέροι είναι «πολύ σκληροί για να πεθάνουν». Συνθήματα στους τοίχους: «Grey power!», «65=45!». Οι χήρες, n πιο ισχυρή εκλογική ομάδα, διεκδικούν το δικαίωμα στο παιδικό όνειρο των διακοπών δίχως τέλος. Ακολουθούν τρία και μισό σενάρια για το 2015.

Τρεις ισορροπίες «δημιουργίας-καταστροφής»:

Το πρώτο, το καλό ή «καλύτερα δεν γίνεται», αν σας αρέσουν o Τζακ Νίκολσον (Jack Nicholson) και n Έλεν Χαντ (Helen Hunt). Το πρόγραμμα σταθερότητας υλοποιείται. H Ελλάδα ξαναβγαίνει ομαλά στις αγορές. Το χρέος σταθεροποιείται στο 135% του ΑΕΠ και αποκλιμακώνεται καθώς ξεκινά ένας νέος αναπτυξιακός κύκλος. Κοινό ευρωομόλογο. Ένα νέο τεχνολογικό «μπιγκ μπανγκ» αρχίζει να σηκώνει την παγκόσμια οικονομία. Η άνοδος της ολικής παραγωγικότητας δημιουργεί νέο κοινωνικό πλούτο που φτάνει για όλες τις γενιές. Κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα υβρίδια ενός νέου ελληνικού καπιταλισμού πιο επιχειρηματικού, «πράσινου» και εξωστρεφούς, λιγότερο κρατικοδίαιτου, ολιγοπωλιακού, συντεχνιακού. Οι νέοι Αργοναύτες της καινοτομίας και της ανατροπής προκαλούν το «status quo» των «insiders» στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό. Αυτομετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος. H γενιά της χιλιετίας δίνει ένα νέο τόνο.

Μία από τα ίδια, με μπόλικο σασπένς ή «οι γέφυρες του Μάντισον», αν γουστάρετε τον Κλiντ Ίστγουντ (Clint Eastwood): αυτό είναι το δεύτερο σενάριο. H Ελλάδα ζητάει από την τρόικα περίοδο χάριτος δύο χρόνων για την ολοκλήρωση του προγράμματος και έχει προχωρήσει σε soft αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση της διάρκειας ωρίμανσης των ομολόγων. Το δημόσιο χρέος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο 140%-150% του ΑΕΠ. H ανεργία προσεγγίζει το 20%. Αμφιβολία για τις αναπτυξιακές προοπτικές. Οι χαμαιλέοντες της προσαρμογής κυριαρχούν στην επιχειρηματικότητα: «ας κουτσοπορευτούμε λίγο από δω, λίγο από κει και μετά βλέπουμε». Κοινωνική και πολιτική κρίση δίχως ορατή διέξοδο. Εποχή της «great instability» στην παγκόσμια οικονομία.

Το τρίτο, το χειρότερο ή, αν προτιμάτε, «η μεγάλη ανατριχίλα». Το aftershock απλώνεται σε όλη τη δεκαετία, ενώ στην Ελλάδα έχουμε καταραμένο συγχρονισμό όλων των δαιμόνων της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σκηνικό ημέρας κρίσεως: H Ελλάδα έχει τυπικά χρεοκοπήσει, το αρνητικό σπιράλ ύφεσης-υπερχρέωσης οδήγησε σε αναγκαστική αναδιάρθρωση του χρέους, με «haircut» («καπέλο») 40%. Κατάρρευση συστημάτων ασφάλισης και δημόσιας υγείας και αφελληνισμός του τραπεζικού κλάδου. Αυτοκαταστροφική έκρηξη όλων των αντιθέσεων. Εναλλαγή από σύντομες κυβερνητικές μεσοβασιλείες, πριν από την οριστική λύση. Πρώτη ανασύνταξη των δημιουργικών δυνάμεων της χώρας. Ελπίδα ότι χτυπήσαμε πάτο και αρχίζουμε την άνοδο με ορίζοντα το 2020. Οι ανισορροπίες στην ευρωζώνη εντείνουν την υπαρξιακή της κρίση. H παγκόσμια φούσκα του δημόσιου χρέους σκάει, μολύνει το τραπεζικό σύστημα και o πανικός μεταδίδεται από το νότο της Ευρώπης στη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Σενάριο «διπλής βουτιάς» (W) στην παγκόσμια οικονομία.

Τρία και μισό, οι απρόβλεπτοι συνδυασμοί των τριών ή οι ακολουθίες συμβάντων άγριας αβεβαιότητας. «Ραντεβού στα τυφλά», αν είστε θαυμαστές της Κιμ Μπάσιντζερ (Kim Basinger), «η τυφλή στροφή», αν προτιμάτε τον Όλιβερ Στόουν (Oliver Stone). Σενάρια «tail risk», στην ουρά της καμπύλης των πιθανοτήτων. Δηλαδή συμβάντα πολύ μικρής πιθανότητας αλλά με κατακλυσμιαία επίδραση, θετική ή αρνητική.

Διευκρίνιση SOS: τα σενάρια δεν είναι n προσομοίωση ή n πρόγνωση του άμεσου μέλλοντος. Είναι αφηγήσεις που ακονίζουν την ικανότητά μας να διακρίνουμε τις κυρίαρχες τάσεις, τις δυνάμεις, την πλοκή και το δράμα που ξετυλίγεται μπροστά μας. Το 2015 θα ξέρουμε αν το φιλμ της δεκαετίας θα είναι τελικά το «ψυχώ» του Χίτσκοκ (Hitchcock) ή το «όλα πάνε καλά» του Γκοντάρ (Godard), ή αν o GAP ήταν «ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» και αν n «γενιά X» ή n «γενιά της χιλιετίας» θα είναι ή όχι o νέος «κύκλος των χαμένων ποιητών».

*Ο Μίμης Ανδρουλάκης είναι συγγραφέας και βουλευτής Β Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ.

Sunday, August 8, 2010

Η βλακεία καίει τα δάση

Εδώ και είκοσι χρόνια, ουσιαστικά από τα παιδικά μας χρόνια τη δεκαετία του ’80 που θυμόμαστε, ακούμε για οικοπεδοφάγους εμπρηστές που καίνε τα δάση. Ο λαϊκός αυτός μύθος ήταν και είναι τόσο βαθιά χαραγμένος στο DNA του νεοέλληνα, που ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Κ. Καραμανλής, δεν δίστασε να τον χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσει την καταστροφή της Ηλείας από τις δασικές πυρκαγιές το 2007, ακόμα και τους 80 νεκρούς που τα αργά αντανακλαστικά του κρατικού μηχανισμού άφησαν πίσω τους. Ήταν η περίφημη θεωρία περί ασύμμετρης απειλής, πίσω από την οποία βολεύτηκε η τότε κυβέρνηση, μαζί κι ένας ολόκληρος λαός, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Δυστυχώς για όλους όσους αρέσκονται στη συνωμοσιολογία, η αλήθεια είναι πολύ πιο πεζή. Η φετινή εξαιρετική δουλειά της Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλημάτων Εμπρησμού του Πυροσβεστικού Σώματος αποδεικνύει ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η ανθρώπινη βλακεία είναι αυτή που καίει τα δάση. Εκτός από τη συνήθη βλακεία της ΔΕΗ που δεν καθαρίζει τους πυλώνες της και δεν εκσυγχρονίζει το δίκτυό της, καθώς και τη βλακεία των Δημάρχων που λειτουργούν παράνομα χωματερές και φυσικά δεν καθαρίζουν ποτέ τα περιαστικά τους δάση, οι έρευνες αναδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας το προφίλ των εμπρηστών. Γιδοβοσκοί που εκτελούν «κτηνοτροφικές» εργασίες και καίνε τη μισή Σάμο, μελισσοκόμοι που καπνίζουν τα μελίσσια μέσα στον Ιούλιο και καίνε την άλλη μισή, πυρομανείς που ψάχνουν να φιτιλιάσουν κανά δάσος για δική τους τέρψη, καλή ώρα ο πυρομανής που έψαχνε να κάψει το Ποικίλο όρος στη Δυτική Αττική πριν από ένα μήνα.

27 συλλήψεις και 6 προφυλακίσεις έχει καταγράψει το κοντέρ της Πυροσβεστικής από 1 Ιουλίου μέχρι 5 Αυγούστου, όλες από αμέλεια ή δόλο που καμία σχέση δεν έχει με τον λαϊκό μύθο της οικοπεδοποίησης. Υπ’ αυτό το πρίσμα, στον Τύπο και τα ηλεκτρονικά Μέσα πολλοί είναι αυτοί που έσπευσαν να κάνουν λόγο για το «καλοκαίρι της αμέλειας». Όχι και της αμέλειας βρε αδέρφια… Το καλοκαίρι της βλακείας είναι, όπως όλα τα υπόλοιπα καλοκαίρια. Η βλακεία καίει τα δάση. Ευτυχώς φέτος λειτουργεί πυροσβεστική.

Wednesday, August 4, 2010

Γιατί λέμε όχι στα κλειστά επαγγέλματα και τι πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά το άνοιγμά τους

Τον περασμένο Μάιο, πολύ πριν τη φασαρία που προκλήθηκε με αφορμή την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, είχαμε γράψει ότι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι ζήτημα προοπτικής και δικαιοσύνης για τη νέα γενιά. Ήταν η πολλοστή φορά που ασχοληθήκαμε με το θέμα. Είχαμε επισημάνει τότε ότι το άνοιγμα δεν πρέπει να γίνει άνευ προϋποθέσεων, αλλά με γνώμονα τρία θεμελιώδη κριτήρια, που αφορούν επιγραμματικά την επίτευξη των εξής: (1) διασφάλιση της ποιότητας των υπηρεσιών, (2) διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, (3) προστασία του καταναλωτή.

Επειδή πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες από πάσης φύσεως πολεμιστές του status quo, είναι αφρομή να ξεκαθαριστούν ορισμένες παρανοήσεις. Το κλείσιμο των επαγγελμάτων δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τον αριθμό διαθέσιμων αδειών για τη λειτουργία ενός επαγγέλματος, ούτε μόνο με τον αριθμό των απασχολούμενων σε κάθε επαγγελματικό κλάδο. Το επιχείρημα αυτό που ευαγγελίζονται οι πρόεδροι διάφορων επαγγελματικών σωματείων είναι τουλάχιστον αφελές. Το κλείσιμο των επαγγελμάτων αντιθέτως έχει να κάνει με μια σειρά μέτρων που δημιουργούν ένα προστατευτικό πλαίσιο, το οποίο διατηρεί σε τεχνητά υψηλά επίπεδα τα εισοδήματα επαγγελματιών, χωρίς την αντίστοιχη ποιότητα, το χαμηλό κόστος για τον καταναλωτή, την προστασία και την ασφάλεια του. Τα προστατευτικά μέτρα αφορούν σε εισοδηματικά κριτήρια όπως τα κατώτατα όρια αμοιβών, γεωγραφικά κριτήρια όπως οι περιφερειακοί περιορισμοί, δημογραφικά κριτήρια όπως αναλογίες επαγγελματιών ανά χιλιάδες του πληθυσμού, άλλα κριτήρια όπως μη αναγνώριση ακαδημαϊκών προσόντων (πχ εμπόδια ΔΟΑΤΑΠ στην εφαρμογή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας) κλπ.

Από την αρχή λειτουργίας του blog έχουμε υποστηρίξει ότι το άνοιγμα των επαγγελμάτων αποτελεί αναγκαία διαρθρωτική μεταρρύθμιση με αναπτυξιακή προοπτική και αίσθημα διαγενεακής δικαιοσύνης. Αναγνωρίζουμε όμως επίσης ότι δεν πρέπει να περάσουμε από το άκρο του ενός δόγματος στο άλλο. Η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε λοιπόν πρέπει να είναι ειλικρινής και καθήκον των κοινωνικών εταίρων κι επαγγελματικών σωματείων θα πρέπει να είναι η διερεύνηση τρόπων επαναρρύθμισης των επαγγελμάτων που επιτυγχάνουν τα τρία θεμελιώδη κριτήρια που αλλάζουν το κέντρο βάρους από τον επαγγελματία στον καταναλωτή και που περιστρέφονται γύρω από τα θέματα:
1. πιστοποίησης κι επαναπιστοποίησης βάσει διατήρησης επαγγελματικών δεξιοτήτων και ικανοτήτων
2. εκπαίδευσης και διά βίου κατάρτισης – διασφάλισης συνεχούς διατήρησης επαρκών ακαδημαϊκών κι επαγγελματικών προσόντων
3. τήρησης κι εφαρμογής κανόνων ηθικής / επαγγελματικής δεοντολογίας
4. σεβασμού της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ειδικότερα αυτή που αφορά στην προστασία του καταναλωτή αλλά και για στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών

Σε τελική ανάλυση, τα ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως κράτος κι ως κοινωνία με αφορμή το επερχόμενο νομοσχέδιο είναι εκτός των άλλων τα εξής:
1. Προωθείται η κινητικότητα αγαθών κι επαγγελματιών από την απορύθμιση των επαγγελμάτων?
2. Ενισχύεται η οικονομική δραστηριότητα κι η ανταγωνιστικότητα των κλάδων ευρύτερα ή μόνο συγκεκριμένων επαγγελματιών?
3. Επαρκεί το κανονιστικό πλαίσιο και πλαίσιο εφαρμογής που προστατεύει το δημόσιο συμφέρον και διασφαλίζει την ασφάλεια του καταναλωτή?
4. Υπάρχει διαφάνεια στη λειτουργία του συστήματος ελέγχου και διασφάλισης της ποιότητας των προσφερόμενων αγαθών και των υπηρεσιών?
5. Υποστηρίζει / προωθεί το ρυθμιστικό πλαίσιο ένα ευέλικτο και ανταποκρινόμενο εργατικό δυναμικό?

Υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω το παρόν σύστημα των κλειστών επαγγελμάτων μάλλον ωφελεί τους λίγους παρά την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους. Καιρός να αλλάξουμε σελίδα και μαζί με την αλλαγή να θέσουμε τα θεμέλια για ένα ποιοτικό αναπτυξιακό άλμα που σέβεται το δημόσιο συμφέρον και την ασφάλεια των πολιτών. Είναι καιρός για τη μετάβαση σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον επαγγελμάτων που λέει όχι σε συντεχνιακού τύπου διευθετήσεις και βάζει στο κέντρο το συμφέρον του πολίτη. Αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Monday, August 2, 2010

ΓΓΝΓ: Πρόσκληση σε διάλογο για την απασχόληση των νέων*

Από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς

Στις 27 Νοέμβρη 2009, το Συμβούλιο των υπουργών της ΕΕ ενέκρινε το ψήφισμα για ένα ανανεωμένο πλαίσιο για την ευρωπαϊκή συνεργασία στον τομέα της Νεολαίας (2010-2018). Βασική κατευθυντήρια αρχή της ευρωπαϊκής συνεργασίας είναι η εξασφάλιση του δικαιώματος των νέων να συμμετέχουν στην ανάπτυξη των πολιτικών που τους αφορούν, μέσω ενός δομημένου διαλόγου με τους νέους ανθρώπους και τις οργανώσεις τους.

Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκε η 1η φάση της διαβούλευσης, από 15 Ιανουαρίου έως 15 Μαρτίου 2010, με θέμα την απασχόληση των νέων και την κοινωνική ενσωμάτωση.

Ακολουθεί η 2η φάση της διαβούλευσης, από 1η Ιουλίου έως 1η Σεπτεμβρίου 2010, με θέμα την απασχόληση των νέων και «τις υπηρεσίες για τους νέους» (youth work).

Σκοπός είναι να προσδιοριστούν συγκεκριμένα μέτρα που να απευθύνονται στις προτεραιότητες που τέθηκαν στη Διάσκεψη Νεολαίας, με τίτλο «Απασχόληση των νέων και κοινωνική ενσωμάτωση», που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, 13-15/4/2010, στο πλαίσιο της Ισπανικής Προεδρίας.

Κατά συνέπεια, η Εθνική Ομάδα Εργασίας θα επιδιώξει, μέσα από ανοιχτό και δομημένο διάλογο, να διαγνώσει τα μέτρα που οι νέοι στην ελληνική κοινωνία θεωρούν ότι καλύπτουν τις προτεραιότητες που τέθηκαν στα συμπεράσματα της Ισπανικής Διάσκεψης Νεολαίας. Κεντρικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των νέων στον ανοιχτό διάλογο, είτε μέσα από τις οργανώσεις και τους φορείς που συμμετέχουν είτε μέσα από τις αυτόνομες παρεμβάσεις τους.

Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής σας στον ανοικτό διάλογο και τη συστηματική καταγραφή των απόψεών σας, παραθέτουμε μερικά κατευθυντήρια ερωτήματα, βάσει των οποίων θα κινηθεί ο διάλογος.

1. Προκειμένου να ενισχυθεί περισσότερο η ενσωμάτωση των νέων στην αγορά εργασίας, ποια πολιτικά μέτρα θα προτείνατε για τα ακόλουθα θέματα:

• Πώς πιστεύετε ότι θα πρέπει να βελτιωθεί η πληροφόρηση, η καθοδήγηση και η στήριξή σας προκειμένου να διευκολυνθεί η πρόσβασή σας στην αγορά εργασίας ως εργαζόμενος ή επιχειρηματίας;

• Πώς μπορούν να διασφαλιστεί η αναγνώριση των δεξιοτήτων που αποκτούνται από τη μη τυπική και άτυπη μάθηση και τις εμπειρίες κινητικότητας;

• Πώς μπορείτε να προφυλαχθείτε προκειμένου να μην μπλέξετε σε επισφαλείς καταστάσεις και να διασφαλιστεί η πρόσβασή σας στην κοινωνική προστασία;

• Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για να διασφαλιστεί η ομαλή μετάβασή σας από την εκπαίδευση στην αγορά εργασίας, συμπεριλαμβανομένων ποιοτικών προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, π.χ. stage;

• Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των διακρίσεων στην πρόσβαση σε ποιοτικές εργασίες, υποστηρικτικά προγράμματα και πληροφόρηση;

• Πώς μπορεί να διασφαλιστεί η συμμετοχή σας στον κοινωνικό διάλογο;

• Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν ώστε να ενισχυθεί η συμφιλίωση προσωπικής και επαγγελματικής ζωής;

2. Πώς μπορούν οι «υπηρεσίες για τους νέους» να συμβάλλουν στην υλοποίηση των μέτρων που προτείνατε παραπάνω;

Ο δομημένος αυτός διάλογος θα έχει 18μηνη διάρκεια και θα καλύπτει την περίοδο 3 προεδριών (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία).

Η δεύτερη φάση της διαβούλευσης για την απασχόληση των νέων, που συμπίπτει με την περίοδο της Βελγικής προεδρίας, θα ασχοληθεί με την προτεραιότητα της εργασίας για τους νέους (youth work). Τα αποτελέσματα αυτού του δεύτερου κύκλου διαβούλευσης θα κοινοποιηθούν από την Εθνική Ομάδα Εργασίας μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου στη Βελγική Προεδρία, προκειμένου να ενσωματωθούν άμεσα στα σχετικά κείμενα.

Παρακαλούμε να αποστείλετε τις απόψεις, τους προβληματισμούς, τις προτάσεις σας και συμπληρωμένο το επισυναπτόμενο Ερωτηματολόγιο Διαβούλευσης μέχρι τις 25 Αυγούστου, στην ηλεκτρονική διεύθυνση ggng@neagenia.gr, με θέμα «Συμμετοχή στο Διάλογο».

Σας ευχαριστούμε για την έγκαιρη συμμετοχή σας.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗΣ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ 1ης ΦΑΣΗΣ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ 1ης ΦΑΣΗΣ

*Η G700 συμμετέχει επίσημα στην Εθνική Ομάδα Εργασίας για τη νέα γενιά. Το κείμενο που καταθέσαμε στην πρώτη φάση διαβούλευσης μπορείτε να το βρείτε εδώ. Το τελικό κείμενο που απεστάλη από την Εθνική Ομάδα Εργασίας είναι το Hellenic Report on National Consultation on Youth Employment.