Wednesday, January 23, 2008

Κεντρική ιδέα της πολιτικής είναι η Αλλαγή!

Από τον Tony Blair*

Αγαπητοί μου φίλοι, καλημέρα,

Θα προσπαθήσω να μιλήσω στα γαλλικά... Σκόπευα να μιλήσω στα αγγλικά, αλλά οι συνεργάτες μου με ενημέρωσαν πως αν το έκανα κανείς δεν θα με καταλάβαινε... Ας είναι! Θα ήθελα πάντως να σας προειδοποιήσω για τα άθλια γαλλικά μου, που τα έμαθα στο Παρίσι εδώ και τριάντα χρόνια, όταν δούλευα σ' ένα μπαρ.

Πρώτα απ' όλα, ευχαριστώ πολύ Νικολά (Σαρκοζί) (Nicolas Sarkozi) για την πρόσκλησή σου κι ευχαριστώ και για την ηγεσία σου. Ευχαριστώ επίσης τον Ζαν Πιερ (Ραφαρέν) (Jean-Pierre Raffarin). Διατηρώ πολύ καλές αναμνήσεις από τη συνεργασία μας όταν ήμαστε κι οι δύο πρωθυπουργοί και κυρίως από την σπουδαία του δουλειά στην επέτειο της «εγκάρδιας συμφωνίας» μεταξύ των χωρών μας. Ζαν-Πιερ, σε σέβομαι και σε θαυμάζω ιδιαίτερα.

Την πρόσκληση για τη σημερινή μου παρουσία την ακολούθησε μία άλλη, να παρευρεθώ στις 31 Ιανουαρίου στη Σορβόννη, μαζί με τους προοδευτικούς ηγέτες της κεντροαριστεράς από όλον τον κόσμο. Πιστεύω πράγματι πως είναι σημαντικό να υπάρχει ανταλλαγή ιδεών μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.

Παρελθόν-μέλλον

Στην καλή της εκδοχή, αντικείμενο της πολιτικής είναι η πρόοδος, η αλλαγή, να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο όπως είναι για να προσπαθούμε να τον μετατρέψουμε σε αυτό που θα έπρεπε να είναι. Στην χειρότερη εκδοχή της, που απαντάται υπερβολικά συχνά, αντικείμενο της πολιτικής είναι οι μικροκομματικές παραδόσεις, τα προσωπικά συμφέροντα, θα μπορούσαμε να πούμε εις βάρος της προόδου.

Οι διαφορές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς είναι πραγματικές και θα συνεχίσουν να υφίστανται. Τα πολιτικά κόμματα που περηφανεύονται πως κατάγονται από μεγάλες πολιτικές παραδόσεις, είναι φυσικό να προσπαθούν να τις διαιωνίζουν και να τις εκπροσωπούν όσο καλύτερα μπορούν στο σύγχρονο κόσμο. Σήμερα όμως, εξίσου σημαντική με τη διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, είναι η διάκριση μεταξύ των πολιτικών που αναμασούν το παρελθόν κι εκείνων που στρέφονται στο μέλλον.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με δεξιά και αριστερά, όσο με σωστό και λάθος· με τη διαφορά μεταξύ εκείνων που αρπάζουν το μέλλον από τα κέρατα, που το αντιμετωπίζουν κατάματα, που κατανοούν τη φύση του και το αλλάζουν, και των άλλων, που αποσύρονται στην άνεση των ξεπερασμένων συνθημάτων και των παλιών συνταγών ενάντια σε ασθένειες που εντωμεταξύ έχουν μετασχηματιστεί εντελώς από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν.

Αύριο λοιπόν, εναντίον χτες. Αφορά περισσότερο μια πνευματική κατάσταση, παρά μια πολιτική. 'Ανοιγμα εναντίον κλεισίματος.

Ρεαλιστικός ιδεαλισμός-ουτοπικός ιδεαλισμός

'Ανοιγμα στις δυνατότητες του σημερινού κόσμου, σε δυνατότητες που μοιάζουν να έρχονται από άλλο πλανήτη σε σχέση με εκείνες που διέθετε η γενιά του πατέρα μου. Ετοιμότητα να επωφεληθούμε από τις ευκαιρίες και να αντιμετωπίσουμε τις απειλές της παγκοσμιοποίησης. Ή κλείσιμο και ζάρωμα, ελπίζοντας πως αν απομακρυνθούμε από αυτόν τον νέο κόσμο, αυτός ίσως να μας αφήσει ήσυχους, να μας προσπεράσει και να συνεχίσει το δρόμο του.

Παρόμοια λόγια ίσως να ακούγονται ζοφερά, ακόμα και τρομακτικά... Σκεφτείτε όμως μια στιγμή τη σύγχρονη ζωή και συγκρίνετέ την με τη ζωή εδώ και δέκα χρόνια. Σκεφτείτε την τεχνολογία: τα άι-ποντ, τα κινητά τηλέφωνα, τη δορυφορική τηλεόραση. Αναλογιστείτε πώς ζούσατε, πώς δουλεύατε στη βιομηχανική εποχή.

Φυσικά, πολλοί ανάμεσά μας δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Εδώ κι έξι μήνες, δεν είχα κινητό τηλέφωνο. Δεν είχα κινητό όταν έμενα στην «Ντάουνινγκ στριτ». Αγόρασα ένα την πρώτη μέρα που έφυγα από εκεί και αμέσως βάλθηκα να μάθω να πληκτρολογώ SMS. Έστειλα λοιπόν ένα μήνυμα σε ένα φίλο, αλλά οι σχετικές μου γνώσεις ήταν τόσο αξιοθρήνητες που δε συνειδητοποίησα πως το μήνυμά μου δεν έγραφε τον αποστολέα του. Μετά από λίγο έλαβα ένα μήνυμα που έγραφε «ποιος είστε;». «Απίστευτο», σκέφτηκα. «Ήμουν ακόμα πρωθυπουργός χτες και σήμερα κιόλας με ξέχασαν!»

Η κόρη μου με διαβεβαιώνει πως το να με βλέπει να προσπαθώ να στείλω ένα SMS, είναι από τα πιο θλιβερά πράγματα που έχει δει. Σαν ελέφαντας που προσπαθεί να πλέξει πουλόβερ.

Αλήθεια, έχετε προσέξει τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά από την πιο τρυφερή τους ηλικία; Τα παιδιά μου παρακολουθούν κλασικά δελτία ειδήσεων από σπανίως έως ποτέ. Αλλά το πράγμα πάει πολύ βαθύτερα. Κάθε μέρα, έως το τέλος της ζωής τους, εξαρτώνται από τις ατομικές τους επιλογές, στο τι θα ψωνίσουν, πώς θα εργαστούν, ακόμα και σε ποια χώρα θα ζήσουν.

Η τεχνολογία επηρεάζει όμως πολύ περισσότερο τον κόσμο μας. Αλλάζει τη βιομηχανία, ολόκληρους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Ανάμεσα στις είκοσι μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου πόσες υπήρχαν εδώ και είκοσι χρόνια;

Σκεφθείτε π.χ. τη γενετική, και πώς θα επηρεάσει την υγεία και τη νοσηλεία. Και δε μιλάω μόνο για νέες θεραπείες ή φάρμακα, αλλά και για νέους τρόπους εργασίας, που καθιστούν τις παλιές μεθόδους αναχρονιστικές. Για τις επιπτώσεις της ηλεκτρονικής ή του διαδικτύου στο τρόπο που διδάσκουμε π.χ .ή στο περιεχόμενο των μαθημάτων. Ή δείτε τις επιπτώσεις στο μαζικό τουρισμό και στα ταξίδια, όχι μόνο στους νέους προορισμούς που συμπεριλαμβάνονται πια στις επιλογές των παραθεριστών, αλλά και στους λεγόμενους «παραδοσιακούς» τουριστικούς προορισμούς.

Ποια είναι η κεντρική ιδέα όλων των παραπάνω; Είναι απλό, είναι η αλλαγή. Αλλαγή, πάλι αλλαγή και ξανά αλλαγή! Από τη στιγμή που εφαρμόζετε μια αλλαγή, μία καινούργια αρχίζει να διαμορφώνεται. Αυτός είναι ο σύγχρονος κόσμος. Ξεχάστε τη μαζική παραγωγή. Ξεχάστε τη μονιμότητα. Ξεχάστε την επανάπαυση, τουλάχιστο για τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να παραμείνουν στην κορυφή. Ξεχάστε το καταφύγιο του δημοσίου τομέα, εφόσον βέβαια εκείνος νοιάζεται να παράσχει στους χρήστες του όσο το δυνατό καλύτερες υπηρεσίες.

Αλλά ποια είναι η κινητήρια δύναμη της αλλαγής; Μήπως κάποιος αχόρταγος επιχειρηματίας, που θέλει να ισοπεδώσει την εργατική δύναμη; Μήπως κάποιος δαιμόνιος πολιτικός, που διψά για συγκρούσεις; E, λοιπόν η αλλαγή πυροδοτείται από τον ίδιο το λαό! Από τις απαιτήσεις του, τις προσδοκίες του, τις προτιμήσεις του, τη βούλησή του να επωφεληθεί όσο μπορεί περισσότερο από τις νέες εξελίξεις.

Το συμπέρασμα λοιπόν που οφείλουν να αντλήσουν τόσο οι δεξιοί όσο και οι αριστεροί πολιτικοί, είναι το εξής: σε έναν κόσμο που αλλάζει, αλίμονο σε όποιον μένει στάσιμος! Είτε σας αρέσει, είτε όχι, είστε αναγκασμένοι να ακολουθήσετε την εξέλιξη, ή να χάσετε, να πέσετε και να γίνετε από κίνημα μνημείο.

Η αλλαγή απαιτεί θάρρος, δέσμευση και κυρίως μεγάλα αποθέματα ενεργητικότητας. Από την άποψη αυτή, είστε τυχεροί που έχετε πρόεδρο τον Νικολά Σαρκοζί. Ένας άλλος ηγέτης, του οποίου το όνομα δε θα αποκαλύψω, μου είπε μια μέρα: «Αυτός ο Σαρκοζί, μοιάζει κινητικός, δεν μοιάζει;». Του απάντησα: «Αλήθεια; Δεν το είχα παρατηρήσει»...

Αυτό τώρα ήταν ένα παράδειγμα βρετανικού χιούμορ, αλλά το βέβαιο είναι πως ο πρόεδρός σας είναι πολύ δραστήριος -και σε όλους τους τομείς...

Ίδιες αξίες, σε έναν καινούργιο κόσμο

Η ενεργητικότητα λοιπόν, η θέληση να κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που αλλάζει, αυτό είναι το κλειδί. Αλλά πώς να κάνεις αλλαγές; Ποιο να είναι το περιεχόμενό τους; Ποιες αξίες θα πρέπει να αποτυπώνουν αυτές οι αλλαγές;

Αυτές οι πλευρές μπορούν πράγματι να αποτελέσουν αντικείμενο έντονων συζητήσεων, θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο έντονων συζητήσεων!

Κάθε προσπάθεια να αντισταθεί κανείς στην πλημμυρίδα της παγκοσμιοποίησης, στη βάση της οποίας βρίσκεται η τεχνολογική εξέλιξη, είναι μάταιη· ακόμα χειρότερα, είναι επικίνδυνη: διότι παριστάνει πως προσφέρει στους ανθρώπους μια επιλογή που δεν υπάρχει: πως μπορούμε δηλαδή να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε την παγκοσμιοποίηση.

Σαν την πλημμύρα, κανείς δεν μπορεί να την απορρίψει... Θα συνεχίσει την πορεία της, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το να παριστάνουμε πως είναι δυνατό να αποφύγουμε το σοκ της αλλαγής είναι αφύσικο: σαν να ζητάς από τους υπόλοιπους Γάλλους να συμπαθήσουν τους Παριζιάνους! Ξέρετε είναι παντού το ίδιο, σαν να ζητάς από τους βόρειους Βρετανούς να αγαπήσουν τους κατοίκους του Σάρεϊ.

Η ερώτηση που τίθεται, η μόνη ερώτηση που αξίζει τον κόπο, είτε κανείς κλίνει προς τα αριστερά, είτε προς τα δεξιά, είναι η εξής: πώς να προετοιμαστούμε καλύτερα;

Με άλλα λόγια: ναι μεν δεν είμαστε εις θέση να αγνοήσουμε την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αποδεχόμαστε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να της δώσουμε θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος, διότι η παγκοσμιοποίηση μεταφέρει και θετικές και αρνητικές αποσκευές.

Θα πρέπει να καλοδεχτούμε τις προκλήσεις, να μεγεθύνουμε τις ευκαιρίες, και μάλιστα όχι μόνο για την υψηλόβαθμη ελίτ, αλλά για όλο τον κόσμο, για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως, χρώματος δέρματος ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.
-Δεν τίθεται δηλαδή θέμα να εγκαταλείψουμε τις αξίες μας, τις παραδοσιακές μας πεποιθήσεις, που τις αγαπούμε δικαιολογημένα, όσον αφορά την ισότητα ευκαιριών, την αλληλεγγύη, την ελευθερία.
-Δεν τίθεται θέμα να εγκαταλειφθεί ο ζωτικός ρόλος της πολιτικής και της κυβέρνησης.
-Δεν τίθεται θέμα να αφήσουμε ανεξέλεγκτη την ελεύθερη αγορά να βασιλεύει κι εμείς, ο λαός, να μην κάνουμε τίποτα.

Όχι, αυτός ο νέος κόσμος δεν μας ζητά να εγκαταλείψουμε τις αξίες μας -ή το ρόλο της διακυβέρνησης. Αυτό που απαιτείται από εμάς είναι να εφαρμόσουμε τις αξίες αυτές με διαφορετικό, αποτελεσματικό τρόπο, όπως ταιριάζει σε ένα διαφορετικό κόσμο.

Παρελθόν ή μέλλον. Ρεαλιστικός ή απατηλός ιδεαλισμός.
Όχι σε νέες αξίες, αλλά να σε μία νέα ημερήσια διάταξη πολιτικής δράσης.

Σύγχρονη προοδευτική ατζέντα

Θα πάω ακόμα μακρύτερα. Όπως ίσως γνωρίζετε, είμαι ένας κεντροαριστερός πολιτικός. Πιστεύω σε μία προοδευτική πολιτική: στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ήμουν Δημοκρατικός. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είμαι Εργατικός. Στη Γαλλία θα ήμουν... χμμμ, μάλλον στην κυβέρνηση! Όχι, όχι, αστειεύομαι! Μένω πιστός στην πολιτική μου οικογένεια. Θα ήμουν στο «σοσιαλιστικό κόμμα», αλλά στη μεταρρυθμιστική του τάση.

Κυρίως, πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι μία αξία που συνδέεται με την αριστερά. Και ακούστε το πιο ωραίο: η κοινωνική δικαιοσύνη στο νέο κόσμο δεν χάνει τη σημασία της σε σχέση με τον παλιό, αντιθέτως! Γιατί; Διότι πλαστουργός της νέας οικονομίας μπορεί να είναι η τεχνολογία, αλλά η νέα οικονομία έχει ζωτική ανάγκη από ανθρώπινο κεφάλαιο υψηλής ποιότητας.

Λοιπόν, εφόσον δεν αντιμετωπίζουμε την αδικία, τη στέρηση, τη φτώχεια, αν δηλαδή δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες, δεν έχουμε μόνο αποτύχει ηθικά, αλλά και οικονομικά. Επιτέλους, σήμερα η οικονομική ευημερία και η κοινωνική δικαιοσύνη πάνε χέρι-χέρι, δεν είναι αντιθετικές έννοιες, όπως στο παρελθόν.

Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της νέας ημερησίας διάταξης για την οποία μίλησα προηγουμένως; Ιδού, σε γενικές γραμμές.

Πρώτον: κατάρτιση, όχι ρύθμιση. Η προστασία των εργαζομένων σήμερα υπηρετείται με εκπαίδευση και κατάρτιση, όχι με ανελαστικές αγορές εργασίας.

Δεύτερον: ενεργητικό, όχι παθητικό κράτος-πρόνοιας. Όταν με άλλα λόγια ένας άνθρωπος καταλήγει -παρά τη θέλησή του- να καταφύγει σε ένα επίδομα, στόχος μας πρέπει να είναι να επιστρέψει στην αγορά εργασίας και όχι να εξαρτηθεί από το επίδομά του. Το κράτος οφείλει να βοηθά, αλλά ο καθένας φέρει ατομική ευθύνη στο να καλυτερεύσει την κατάστασή του.

Τρίτον: ισορροπία μεταξύ εργασίας και οικογένειας, που είναι ο νέος μεγάλος στόχος του κράτους-πρόνοιας. Η βοήθεια που παρέχουμε στις γυναίκες και τους άνδρες της χώρας μας σε ό,τι αφορά τη λειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών, τις γονικές άδειες, την ελαστικότητα των ωραρίων, στοχεύει όχι μόνο στην καλύτερη λειτουργία της οικονομίας, αλλά και στην ενίσχυση των οικογενειών.

Τέταρτον: ο κόσμος ζει στην ώρα μιας νέας βιομηχανικής πολιτικής, και το κράτος δεν έχει καμιά δουλειά να διοικεί επιχειρήσεις. Η εμπειρία μου μού δείχνει πως οι επιχειρήσεις πάνε καλύτερα όταν τις διοικούν επιχειρηματίες, όχι δημόσιοι υπάλληλοι.

Από την άλλη χρειάζεται να επενδύουμε περισσότερο στην επιστημονική έρευνα, στη δημιουργία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, να εξασφαλίσουμε το περιβάλλον εκείνο που επιτρέπει στους επιχειρηματίες και τους ερευνητές να νιώθουν πως μπορούν να πετύχουν. Γιατί αν πετύχουν αυτοί, όλοι θα επωφεληθούμε.

Πέμπτον: αυτός ο νέος κόσμος εξακολουθεί να έχει ανάγκη από τα συνδικάτα. Ο νέος αυτός κόσμος είναι ανασφαλής, αβέβαιος και τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν εταίροι της αλλαγής, όχι της αντίδρασης.

Οι ξεπερασμένες επαγγελματικές πρακτικές ίσως να επιτρέπουν σε ορισμένους εργαζομένους να κρατούν τη δουλειά τους λίγο περισσότερο, αλλά επιβραδύνουν την οικονομία και καταπνίγουν τις δυνατότητες να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, για πολλούς άλλους εργαζομένους.

Λοιπόν, σε όλα τα επίπεδα, από τον τρόπο που λειτουργούμε τις επιχειρήσεις μέχρι τον τρόπο που κυβερνάμε, από την κατανομή των συντάξεων έως εκείνη των υπηρεσιών υγείας ή της ασφάλειας, είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε, ακολουθώντας τους ρυθμούς της κοινωνικής αλλαγής.

Ευρώπη

Στο βαθμό δε που τα παλιά προβλήματα ξεπερνιούνται, εμφανίζονται καινούργια.
Σήμερα, η οικονομική ανάπτυξη χρειάζεται να είναι περιβαλλοντικά βιώσιμη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι εντελώς απαραίτητο να καταλήξουμε σε μία νέα συμφωνία για την κλιματική αλλαγή.

Σήμερα, η ενεργειακή πολιτική έγινε εκ νέου προτεραιότητα στο δημόσιο διάλογο, με τη δυναμική επανεμφάνιση της πυρηνικής ενέργειας, τομέα στον οποίο η Γαλλία πρωτοπορεί εδώ και πολύ καιρό.

Σήμερα επίσης, διαπιστώνουμε μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζετε ποιο είναι το βασικό θέμα της προεκλογικής περιόδου στις ΗΠΑ, που σε πολλές πολιτείες απασχολεί περισσότερο κι από εκείνο της ασφάλειας; Είναι η μετανάστευση!

Κι εδώ έχουμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό του σύγχρονου κόσμου: αντιμετωπίζουμε όλοι παρόμοια προβλήματα, που οφείλονται στις μεταβολές που φέρνει η παγκοσμιοποίηση. Μη φαντάζεστε ότι οι συζητήσεις στη Γαλλία είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες στη Γερμανία, την Ιταλία ή το Ηνωμένο Βασίλειο. Θα πήγαινα ακόμα μακρύτερα: δεν είναι καν πολύ διαφορετικές από τις συζητήσεις στην Αμερική, τον Καναδά, τη νότιο Αμερική ή την Ασία.

Πράγμα που έχει με τη σειρά του μία επίπτωση: πως τα έθνη μας, η Γαλλία και η Βρετανία οφείλουν να συνεργάζονται. Έστω κι αν κάποτε προτιμάμε το αντίθετο. Έχουμε απίστευτα πολλά κοινά στοιχεία.

...συνεχίζεται σελίδα [2]

*Ομιλία (Discours de Tony Blair) του πρώην πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου , Tony Blair, στο Γαλλικό UMP , 12 - 1 - 2008. Η μετάφραση έγινε από την ομάδα του PPOL.

79 comments:

  1. Τόνυ Μπλέρ.Ο πιό αξιόλογος από τους Ευρωπαίους πολιτικούς και από τους καλύτερους στο κόσμο.Ελπίζω και εύχομαι να γίνει ο πρώτος πρόεδρος της ΕΕ.θέση που θα μπορούσε άνετα να την έχει ο Σημίτης.Δεν αποκλείεται.
    Θαυμάσια η ομιλία του στο Συντηρητικό Κόμμα της Γαλλίας.
    Ευχαριστούμε τη γ700 που μας δίνει την ευκαιρία να την απολαύσουμε.Σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να καταβάλλουμε 10.000 ευρώ ο καθένας για να τον ακούσουμε.Και να είμαστε και Πεντακοσιομέδιμνοι.Ολα αυτά χάρι στη Τεχνολογία όπως υποστηρίζει και ο ίδιος.Ας δούμε πρώτα καλά καλά το κείμενο και μετά να αρχίσουμε το Τοτεμικό γεύμα και την ευωχία!

    ReplyDelete
  2. Τόνυ Μπλέρ.Πραγματιστής σοσιαλφιλελεύθερος.Δραστήριος,με πρωτοβουλίες,με ρίσκο με ελεγχόμενη προσωπική και οικογενειακή ζωή.Θρησκευτικό προφίλ προτεστάντη που διάλεξε το Καθολικισμό.Μια Εκκλησία με πολύ μεγάλη επιρροή,με μεγάλη δύναμη,με πολύ εξουσία.Κάτι μαγειρεύει ο Μάγκας.Γιατί αν ήθελε κάτι το πμευματικό θα πήγαινε κατά Δαλάι Λάμα μεριά ή σε κανένα άλλο "Βουδιστικό Μονοπάτι".Μπορεί να το άφησε για αργότερα που θα προετοιμάζεται για κάποια μετενσάρκωση ή για κάποιο παράδεισο.Εμείς οι Ελληνοορθόδοξοι κάτι τέτοια απολλωλότα πρόβατα ούτε πέντε δεκάρες δεν τους δίνουμε.

    ReplyDelete
  3. Tony Blair"...Πιστεύω πράγματι πως είναι σημαντικό να υπάρχει ανταλλαγή ιδεών μεταξύ δεξιάς και αριστεράς..."

    Mε τί άνεση χρησιμοποεί τις λέξεις Δεξιά και Αριστερά.Για μας αποτελούν κοφτερά μαχαίρια.

    ReplyDelete
  4. Εχω ένα ρόζ βίντεο με τον Μπλέρ και τον Ζαχόπουλου, αν ενδιαφέρεται κανείς ας επικοινωνήσει μαζί μου!!
    Δεκτές και πιστωτικές κάρτες!!

    ReplyDelete
  5. Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης δεν κατέστει περισσότερο εφικτή μέσα από την εμπειρία της ανθρωποσφαγής του Β ΠΠ, αλλά λόγο της συνολικής υποβάθμισης της ευρωπαικής ηπείρου σε ρόλο πλανητικού κομπάρσου στην μετά τον πόλεμο εποχή. Φαίνεται πως η ίδια ψυχολογία, 50 χρόνια αργότερα, συνεχίζει να είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τις προσπάθειες για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πολιτική ολοκλήρωση στην Ευρώπη.

    Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να τονιστούν τα όποια κοινά ευρωπαικά ιδεώδη, με τον καθολικισμό φυσικά να λαμβάνει εξέχουσα θέση μέσα σε όλα αυτά.
    Η άρνηση του Σαρκοζί αλλά και πολλών άλλων στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας δεν είναι άσχετο με την παραπάνω προοπτική.

    Το μεγάλο ερωτηματικό για μένα είναι αν αυτός ο χείμμαρος της παγκοσμιοποίησης αποδειχθεί τελικά ισχυρότερος στην ορμή του από την ικανότητά μας να προσαρμοστούμε με ευλιγησία στις αλλαγές που επιφέρει η εντεινόμενη πίεσή του. Δηλαδή να προσαρμοστούμε αλλά και να προσαρμοσούμε τη ροή του με τέτοιο τρόπο χωρίς να σπάσουμε.
    Η πλανητική συνεργασία και η άμβλυνση των αγώνων κατανομής είναι το κλειδί για μια τέτοια επιτυχημένη και ευέλικτη προσαρμογή.
    Τελικά θα κυριαρχίσει το ένστικτο και η θέληση για επιβίωση έστω και σε βάρος όλων των άλλων; Θα υψώσουμε φράχτες και νέες διαχωριστικές γραμμές; Ή μήπως θα κατανοήσουμε πως η επιβίωσή μας εξαρτάται από την επιβίωση και αυτών των άλλων;

    ReplyDelete
  6. Καραμανλής-Ρουσσόπουλος-Τριανταφυλλόπουλος.Το ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ τρίδυμο.Ού μπλέξεις μαζί του.

    ReplyDelete
  7. Μεγάλη υπόθεση η κομψότητα του λόγου, the British phlegma, και πάνω απόλα οι ιδέες.

    Τελικά, ήταν σαν νάκουγες/διάβαζες λόγο του Bill Clinton. Η σύμπτωση, ή μήπως θάπρεπε να πω ταύτιση, ιδεών αυτών των δύο ανθρώπων είναι συναρπαστική.

    Θα ήθελα (αλλά δεν περίμενα σ' αυτή την ευαίσθητη φάση) ν' ακούσω πιό πολλά γιά την Ενωμένη (πολιτικά) Ευρώπη.

    Προς την κατεύθυνση αυτή, και σ' αυτή την χρονική συγκυρία, κύριος (ή ίσως μοναδικός) στόχος της Ελλάδας θα πρέπει να είναι,
    η ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ δυνατόν ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΥΡΩΠΗ έτσι, ώστε να εξασφαλίζει στα ΜΕΛΗ-ΧΩΡΕΣ
    1) ΚΕΝΤΡΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
    2) ΚΕΝΤΡΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
    3) ΚΕΝΤΡΙΚΗ και ΕΝΙΑΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΥΝΟΡΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ.

    Ετσι και μόνο έτσι θα ΣΩΘΕΙ η ΕΛΛΑΔΑ.

    Φαντασθείτε να ΜΗ χρειάζεται να αναλώνουμε 14-15%, αλλά μόνο ένα 4-5% του Προϋπολογισμού για ΑΜΥΝΤΙΚΟΥΣ σκοπούς! Αμέσως-αμέσως θα απελευθερωθεί το τρομακτικό ποσό 5 δισεκατομμυρίων ευρώ για ειρηνικούς σκοπούς.

    Φαντασθείτε να ΜΗ βιώνουμε το χρόνιο άγχος, που διακατέχει τις πληθυσμιακά μικρές έναντι μεγάλων χωρών, ως πρός το ποιός υπερίπταται του FIR και ποιός παρεβίασε τον εθνικό εναέριο η υδάτινο χώρο κλπ κλπ.

    ΚΑΙ εάν ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΟΥΝ, τελικά, ΠΟΙΟΣ νοιάζεται για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη.
    Η μάλλον νοιάζεται υπό την έννοια ότι την ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ - και την απορρίπτει, διότι τα ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΜΟΝΟ με αυτά ΧΩΡΩΝ που ΑΣΠΑΖΟΝΤΑΙ verbatim ac litteratim το Ελληνικόν Πνεύμα και την Αστική Ελληνική Πολιτεία όπως την συνέλαβε ο Αριστοτέλης.

    Με τους Μουσουλμάνους και Αραβες είναι συμφέρον μας να διατηρούμε σχέσεις καλής, αρίστης μάλλον, γειτονίας αλλά διαφέρουμε πολιτισμικά (και σταματώ εδώ) - ΠΩΣ να το κάνουμε, η Τουρκία ΔΕΝ είναι ΕΥΡΩΠΗ, ούτε πολιτισμικά μήτε γεωγραφικά.

    ReplyDelete
  8. Υπό το παραπάνω, δε, πνεύμα, ας ΜΗ ξεχνάμε ότι τα ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΚΑΙ με αυτά των ΗΠΑ.

    ReplyDelete
  9. Σωστά! Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις "Δυτικές" και τις μουσουλμανικές χώρες, αλλά οι αποκλεισμοί σίγουρα δεν βοηθούν την άμβλυνση των διαφορών. Με το να απορριφθεί η Τουρκία το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι η επιδείνωση της συμπεριφοράς της σε όλα τα επίπεδα. Απόψεις και πολιτικές σαν τις δικές σου εκφράζει και ο Σαρκοζί κσι το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργεί κοινωνικές εκρήξεις στη Γαλλία με τους μετανάστες. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μάλλον πρέπει να "ανοίξουμε" τις κοινωνίες και τα σύνορα και όχι να δημιουργούμε κλειστά "club". Τα αποτελέσματα τις πολιτικής των αποκλεισμών τα βλέπουμε και από την καταστροφική πολιτική Μπους.

    ReplyDelete
  10. Edo o xontros anti gia na strothei mpas kai isiaksei tipota s'ayto ton topo mou einai olo taksidakia apo do ki'apo kei. Edo o kosmos kaigetai kai to nini xtenizetai. Ai sixtir.

    ReplyDelete
  11. ΕΘΝΙΚΟΝ για μένα, πολίτη μιάς σπουδαίας, αλλά μικρής και εξ αυτού ποσοτικά αδύναμης χώρας, είναι σ' αυτή την φάση ΜΟΝΟ το στενό γεωπολιτικό και οικονομικό ΣΥΜΦΕΡΟΝ της ΕΛΛΑΔΑΣ, εκεί αρχίζουν και εκεί σταματούν ΟΛΑ.

    Αφού εξασφαλίσω τους βασικούς σκοπούς, θα σκεφθώ (μετά) τις "πολυτέλειες" που, προς το παρόν, αφήνω γιά άλλους.

    Τα ΤΡΙΑ ΔΕΙΝΑ που ΚΑΤΑΤΡΥΧΟΥΝ ΗΘΙΚΑ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ και γενικότερα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ τη ΧΩΡΑ μου είναι σε χρονική σειρά και όχι απαραίτητα σε ένταση επιρροής:
    1. Το ΒΥΖΑΝΤΙΟ
    2. Οι ΟΘΩΜΑΝΟΙ
    3. Το πνεύμα ΠΑΣΟΚ

    Πρέπει κάποτε να απαλλαγούμε ΚΑΙ από τα τρία.

    ReplyDelete
  12. @ anonymous

    "Τα αποτελέσματα τις πολιτικής των αποκλεισμών τα βλέπουμε και από την καταστροφική πολιτική Μπους."

    ΔΕΝ μίλησα για αποκλεισμούς! Ισα-ίσα......
    ΘΑ ΜΑΘΩ,σιγά-σιγά, να συμβιώνω ειρηνικά ΑΚΟΜΑ και με τον τσοχατζόπουλο, τον λαλιώτη, τον τσιτουρίδη, τον μαγγίνα, τον τριανταφυλλίδη και τον αναστασόπουλο.

    ΑΛΛΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ.

    JAMAIS!

    ReplyDelete
  13. Eπειδή αντιλαμβάνομαι δε πολύ καλά ότι η δική του συμπεριφορά επηρεάζει μέγιστα την ΖΩΗ ΜΟΥ, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ διατεθειμένος να διδάξω τον "τσοχατζόπουλο" τα πλεονεκτήματα της εντιμότητας, την ασθητική, να μη φτύνει στο δρόμο, να μη πέρδεται, να ακούει μουσική που θα εξευγενίσει την βάρβαρη ψυχή του, να μάθει να τρώει και να μη πασαλείβεται, να μην αγοράζει έργα του αποκρουστικού Φασιανού (επειδή "έτσι κάνουν όλοι"), να μάθει την Ελληνική γλώσσα, να σέβεται τις γυναίκες κλπ κλπ

    ΑΛΛΑ
    ΑΛΛΑ
    ΑΛΛΑ

    ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟΝ ΒΑΛΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

    ReplyDelete
  14. Sto spiti sou menei kanenas allos ektos apo sena?

    ReplyDelete
  15. Μονίμως ουδείς, αλλά το μοιράζομαι πάντα με αγαπητά πρόσωπα. Οι φίλοι μου είναι ο πλούτος μου.

    ReplyDelete
  16. Κομφούκιος:"ΕΘΝΙΚΟΝ για μένα, πολίτη μιάς σπουδαίας, αλλά μικρής και εξ αυτού ποσοτικά αδύναμης χώρας, είναι σ' αυτή την φάση ΜΟΝΟ το στενό γεωπολιτικό και οικονομικό ΣΥΜΦΕΡΟΝ της ΕΛΛΑΔΑΣ, εκεί αρχίζουν και εκεί σταματούν ΟΛΑ".


    Εχουν όμως δρομολογηθεί κάποιες εξελίξεις που οδηγούν στην ΟΣΜΩΣΗ των δύο λαών Ελλάδας και Τουρκίας.Οι Τούρκοι δεν μας μισούν αλλά μας κρυφοθαυμάζουν.Εμείς δεν τους μισούμε αλλά τους ψιλοφοβόμαστε.Εάν ως Ελληνες αποδείξουμε ότι αξίζει να μας θαυμάζουν χωρίς να μας μισούν,πράγμα που κάναμε με τη πολιτική ΓΑΠ αλλά και τώρα με Καραμανλή με διαφορετικό βέβαια ύφος ο καθένας,σε λίγα χρόνια θα ανταλλάσουμε πληθυσμούς με ειρηνικό και ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ τρόπο.Με τους Τούρκους έχουμε πολλές,περισσότερς από κάθε άλλο λαό,πολιτισμικές ομοιότητες.
    Οι χάρντ γεωπολιτικές συμπεριφορές δεν μας συμφέρουν απεναντίας μας συμφέρουν οι σόφτ πολιτισμικές στις οποίες έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα και ως Ελληνες και ως Ευρωπαίοι.Στην Εποχή της σύγκρουσης των Πολιτισμών έχουμε την υποχρέωση,αλλά και το πλεονέκτημα,να κάνουμε Πολιτική Συνεργασίας των Πολιτισμών.

    ReplyDelete
  17. Ουδεμιά αντίρρηση σε όσα λες.
    Μια minutia πλην σημαντική: ΔΕΝ υπήρξε ποτέ πολιτική ΓΑΠ, υπήρξε, ΥΠΑΡΧΕΙ και ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΙΤΗ - δώσε ΕΜΦΑΣΗ στο τελευταίο.

    ReplyDelete
  18. ΟΠΩΣ είπε και ο μακαρίτης Γεώργιος Παπανδρέου "Πιστεύομεν ΚΑΙ εις την Λαοκρατίαν" - αν αντιλαμβάνεσαι την ΜΕΤΑΦΟΡΑ, εδώ.

    ReplyDelete
  19. ΚΑΛΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ σημαίνει παίζω σε πολλά tableaux, μηδέν και ουδένα αποκλείω.

    ΟΠΟΙΟΣ τελικά μου εξασφαλίζει την συντομότερη οδό προς ΕΛΑΧΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ των ΑΜΥΝΤΙΚΩΝ μου ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ και ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ της (άνευ επεκτατικών διαθέσεων από μερους μου) ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ των ΣΥΝΟΡΩΝ μου, είναι
    Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ!

    ReplyDelete
  20. Μάγκες ακούστε τον Κομφού που κάτι ξέρει παραπάνω (και ας μην έχουν πια τόσους πολλούς μουσουλμάνους στην Αμερική). Στην Γαλλία και στο Βέλγιο να δείτε τι ωραία που είναι η 'συνύπαρξη' με τους μουσουλμάνους (και δεν τσουβαλιάζω εδώ όλον τον κόσμο αλλά η πραγματικότητα είναι ζοφερή - που βρήκε τέτοια απήχηση ο Σαρκοζί νομίζετε; Πήρε τουλάχιστον το 60% των Γάλλων δεδομένο ότι λίγοι μετανάστες τον ψήφισαν).

    Λοιπόν αν οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν τις διαφορές τους αυτές δεν είναι τίποτα με τη διαφορά νοοτροπίας που έχουν οι μουσουλμάνοι. Το πρόβλημα είναι ότι οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το επίπεδο του 15ου αιώνα που τα πάντα χωρίζονταν με τις θρησκείες. Δεν αναγνωρίζουν και δεν σέβονται άλλες κουλτούρες. Όταν είναι πλειοψηφία τείνουν να γίνονται βίαια ενάντια στις άλλες ομάδες που στην καλύτερη απλά ζουν ήσυχα σαν πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας. Όταν είναι μειοψηφία το παίζουν αθώα θύματα (η γνωστή ιερή πολιτική του ισλάμ: επιτρέπεται η απάτη και το ψέμα προς τους απίστους) και κάνουν τα πάντα για να αυξήσουν τους αριθμούς τους (πχ. ομάδες μουσουλμάνων στην Γαλλία παρουσιάζουν περισσότερη γεννητικότητα και από αντίστοιχες οικονομικές ομάδες στις χώρες καταγωγής τους - οι δε ιμάμηδές τους έχουν γίνει εξπέρ στο να κανονίζουν οικονομικά βοηθήματα και να απομυζούν τα κοινωνικά κονδύλια). Τείνουν να προκαλούν προβλήματα δήθεν ότι αδικούνται και ότι προκαλέιται η κουλτούρα τους (πχ. μαζεύονται και ζητάνε απόσυρση αφίσας που δείχνει γυναίκα επειδή βρίσκεται...όχι έξω, απλώς στο δρόμο των πιστών για το τζαμί τους - κάτι που φυσικά είναι αντισυνταγματικό (δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό διότι δεν αποφάσισε κανένα δημοτικό συμβούλιο - παρόλα αυτα με την επικείμενη απειλή επεισοδίων τα καταφέρνουν.

    Όσο και να θέλει να τους δικαιολογήσει κάποιος δεν γίνεται να μην αναφέρει κανείς ότι πχ. Κινέζοι και Ινδοί (ινδουιστές) σπανίως προκαλούν τέτοια προβλήματα παρότι και αυτοί παραμένουν κλειστές κοινωνίες στις χώρες υποδοχής τους. Αντίθετα από τους μουσουλμάνους δείχνουν να σέβονται ιδιαίτερα τις τοπικές κουλτούρες - και ίσως για αυτό το λόγο θα έπρεπε να προτιμούνται σαν μετανάστες από τους μουσουλμάνους ειδικά σε μια χώρα ευαίσθητη όπως η Ελλάδα (μάγκες, ας μην ξεχνάμε τόσο γρήγορα ότι λιγότερο από 100 χρόνια πριν οι παππούδες μας βλέπανε μουσουλμάνο και βγάζανε σπυράκια - δεν ήταν γιατί ήταν ρόδινη η συγκατοίκηση - να μη μιλήσω για τις σφαγες στη Μικρά Ασία που σημειωτέον εορτάστικαν σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο - προπάντων στις Αραβικές χώρες που και καλά τα είχαν με τους Τούρκους, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων!).

    ReplyDelete
  21. Λοιπόν, όσον αφορά την Τουρκία, ναι σχέσεις καλής γειτονίας ναι αλλά δεν επαφίεται στην Ελλάδα αλλά στην Τουρκία να κάνει τις κινήσεις (και έχει να κάνει πολλές, από το θέμα της Κύπρου, της αναγνώρισης των γενοκτονιών, της συνταγματικής αλλαγής τους κτλπ.).

    Γνώμη μου είναι σα ΄χωρα να προσεγγίσουμε το ήπιο τμήμα της Τουρκικής κοινωνίας (και μεταξύ μας δεν είναι η πλειοψηφία αλλά η μειοψηφία). Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί οι τούρκοι φιλοευρώπαίοι δεν είναι μία συγκεκριμένη μερίδα αλλά μεταβαλλόμενη - τη μία είναι οι μουσουλμανοι (γιατί ελπίζουν ότι με μια πιθανή ένταξη να καταργηθούν τα εναντίον τους συνταγματικά άρθρα και πχ. να φοράνε τις μαντίλες τους παντού), την άλλη είναι οι κεμαλιστές γιατί ελπίζουν σε υποστήριξη έναντι του ισλαμικού μετώπου - ξέρουμε όμως ότι οι κεμαλιστές είναι οι πλέον εθνικιστές και είναι μακράν φυσικά των σύγχρονων δυτικών προτύπως (πιο κοντα στα φασιστικά πρότυπα της δεκαετίας του 20 και του 30).

    Προσσέγιση λοιπόν γίνεται μόνο με το ήπιο τμήμα της κοινωνίας που δεν είναι ούτε οι κεμαλιστές και ούτε οι σουννίτες μουσουλμάνοι οπότε κοινωνικά συνήθως μιλάμε είτε για απογόνους μπεκτασίδων είτε Αλεβίτων είτε άλλων ομάδων όπως πχ. των Τούρκων που κατάγονται από Ευρωπαϊκές περιοχές και από Δ. Μικρά Ασία οι οποίοι έχουν αυξανόμενο πρόβλημα με τους ανατολίτες τούρκους με τους οποίους μερικοί βρίσκουν ότι έχουν περισσότερες πολιτισμικές διαφορές από ότι πχ. με τους Έλληνες. Κυκλοφορούν μεταξύ τους αστεία του στυλ ότι θα προτιμούσαν να χωρίσουν την Τουρκία στα δύο και αυτοί να ενωθούν με την Ελλάδα μπας και γλιτώσουν. Όπως και να έχει πάντως οι συγκεκριμένες ομάδες είναι και ποικιλόμορφες αλλά αποτελούν δε και τραγική μειοψηφία στη χώρα οπότε δεν μπορεί να στηρίζεται κανείς σε αυτούς. Αποτελούν σίγουρα όμως μια αρχή.

    Το άλλο μέτωπο είναι το οικονομικό. Οι δουλειές είναι σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να βάλεις δύο εχθρούς να καθίσουν στο τραπέζι και αυτό θα πρέπει να το προωθήσουμε παρά τις δυσκολίες και τις διαφορές.

    Όμως πρόωρα βήματα για φιλίες δεν γίνονται, είμαστε πολύ μακρυά από αυτό το σημείο και για να λέμε την αλήθεια, είναι οι Τούρκοι που είναι πολύ μακρυά ακόμα. Μα πάρα πολύ μακρυά. Όποιος διαφωνεί ας επισκεφτεί τη χώρα αυτή και ας αναφέρει τη λέξη γενοκτονία - κινδινεύει με 5 χρονάκια μέσα (θα έχει μπόλικο καιρό να το ξανασκεφτεί).

    ReplyDelete
  22. @ Κομφούκιος
    "Τα ΤΡΙΑ ΔΕΙΝΑ που ΚΑΤΑΤΡΥΧΟΥΝ ΗΘΙΚΑ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ και γενικότερα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ τη ΧΩΡΑ μου είναι σε χρονική σειρά και όχι απαραίτητα σε ένταση επιρροής:
    1. Το ΒΥΖΑΝΤΙΟ
    2. Οι ΟΘΩΜΑΝΟΙ
    3. Το πνεύμα ΠΑΣΟΚ"

    Πέστα χρυσόστομε, πεστααααααααααα.

    ReplyDelete
  23. Δεν καταλαβαίνω ούτε το Βυζάντιο ούτε τους Οθωμανούς και με το ΠΑΣΟΚ θα έβαζα και την ΝΔ μέσα, και το ΚΚΕ με τα παρακλάδια του.

    Προσωπικά πιστέυω ότι η πρώτη μεγάλη ήττα του ελληνισμού ήταν ότι αποδεχτήκαμε από Έλληνες στο έθνος 'Ρωμαίοι πολίτες' να γίνουμε Έλληνες στο έθνος ''Ελληνες πολίτες' αποδεχόμενοι πλήρως την ευρωπαϊκή (αγγλική) προπαγάνδα που φοβόταν πιθανή αναγέννηση του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (τώρα το γελάμε, τότε το 70%, και πιο αξιόλογο μέρος - ζούσε έξω από τα σημερινά σύνορα. Στρεφόμενοι στην αρχαία Ελλάδα απαρνηθήκαμε την πιο πρόσφατη (και σημαντικότερη για εμάς) ιστορία μας, το Βυζάντιο χάρη στο οποίο θα μπορούσαμε να λύνουμε και να δένουμε στην ευρύτερη περιοχή (τον περασμένο αιώνα θα ήταν βάση για διεκδικίσεις). Τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με την μεγάλη ιδέα διότι η μεγάλη ιδέα ήταν τέχναμα των ίδιων τον Άγγλων και είχε άρρικτη σχέση με τις σχέσεις τους με τη Ρωσία και το φόβο επέκτασής τους στη Μέση Ανατολή (δυστυχώς τα πάντα περνούσαν από εκεί).

    Τέσπα, είναι πολύ πολύπλοκο το θέμα και πολλοί από εσάς θα έχουν να με ρωτήσουν πολλά πράγματα, πώς και γιατί, και θα έχουν ενστάσεις.

    Αλλά να πω ότι το Βυζάντιο και η Οθωμανική αυτοκρατορία ευθύνονται για το σημερινό χάλι της Ελλάδα παραείναι ακραίο. 1) Η Ελληνική εκκλησία δεν παρεμβαίνει τόσο πια στα πολιτικά όσο θέλουν κάποιοι να πιστεύουν (αν και ότι παρεμβαίνει παρεμβαίνει). 2) Για την Οθωμανική αυτοκρατορία, τι να πει κανείς; 200 χρόνια είναι αρκετά για μια χώρα για να ορθοποδήσει εάν το θέλει - το θέμα είναι ότι εμείς μεν με σφαλιάρες από τους δυτικούς, φροντίζαμε να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας.

    Πιστεύω το 'Βυζάντιο' πρέπει να το ξαναβγάλουμε στη φόρα. Έχει ρόλο να παίξει ειδικά σε μια εποχή που ομοιάζει σε πολλά σημεία το τέλος της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (και ξέρουμε καλά ότι το Βυζάντιο συνέχισε θριαμβευτικά για άλλα 1000 χρόνια, άρα υπάρχουν πράγματα να μάθουμε ακόμα από αυτό).

    ReplyDelete
  24. Preparing for the multipolar world: European foreign and security policy in 2020

    από τον Charles Grant Centre for European Reform για όσους έχουν όρεξη για κάτι πιο σκληροπυρηνικό

    ReplyDelete
  25. " Το πνεύμα ΠΑΣΟΚ"

    Αυτό είναι, ντυμένο με Βυζαντινά άμφια και φορώντας Τουρκικό φέσι,που κατακυρίευσε και αιχμαλώτισε την ψυχή των Ελλήνων και την παρέδωσε στούς άπιστους Τούρκους.
    Μπάβο πατριωτάκια.Μπράβο.

    ReplyDelete
  26. επίσης για κάτι πιο άμεσο μπορείτε να διαβάσετε το Ενημερωτικό Δελτίο του Εθνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών (ΕΚΕΜ) για τη νέα Συνθήκη Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη. Μια πρώτη κριτική ανάλυση των νέων ρυθμίσεων

    ReplyDelete
  27. Μην κομματικοποιήσουμε πάλι τη συζήτηση.

    Αντίπαλός μας οφείλει να είναι ο λαϊκισμός σε όλες του τις μορφές και τις εκφάνσεις όπου κι αν αυτός συναντάται.

    λαϊκότητα ναι λαϊκισμός όχι
    αυθεντικότητα ναι υποκρισία όχι

    ReplyDelete
  28. Ναι όντως πάλι πάμε να ξεφύγουμε από το θέμα (και το τραβάω και εγώ από τα αυτιά).

    Να ευχαριστήσουμε τα παιδιά για τα άρθρα - πολύ ενδιαφέροντα, εάν βρω χρόνο αργότερα θα σχολιάσω (κάνω μαι άιτηση για δουλειά αυτή τη στίγμη!).

    ReplyDelete
  29. @ ulis
    @ ραγιάς for ever

    Αλλο εννοούσα με "Βυζάντιο-Οθωμανούς-ΠΑΣΟΚ", άλλο καταλάβατε.

    Αλλά όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

    ReplyDelete
  30. We feel better when we imagine going to the theater than to the dentist, but we feel better imagining either event on a sunny day than on a rainy day, or when we are well rather than ill. ... When people who have missed trains in the past are asked to imagine missing a train in the future, they tend to remember their worst train-missing experience rather than their typical train-missing experience. ... which leads them to overestimate how painful the next train-missing experience will be.

    Similarly, when people experience an unpleasant episode that ends in brief relief - for example, submerging their arms for 90 s in a bath of ice water that is slightly warmed in the final 30 s - they tend to remember the closing moments of the experience rather than the most typical moments ... which leads them to underestimate how painful the recurrence will be. It seems that everyone remembers their best day, their worst day, and their yesterday. Because unusual events and recent events are so memorable, people tend to use them when constructing simulations of future events. ... Because simulations omit inessential features, people tend to predict that good events will be better and bad events will be worse than they actually turn out to be ...

    Participants in one study were told that in a year there would be an interesting lecture at an inconvenient location and a boring lecture at a convenient location. Because their simulations of the lecture contained the essential features (e.g., the topic) but lacked the inessential features (e.g., the location), participants predicted that they would attend the more interesting lecture. But participants who were told that the same lecture was taking place tomorrow instead of next year tended to simulate both the essential and inessential features, and thus predicted that they would attend the more convenient lecture. The fact that simulations of far-future events are especially likely to omit inessential features is one of the reasons why people so often make future commitments that they regret when the time to fulfill them arrives. ...

    When people imagine what their lives would be like if they won the lottery or became paraplegic, they are more likely to imagine the first day than the two-hundred-and-ninety-seventh. The problem with imagining only the early moments of an event is that hedonic reactions to events typically dissipate over time, which means that mental simulations tend to overrepresent the moments that evoke the most intense pleasure or pain. This is one of the reasons why healthy people consistently underestimate how happy they would be in various states of ill-health. ...

    When students at a university library were approached by a researcher and given a $1 coin, those who received an explanation for the event were less happy 20 min later than those who did not. But when students were asked to simulate the event, they predicted that they would be happier if they received an explanation. Participants in another study were more satisfied with a gift when they were not given the opportunity to exchange it because inescapability, like explanation, facilitates adaptation. And yet, participants who merely simulated receiving gifts failed to realize that they would be more satisfied with gifts that they couldn't exchange. ...

    Hungry people mistakenly expect to like eating spaghetti for breakfast the next day, and sated people mistakenly expect to dislike eating it for dinner the next day. People who have just exercised mistakenly expect to enjoy drinking water the next day more than do people who are about to exercise. ... people overestimate how unhappy they will be after their team loses a football game and how happy they will be after becoming wealthy.

    ReplyDelete
  31. Ναι όντως δεν το πιασα για το Βυζαντινη και την Οθωμανική αυτοκρατορία - εκτός και εάν εννοείς τους Βυζαντινισμούς (δολοπλοκίες, εσωτερική φαγωμάρα) και την Οθωμανική παθητικότητα (απραγία, μαφιόζικη οργάνωση, παρασιτισμός κτλπ.) οπότε υπ'αυτήν την έννοια... κάτι μου λένε όλα αυτά.

    Το παραπάνω άρθρο αν και ταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται δεν ξέρω που απευθύνεται ακριβώς.

    ReplyDelete
  32. @ ulis

    Ακριβώς. Είσαι sharp wit αλλά ενίοτε βραδυφλεγής.

    ReplyDelete
  33. On a personal note, I'd like to wish you τηε the best of luck with the new application. Eίσαι χρυσός άνθρωπος. Να δώσεις μόνο λίγη προσοχή στην ορθογραφιούλα σου .... μου το υπόσχεσαι;;;

    ReplyDelete
  34. SHOCKING BUT TRUE

    Kυρίες και Κύριοι

    Μου εστάλη μιά vignette που δείχνει τον Αλογοσκούφη να μιλάει κάπου (από podium). Σχολιάζων ένα ΜΗ ορατό slide, λέει στη συνέχεια,

    "Κυρίες και κύριοι, θα μπορούσαμε να το κλείσουμε αυτό διότι δείχνει έναν ΑΡΑΠΗ ΟΧΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ"

    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Αnd guess what!!!!!!!!!

    To KATΩΤΑΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ σκάζει στα γέλια!!!!!!!!!

    ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΕ λοιπόν ΓΙΑΤΙ σας ΑΠΟΚΑΛΩ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥΣ και ΧΥΔΑΙΟΥΣ ;;;;;;;;;;;;

    ΟΣΟ για ΣΕΝΑ αλογοσκούφη,
    YOU ARE TRAILER PARK WHITE TRASH

    επαναλαμβάνω
    YOU ARE TRAILER PARK WHITE TRASH

    ΚΑΚΟΜΟΙΡΕ, τι σούμελε να πάθεις. Αν σε παραλάβω, δεν θα σε ξεπλένει ΟΥΤΕ ο Ιορδάνης ο ποταμός,
    ΑΛΗΤΑΡΕ.

    ΥΓ. Πολύ ευχαρίστως να στείλω την vignette σε όποιον ενδιαφέρεται.

    ReplyDelete
  35. Για τους ΜΗ επαϊοντες

    Trailer park = συνοικισμός/συγκρότημα από τροχόσπιτα, όπου συνήθως μένουν φτωχοί, αγράμματοι και ρατσιστές.

    Τrailer park white trash =
    κατα κυριολεξία, "άσπρα σκουπίδια συγκροτήματος τροχοσπίτων" είναι Αμερικανισμός και ΜΕΓΙΣΤΗ ΥΒΡΙΣ και χρησιμοποιείται ΟΧΙ προς ειρωνεία των φτωχών ΑΛΛΑ των αγραμμάτων λευκών ρατσιστών του Νότου που λυντσάρουν τους Μαύρους με κάθε ευκαιρία.

    ReplyDelete
  36. "Ποια είναι η κεντρική ιδέα όλων των παραπάνω; Είναι απλό, είναι η αλλαγή. Αλλαγή, πάλι αλλαγή και ξανά αλλαγή! Από τη στιγμή που εφαρμόζετε μια αλλαγή, μία καινούργια αρχίζει να διαμορφώνεται. Αυτός είναι ο σύγχρονος κόσμος. Ξεχάστε τη μαζική παραγωγή. Ξεχάστε τη μονιμότητα. Ξεχάστε την επανάπαυση, τουλάχιστο για τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να παραμείνουν στην κορυφή. Ξεχάστε το καταφύγιο του δημοσίου τομέα, εφόσον βέβαια εκείνος νοιάζεται να παράσχει στους χρήστες του όσο το δυνατό καλύτερες υπηρεσίες."

    Kαλά παιδιά δεν το συζητώ. Ο άνθρωπος είναι καραδεξιός με σοσιαλιστικό μαδύα. Μάλλον για ξάδερφο του Κομφούκιου τον κόβω.
    Αλλά θα μου πεις εδώ έχει κυκλοφορήσει ότι ο Κομφου και η Φώφη είναι πρώτα ξαδέρφια.

    Τι να πρωτοπιστέψει κανείς. Εχουμε χάσει το μπούσουλα.

    Μητερούλα Φώφη, σώσε μας.

    ΦΩΦΗ ΓΕΡΑ ΝΑ ΦΥΓ' Η ΔΕΞΙΑ.

    ReplyDelete
  37. Οι Ευρωπαίοι είναι πολύ διστακτικοί με την μετατροπή της Ένωσης σε super state, καθώς το παραπάνω αυτόματα θα σήμαινε με το καλημέρα και ένα έξτρα ποσό των 200 δισ. ευρώ στον ετήσιο αμυντικό προυπολογισμό της. Γιατί να πληρώσουν άλλωστε αφού πληρώνουν τα κορόιδα οι Γιάνκηδες;

    Τα ευρωπαικά battle groups αν αυτήν τη στιγμή έπρεπε να αναπτυχθούν σε κάποιο σημείο έντασης, χωρίς την αμερικανική βοήθεια σε μεταφορές, επιμελητία, και επικοινωνίες, δεν θα μπορούσαν να πάνε ούτε 100 μέτρα πόσο μάλλον να εκτελέσουν συνδιασμένες επιχειρήσεις.
    Η Γαλλία θέλει την ευρωπαική αμυντική ολοκλήρωση αφού πιστεύει πως έχει το πάνω χέρι στρατιωτικά σε σχέση με Άγγλους και Γερμανούς (αυτόνομη ικανότητα προβολή ισχύος) και άρα και τον πρώτο λόγο. Οι Άγγλοι θέλουν πιο χαλαρά πράγματα για να μην υπονομευτεί η προνομιακή σχέση αντιπροσώπου που διαθέτουν με τους αμερικανούς. Αλλά και συναισθηματικά δεν αντέχουν με τίποτα να δουν τους Γάλλους να αρπάζουν την πρωτοκαθεδρία σε οτιδήποτε.

    Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως από τη στιγμή που αποφασισθεί ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική στην Ένωση, θα χρειαστούν το λιγότερο 15 χρόνια για να συμβαδίσουν οι διακυρήξεις με την ικανότητα εφαρμογής τους.

    Τώρα πίσω στα δικά μας, σχολιάζοντας την αντιφατική (πολύ κομψά το θέτω) ελληνική εξωτερική πολιτική κυρίως σε ότι αφορά την Τουρκία, αυτήν μπορεί να κατανοηθεί μόνο αν τοποθετηθεί μέσα στο γενικότερο πλαίσιο εφαρμογής της "μαλακής ισχύος" στις δράσεις τμεγάλων παικτών (ΗΠΑ), αλλά τελευταία και των μικρότερων μεσαίων δυνάμεων (Τουρκία).

    Αντιγράφω ένα ενδιαφέρον κομμάτι:

    “More powerful states may be in position to alter the conceptions that the weaker actors have of their own self interests, especially when economic and military power has delegitimated ideological convictions in weaker or defeated societies”.

    [Katzenstein/Keohane/Krasner , International Organization, vol.52.4 1998 p. 673]

    Tα υπόλοιπα είναι παραμύθια της Χαλιμάς και φαρσοκομωδίες, όπως αυτήν η δήλωση του Καραμανλή στην Άγκυρα για την Ευρωπαική προοπτική της Τουρκίας και την συμμόρφωσή της με την προοπτική αυτήν.
    Δε του το είπανε πως αυτό το παραμύθι τελείωσε;
    Οι Τούρκοι μας βλέπουν είμαι σίγουρος και ξεσπούν σε γέλια!

    Είμαστε για γέλια και για κλάματα μαζί...

    ReplyDelete
  38. @ anonymos

    αν θεωρείς ότι οι αργομισθίες στο δημόσιο και το δημοσιοϋπαλληλικό κράτος είναι αριστερή πρόταση είσαι βαθιά νυχτωμένος.

    Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε ταυτίσει την αριστερά με τη γραφειοκρατία και το σοσιαλισμό της ήσσονος προσπάθειας (λατινοαμερικάνικος λαϊκισμός) και όχι το σοσιαλισμό της παραγωγής (ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και Υπαρκτός Σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ).

    Αντί λοιπόν να αξιοποιύμε το πλεονέκτημα ,πχ της μονιμότητας, στη λογική ότι "οι ασφαλείς άνθρωποι γίνονται και δημιουργικοί πολίτες" οδηγούμαστε στο απόλυτο βόλεμα και το άραγμα παίζοντας το ξυστό όλη μέρα πίσω από ένα γραφείο.

    Σημειωτέον επίσης ότι επί Νέων Εργατικών έγιναν οι μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες στην ΕΕ-15 για εκσυγχρονισμό και στήριξη των δημόσιων υπηρεσιών, ενώ θεσμοθετήθηκε και βασικός μισθός ο οποίος για εργαζόμενους άνω των 22 ετών ξεκίνησε με £3.60 ανά ώρα την 1/04/99 και σήμερα βρίσκεται στις £5.52 την ώρα , δηλαδή 7,43 ευρώ περίπου.

    ReplyDelete
  39. @ Κομφούκιος

    Μου άρεσαν τα χθεσινά σχόλια. Οταν απελευθερώνεται από το αντιπασοκικό μένος, το μυαλό σου μεγαλουργεί

    ReplyDelete
  40. Συνάντηση ΓΑΠ-Μπένι.Ο Ρέλος καραδοκεί.Ο άνθρωπος που με μια απλή κίνηση μας αποκάλυψε τα ηγετικά προσόντα του Μπένι.
    Ρέλος-ΜΕΓΚΑ-ΒΗΜΑ,η απόλυτη καταστροφή τού Μπένι.Εκανε βέβαια και ο ίδιος ό,τι μπορούσε.
    Τώρα ο ΓΑΠ δεν του επιτρέπει ούτε τη δημιουργία εκδρομικού συλλόγου.

    ReplyDelete
  41. Παρμενίδη έσο σοβαρός. Δεν επιτρέπεται να ασχολούμεθα με τα κατακάθια της Κοινωνίας.

    ReplyDelete
  42. Μελαγχολίσαμε αυτές τις μέρες.Ας ασχοληθούμε και με κάτι πιό ευχάριστο.Τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ ας πούμε.
    Quiz: Αμα η Κυβέρνηση βομβαρδίσει την Ακρόπολη ποιόν θα δείξουν οι δημοσκοπήσεις οτι φταίει;
    Μα το ΠΑΣΟΚ φυσικά!

    ReplyDelete
  43. Quiz: Ποιός είναι ο Αρχηγός Προστασίας του Οργανωμένου οικονομικού Εγκλήματος στην Ελλάδα;

    ReplyDelete
  44. Διάβασα 1 ωραίο χθες με τα γκαλοπ για ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ειναι αυτορυθμιζόμενα τα ποσοστά που σημαίνει ότι αν η ΝΔ πέσει στο 5% το ΠΑΣΟΚ θα πέσει αυτόματα στο 4%!!!

    ReplyDelete
  45. parmenides said...
    "Μελαγχολίσαμε αυτές τις μέρες.Ας ασχοληθούμε και με κάτι πιό ευχάριστο.Τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ ας πούμε.
    Quiz: Αμα η Κυβέρνηση βομβαρδίσει την Ακρόπολη ποιόν θα δείξουν οι δημοσκοπήσεις οτι φταίει;
    Μα το ΠΑΣΟΚ φυσικά!"

    ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΑΣΟΚ που ΕΧΕΙ ΔΙΑΠΟΤΙΣΕΙ την ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
    Το ΠΑΣΟΚ per se δεν μπορεί να ΦΤΑΙΕΙ αφού είναι ΝΕΚΡΟ

    ReplyDelete
  46. κλαδάς said...
    Quiz: Ποιός είναι ο Αρχηγός Προστασίας του Οργανωμένου οικονομικού Εγκλήματος στην Ελλάδα;

    ΔΕΝ ξέρω ποιός είναι ο αρχηγός προστασίας, ξέρω ΠΟΙΟΣ είναι ο ΙΔΡΥΤΗΣ του ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ στην Ελλάδα.
    Βρίσκεται στο Α Νεκροταφείο, Ανδρέα Παπανδρέου τον λένε.

    ReplyDelete
  47. Η ομιλία είναι απίστευτη. Δεν έχω διαβάσει ξανά παρόμοια ομιλία πολιτικού.. και φυσικά δεν το επιδίωξα ποτέ. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό..
    Είναι απλός, ειλικρινής και αξιοπρεπής.
    Μακάρι να υπήρξαν κι άλλοι πολιτικοί που να του μοιάζανε λίγο.
    αλλά δεν το βλέπω..

    ReplyDelete
  48. "Είναι απλός, ειλικρινής και αξιοπρεπής"

    Οπως λέμε ΓΑΠ.

    ReplyDelete
  49. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ
    ΑΡΧΗ
    ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
    ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ
    ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ
    ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
    ΕΛΛΑΔΑΣ
    Υπάγεται στο υπουργείο Οικονομικών.Ο Πρόεδρός της διορίζεται από το Μαξίμου.

    ReplyDelete
  50. Καλή η ομιλία

    αλλά από έναν τέτοιο πρώην

    πρωθυπουργό περιμένεις

    όχι μόνο μία δημοσιογραφικού

    επιπέδου ανάλυση αλλά και την

    προστιθέμενη αξία της εμπειρίας του.

    ReplyDelete
  51. "Τώρα ο ΓΑΠ δεν του επιτρέπει ούτε τη δημιουργία εκδρομικού συλλόγου".

    Και γιατί δεν ιδρύει μια ΜΚΟ;

    ReplyDelete
  52. είσαι εκτός θέματος.

    Έλεος!!!!!

    ReplyDelete
  53. Tony Blair
    ..Η ενεργητικότητα λοιπόν, η θέληση να κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές για να επιβιώσεις σε έναν κόσμο που αλλάζει, αυτό είναι το κλειδί. Αλλά πώς να κάνεις αλλαγές; Ποιο να είναι το περιεχόμενό τους; Ποιες αξίες θα πρέπει να αποτυπώνουν αυτές οι αλλαγές;
    Αυτές οι πλευρές μπορούν πράγματι να αποτελέσουν αντικείμενο έντονων συζητήσεων, θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο έντονων συζητήσεων...

    ----------------------
    Aράξτε και δέστε DVD Ντιβιντίκοι!

    ReplyDelete
  54. "Aράξτε και δέστε DVD Ντιβιντίκοι!"

    Den einai deste einai DEITE. Allios na pame na ta desoume ola ta DVD mazi na ta kanoume masouri. Den einai PESTE EINAI PEITE. Ayto to kanoun lathos mexri kai dimosiografoi stin tileorasi "Peste mas kyrie A,B..." TI NA SOU PESO RE BLAKA. ELEOS.

    ReplyDelete
  55. Ε μα πού το πάει πού το φέρνει, ο Παρμενίδης, νάσου και πετάει κάτι για τον ΓΑΠ. Το διαβάζει ο Κομφου, γίνεται θηρίο, μεταμορφώνεται Οβιδιακώς σε Νατάλια, Τζιωρτζίνα και δεν ξέρω τι άλλο, και ακολουθεί το "ολοκαύτωμα του Ζαρκαδίου" [Γεωργία Βασιλειάδου, "Ωραία των Αθηνών", Νίκος Τσιφόρος/Αλέκος Σακελλάριος, circa 1954]. ETΣΙ "θάβεται" μονίμως το θέμα του post.

    ReplyDelete
  56. AΣΧΕΤΟ αλλα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

    Από το Bulletin, Crystal Ball,
    by LARRY SABATO, U. of Virginia, Center for Politics.

    [/quote] Now that Iowa, Wyoming, New Hampshire, Michigan, Nevada, and South Carolina have voted, at least in one party, one thing is perfectly clear: While the identities of the two major-party nominees are not yet certain, the ranks on both sides have thinned dramatically and the finalists have emerged. For the Democrats, the nominee will either be Hillary Clinton or Barack Obama, in that order of probability, and for the Republicans, John McCain or Mitt Romney, with Rudy Giuliani a longshot possibility should he win Florida on January 29th [/quote]

    ReplyDelete
  57. ηρεμία παιδιά και ψυχραιμία

    ReplyDelete
  58. Blair speech sparks EU presidency speculation

    από το euractiv, γενικά αν θέλετε να διαβάζετε ειδήσεις για όλα τα ευρωπαϊκά-Ενωσιακά θέματα σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα

    ReplyDelete
  59. circa st'arxidia Kokoko!!!

    ReplyDelete
  60. To διάβασα το κείμενο στο euractiv.com. Εστιάζει κυρίως στα δυό αδύνατα σημεία της υποψηφιότητάς του Blair:
    1. Την ΑΡΝΗΣΗ του ΗΒ επί θητείας του να δεχθεί το ευρώ, και
    2. Την ΑΝΑΜΙΞΗ του στο ΙΡΑΚ.

    Αυτύ που μπορεί να λεχθεί με βεβαιότητα είναι πως οι άλλοι υποψήφιοι είναι ΣΑΦΩΣ βραχύτερου βεληνεκούς και μικρότερου διαμετρήματος. Επί πλέον, ο Blair είναι ο φέρων την ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ. Ο μόνος άλλος Ευρωπαίος πολιτικός, αλλά ΜΗ υποψήφιος που, τηρουμένων των αναλογιών, πέτυχε ΜΕΙΖΟΝΕΣ ΣΤΟΧΟΥΣ - απίστευτους γιά πλείστους Ευρωπαίους αναλυτές μέχρι πριν 10 χρόνια, είναι ο ημέτερος Κώστας Σημίτης.

    Τώρα να επανέλθουμε στον κ. Blair. Είναι πιθανότατο ότι τα μειονεκτήματά του γρήγορα θα ξεχασθούν. Ενα δε από αυτά, που εμμέσως παραπέμπει στις ΣΤΕΝΕΣ του σχέσεις με την ΑΠΝΤΙΠΕΡΑΝ του ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ, μπορεί τελικά να λειτουργήσει ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΑ υπερ αυτού και υπέρ της Ευρώπης.

    Λόγω ατυχούς στροφής του κ. Obama προς τα έσω, τις τελευταίες βδομάδες, είναι πλέον όλο και πιό πιθανό ότι η κ. Rodham Clinton θα κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών και εύκολα την Προεδρία. Σ' αυτό το σκηνικό, λοιπόν, η παρουσία του Blair θα είναι ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ γιά μιά ΘΕΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ [προσέξατε, είπα θετική αλλαγή, διότι αλλαγή έκανε και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα] στον ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.

    Oι Clintons και ο Blair εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος και ίσως αυτό οδηγήσει σε tour de force της ΔΥΣΗΣ. Οψόμεθα ες Φιλίππους.

    ReplyDelete
  61. Για το Φωφάκι την εγγόνα μου δεν γράφουν τίποτα στο Δελτίο της Μαίρης Λίν(τα);;;

    ReplyDelete
  62. δε θα λέγαμε ότι εστιάζει απλώς διαπιστώνει δημοσιογραφικά ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή.

    ReplyDelete
  63. Αυτό που μπορεί να λεχθεί με βεβαιότητα είναι πως οι άλλοι υποψήφιοι είναι ΣΑΦΩΣ βραχύτερου βεληνεκούς και μικρότερου διαμετρήματος.

    στάνταρ

    ReplyDelete
  64. Γιαγιά τώρα με κοροϊδεύεις και συ;;

    ReplyDelete
  65. δε θα λέγαμε ότι εστιάζει απλώς διαπιστώνει δημοσιογραφικά ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή.

    ReplyDelete
  66. This comment has been removed by a blog administrator.

    ReplyDelete
  67. Πρώτη φορά πήγα Αγγλία τη χρονιά που ο Μπλαιρ έγινε πρωθυπουργός. Ήμουν μικρός τότε και δε μπόρεσα να αποτυπώσω καλή εικόνα της υφιστάμενης κατάστασης. Σίγουρα, προερχόμενος από μια πολύ μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, η Αγγλία μου έκανε φοβερή εντύπωση, ακόμα και τότε, ακόμα και στις λαϊκές γειτονιές του Essex. Αρκετά χρόνια αργότερα που χρειάστηκε να εργαστώ για να βγάλω το ενοίκιο του σπιτιού και κάποιο χαρτζηλίκι, συνειδητοποίησα ότι ακόμα και οδοκαθαριστής, θα έβγαζα τουλάχιστον 5 λίρες τημ ώρα. Ήταν η εποχή που οι 3.80 λίρες την ώρα έγιναν 4.50. Πριν από την ευτυχή αυτή στιγμή της εργασίας, που άλλαξε την άποψη μου για τη ζωή (όχι λόγω αντικειμένου, αλλά λόγω αίσθησης ευθύνης και δημιουργίας), ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Αγγλία. Έτυχε τότε να έχουν μόλις εισαχθεί τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια. Πριν κατανοήσω τη φιλοσοφία του συστήματος, σαν Ελληνάκι κι εγώ, αδυνατούσα να καταλάβω πώς γίνεται να πληρώνει κανείς τόσα λεφτά (που δεν είναι και τόσα σε σχέση με Αμερικάνικα πανεπιστήμια) για να σπουδάσει. Μετά συνειδητοποίησα ότι λόγω συγκεκριμένου εισοδήματος των γονιών μου, θα πλήρωνα ετησίως περίπου το 10% των διδάκτρων, γύρω στις 100 λίρες το χρόνο. Συνάντησα και παιδιά που κατάγονταν από τόσο άπορες οικογένειες που όχι μόνο δεν πλήρωναν δίδακτρα, αλλά κάλυπταν τα έξοδα διαμονής και διατροφής τους μέσω διάφορων grants, είτε απευθείας από το πανεπιστήμιο, είτε μέσω διάφορων πανεπιστημιακών societies. Επιστρέφοντας πάλι στο θέμα εργασίας, όταν προς το τέλος των σπουδών μου αδυνατούσα να αφιερώσω χρόνο στην εργασία για να φορτσάρω την προετοιμασία για τις εξετάσεις του τελευταίου χρόνου, με "απέλυσαν", και μαζί με την "απόλυση" μου δώσανε κι ένα σεβαστό ποσό αποζημίωσης, το οποίο, αφελής ή Έλληνας όπως ήμουν, με εξέπληξε ως το μεγαλύτερο ΔΩΡΟ. Τώρα που είμαι στην Ελλάδα κι εργάζομαι συζητώ με τους φίλους μου που έμειναν στην Αγγλία και συγκρίνω σε προσωπικό επίπεδο καθαρά, τις ζωές μας. Τους λείπει ο ήλιος, τους λείπει ο φραπές, τους λείπει η θάλασσα, τους λείπει η οικογένεια, τους λείπει ακόμα η χαλαρή, αργή, ταχύτητα της καθημερινής ζωής. Κι όμως, δεν αλλάζουν με τίποτα την παραμονή τους εκεί. Η εύρεση εργασίας μου λένε είναι piece of cake. Οι ώρες εργασίες είναι 8άρου βάσεως και οι υπερωρίες πληρώνονται. Οι περισσότεροι έχουν pay reviews κάθε 4 μήνες και δουλεύουν βάσει objectives και χρονικών περιθωρίων ολοκλήρωσης. Σε περίπτωση διεκπαιρέωσης των εργασιών σε λιγότερο χρόνο απ' ό,τι ορίζει το 4μηνο πλάνο εργασίας, παίρνουν και τα ανάλογα μπόνους. Η πλειοψηφία τους είναι μεταξύ 25 και 30 και βγάζουν κατά μέσο όρο 40.000 λίρες το χρόνο, καθαρά περίπου 2.100 λίρες το μήνα. Συγκατοικούν όλοι τους. Δεν αντέχουν οικονομικά να νοικιάσουν το δικό τους χώρο, αλλά ΟΛΟΙ δηλώνουν ότι προτιμούν τη συγκατοίκηση. Εξασκήθηκαν η αλήθεια είναι τόσα χρόνια. Από την άλλη, εγώ είμαι ακόμα στη δουλειά. Μόλις τελείωσα δηλαδή και βρήκα χρόνο να πολυλογύσω (did I spell this right κομφούκιε?). Ο μισθός μου broken down ανά ώρα εργασίας (δηλαδή 8αωρο μόνο) είναι μικρότερος από το βασικό ωρομίσθιο της Αγγλίας. Αν προσθέσω και τις ώρες υπερεργασίας, πέφτει κάτω από το μισό. Το μπόνους το γνώρισα μόνο μέσω Ελληνικών πατέντων, δηλαδή απόδειξη επαγγελματικής δαπάνης στο όνομα μου, τα εισπράτει η εταιρεία και παίρνω επιστροφή φόρου στο τέλος της φορολογικής χρονιάς επειδή το συνολικό μου εισόδημα δεν ξεπερνά το ελάχιστο όριο φορολόγησης. Σκέφτηκα να αλλάξω δουλειά αρκετές φορές, αλλά τα λίγα έξτρα μαύρα που βγάζω κάθε μήνα μου έχουν δώσει την πολυτέλεια να αντέξω μερικούς μήνες ακόμα, μέχρι να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου. Φυσικά αυτό είναι εξ' αποστάσεως, και με την γεναιόδωρη ενίσχυση των γονιών μου, μπορώ να αποφύγω την παγίδα των 45 μαθημάτων και της full time δέσμευσης στις σπουδές εις βάρος της εργασίας μου που θα αντιμετώπιζα σε ένα ελληνικό μεταπτυχιακό.

    Επιστροφή στον Μπλαιρ λοιπόν. Εκπαίδευση, εργασία. Η εκπαίδευση έγινε προϊόν εξαγωγής, αλλά διατήρησε την ποιότητα της κριτικής σκέψης. Οι υποδομές και οι ερευνητικές δραστηριότητες κι ευκαιρίες αυξήθηκαν κατακόρυφα αυτή την περίοδο. Ενισχύθηκε η διασύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας. Οι περισσότεροι φίλοι μου κάνανε την μεταπτυχιακή τους διατριβή σε συνεργασία με κάποια εταιρεία, η οποία τους πλήρωσε, τους προσέλαβε στη συνέχεια για traineesip, κι όποιος γούσταρε έμεινε κιόλας. Άλλοι συνέχισαν. Όσον αφορά την εργασία είδα τους δείκτες ανεργίας να πέφτουν κατακόρυφα, νομίζω σήμερα στα χαμηλότερα επίπεδα όλης της Ευρώπης. Βέβαια είδα και παιδιά, στην ηλικία των 15 όταν πρωτοπήγα, να δουλεύουν, και από την ηλικία των 18, όλους να θεωρούν την εργασία ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Δεν έβλεπε κανείς την εργασία ως αγγαρεία. Ακόμα και στις οικοδομές.

    Κανείς όμως, από τους Άγγλους δηλαδή, δεν ήθελε να δει την Αγγλία στην Ευρώπη. Θυμάμαι το πάλευε ο Μπλαιρ, δεν μπορούσε όμως. Τόσα δημοψηφίσματα, όλα αρνητικά. Έζησα επίσης τον πόλεμο στο Ιράκ μέσω Αγγλίας. Είδα έναν πολιτικό που κατάφερε τρομακτικά πράγματα, ένας Θάτσερ με περισσότερες κοινωνικές ευαισθησίες, να κατακερματίζεται από τους δικούς του ανθρώπους, με την ενίσχυση των εκάστοτε λαϊκιστών και οπορτουνιστών. Τελικά η μάζα δεν αλλάζει. Είναι ανθρωπολογικό φαινόμενο. Στην πλειοψηφία μας είμαστε συντηρητικοί. Δε θέλουμε αλλαγή. Οι πολλές κι έντονες αλλαγές μας ταράζουν, δεν αντέχουμε. Κι όταν αυτές είναι ουσιαστικές, κρεμόμαστε από μυθοπλασίες για να στηρίξουμε την αποδοκιμαστική μας στάση, κι ας γκρεμίσουμε το μέλλον μας.

    Ο Μπλαιρ μου θυμίζει Σημίτη, ή μάλλον ο Σημίτης μου θυμίζει Μπλαιρ. Μόνο που ο ένας δεν άντεξε πολύ. Ο άλλος δημιούργησε για να μείνει στο μυαλό μου ως, έως τώρα, ο μεγαλύτερος πολιτικός που έζησα ποτέ. Από μια εξαιρετική προσωπικότητα, θα περίμενα μόνο ένα εξαιρετικό κείμενο. Εύχομαι να να δώσει έμπνευση στις νέες γενιές που θα διδάσκονται για τον Μπλαιρ και τον Τρίτο Δρόμο στα σχολεία. Εύχομαι το μότο του: ΑΛΛΑΓΗ ΑΛΛΑΓΗ ΑΛΛΑΓΗ να αποτελέσει έμπνευση για το μέλλον μας, να μας αφυπνίσει.

    ReplyDelete
  68. ΘΕΩΡΩ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, ανάλογο ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑΣ, να συζητούνται σε ένα Μπλογκ επιπέδου θέματα ποδοσφαίρου.
    ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ και απεργώ επί 24ωρο.

    ReplyDelete
  69. Τα είπες ΟΛΑ μεσούτ. Βγάζουν 40 χιλιάδες ΛΙΡΕΣ και δεν αντέχουν να πληρώσουν ενοίκιο!!!!!!!!

    Για μένα η Αγγλία είναι η χώρα στην οποία πουλιέται το ΚΑΡΠΟΥΖΙ με τη φέτα. Εχει εντυπωθεί στο μυαλό μου ως η κατ εξοχήν χώρα του Τρίτου Κόσμου κι ας έμενα στο Holland Park.

    Σε κάθε περίπτωση, δίπλα σε χώρες του Τετάρτου Κόσμου από πλευράς Υποδομής, Αρχών, Διάρθρωσης Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, όπως η Ελλάδα, η Αγγλία φαντάζει ως Γη της Εππαγελίας.

    ΚΑΙ επανέρχομαι στη σιωπή μου. ΑΚΟΥΣ εκεί ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ νέα στο Γ700.

    ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  70. 24 lepta thn krathses telika!

    ReplyDelete
  71. Re Mesout ti les twra? Gia pes mas pou douleyoun oi filoi k panteloniazoun £40k me 8wro? K akou piece of cake na breis douleia? Mono sto city paizei liri alla ta wraria ... akou me ta zw!
    Genikws plhn tou banking (parasiting dld) sto UK h moufa paei synefo, mpouroumpourou, meetings, emails, consulting klp klp! Ase ta filarakia sou! Den 8a ka8omoun na baraw 12+wra an eixa dynatothta na parw £40k me 8wraki!

    Gia na mhn pame se kostos zwhs ... ase! Oso gia ton Tony ta skatwse me to Iraq k ta peri laikismou einai malakies ...

    Loipon perimenw reply

    ReplyDelete
  72. Είχαμε πει σε προηγούμενο ποστ πριν από μερικούς μήνες ότι, καλώς ή κακώς , όταν αναφέρεται κανείς στον Μπλαίρ υπάρχει μια τάση η συζήτηση να στρέφεται κατευθείαν στο μεγάλο ζήτημα του Ιράκ και να ταυτίζεται το σύνολο της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και ολόκληρο το legacy Blair μ’ αυτό το συγκεκριμένο λάθος.

    Παραβλέπεται έτσι η επιτυχία της Βόρειας Ιρλανδίας, και στο ευρωπαϊκό επίπεδο υποβαθμίζεται η υπογραφή της Χάρτας Κοινωνικών Δικαιωμάτων το 1997 στη Διακυβερνητική Διάσκεψη του Άμστερνταμ από τη νέα τότε εργατική κυβέρνηση.

    Επιπρόσθετα παραβλέπεται ότι όποια εξέλιξη προς τα εμπρός υπήρξε στην υπόθεση του ευρωστρατού οφείλεται στη σύμπλευση Αγγλίας και Γαλλίας με τη συμφωνία του Σαν Μαλό το 1998.

    Τέλος κανείς δεν φαίνεται να θεωρεί χρήσιμη την πάγια θέση Μπλαιρ για δύο ανεξάρτητα ξεχωριστά κράτη στην περιοχή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, θέση την οποία οι Αμερικανοί ουδέποτε στήριξαν με ιδιαίτερη θέρμη.

    Όμως πέρα απ'όλα αυτά ερμηνεύουμε τον Μπλαιρ (ακόμα και οι Άγγλοι το κάνουν αυτό)ξεχνώντας ένα εξόχως σημαντικό δεδομένο.

    Αν η Βρετανία σήμερα δεν είναι όσο κοντά όσο θα θέλαμε στα ηπειρωτικά ευρωπαϊκά συμφέροντα, αυτό δεν οφείλεται στον Μπλαιρ, αλλά στο πάγιο βρετανικό στρατηγικό δόγμα σύμφωνα με το οποίο η εξωτερική πολιτική του ΗΒ είναι «strategically Atlanticist and tactically European» .

    Το δόγμα αυτό ισχυροποιήθηκε μετά την ήττα του Σουέζ το 1956 και διαμόρφωσε τις βρετανικές αντιλήψεις για τη σχέση του ΗΒ με τις ΗΠα και σήμερα δυστυχώς δεν αλλάζει με ευκολία.

    Το δόγμα αυτό τροποποιήθηκε ελάχιστα επί ημερών Μπλαιρ, αν και ο ίδιος έδειξε ότι ήθελε να πραγματοποιήσει στροφή.

    Η ευκαιρία να προσεγγίσει η Βρετανία το ευρωπαϊκό άρμα δόθηκε την περίοδο 1997-2001, όταν στην Ευρώπη ηγέτες ήταν οι σοσιαλδημοκράτες Σρέντερ, Ζοσπέν, Σημίτης, Πέρσον, Πρόντι και στις ΗΠΑ υπήρχε ο Κλίντον ο οποίος εφάρμοζε ένα στρατηγικό δόγμα στη λογική του selective , but cooperative primacy.

    Η ευκαιρία όμως χάθηκε , γιατί άλλαξε το στρατηγικό περιβάλλον. Από την 11η Σεπτεμβρίου που το διεθνές τοπίο άλλαξε ριζικά, αναχαιτίστηκε -προσωρινά ή οριστικά δεν έχει σημασία- η όποια πιθανότητα περαιτέρω σύγκλισης των Βρετανών με την ηπειρωτική Ευρώπη .

    Τα βρετανικά αντανακλαστικά , το foreign office, τα media και ο βρετανικός λαός, ουδέποτε έδειξαν το δρόμο της ΕΕ ως ιδανικότερο χώρο και τρόπο αντιμετώπισης του θέματος της ισλαμικής τρομοκρατίας. Το ίδιο φυσικά έπραξε κι ο Μπλαιρ.

    Μόνο όταν άρχισαν να φτάνουν τα πτώματα και οι εικόνες από το Ιράκ έγινε κατανοητό το λάθος και ακολούθως ξεκίνησε η μεταστροφή της κοινής γνώμης με τα εσωκομματικά παιχνίδια στην πλάτη του Μπλαιρ να δυναμώνουν. ο Μπλερ κράτησε σκληρά τη γραμμή. Οι συντηρητικοί ήταν απόντες απ’ αυτή την κριτική και μόνο ευκαιριακά προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν θέματα όπως η δολοφονία Κέλυ.

    Για το Ιράκ, καθώς και τη δυσκολία προσέγγισης της ΕΕ (με όρους που υπηρετεί τα δικά μας συμφέροντα), αποκλειστικός υπεύθυνος δεν είναι ο Μπλαιρ, αλλά η πλειοψηφία του Βρετανών , και «αγγλοσαξονική ιδιαιτερότητα» η οποία συνιστά και το πολιτισμικό υπόβαθρο της αγγλο-αμερικανικής σύμπλευσης και του ευρωσκεπτικισμού.

    ReplyDelete
  73. @ G700

    Υποκλίνομαι

    ReplyDelete
  74. Re magkes interviews tou Tony gia 8eo k I believe in ....

    exete akousei? kalos kalos alla mh to gamame kiolas!

    ReplyDelete
  75. Κλίντον στην Αμερική,Μλέρ στην Ευρώπη,ΓΑΠ στην Ελλάδα.Και η Δύση ξαναγυρίζει από το πηγαιμό στη ΚΟΛΑΣΗ.

    ReplyDelete
  76. Λοιπόν για τον τυπά στα 10 χρόνια Λονδίνο έχω να πω από τι δική μου εμπειρία που πάει μέχρι αρχές 2001 που μπήκα στρατό και μετά τέλος 2002 όταν γύρισα για να πασάρω τη διπλωματική του μεταπτυχιακού - αλλά βέβαια και από αρκετούς φίλους που μείνανε απάνω.

    Λοιπόν η τύχη τους ποικίλει. Έχεις δίκαιο να λες πως δεν είναι όλα ρόδινα. Κάποιοι ναι ήδη βγάζουν 40,000 λίρες αλλά μάγκες ας μην ξεχνάμε, έχουν και 5 χρόνια προϋπηρεσίας και παίρνουν αυτά τα λεφτά γιατί περάσαν το πρώτο επαγγελματικό κατώφλι των 5 ετών. Από την άλλη έχω ακούσει για ιστορίες κτλπ. πρώτη δουλειά 25άρης 40,000 αλλά έχω μάθει να κρατάω μικρό καλάθι - και να αληθεύουν είναι η τραγική μειοψηφία κάποιου αριστούχου φοιτητή (στην Αγγλία πρέπει να σκοτωθείς για τη βαθμολογία γιατί την μετράνε πολύ παραπάνω από ότι αλλού) που έτυχε να ειδικευτεί σε κάτι που δεν πολυκυκλοφορεί στην αγορά (συνήθως στα οικονομικά, γιατί αν μιλάμε για μηχανικούς μην την ψάχνετε).

    Οι υπόλοιποι πολλοί αρχίσανε με 18,000 και 17,000 λίρες το χρόνο (αν και ένας μέσος μαστεράς αρχίζει κατά μέσο όρο με 21,000, τα παραπάνω είναι για μπάτσελορ). Βοηθάει πολύ εάν έχει κάνει κανείς έτος-πρακτική. Δεν είναι πολλά και ούτε σου επιτρέπουν την πολυτέλεια να νοικιάσεις μόνος. Οι πιο πολλοί όμως αφού κάνουν το πέρασμα από τα φοιτητικά στα εργασιακά τους είναι εύκολο να συγκατοικήσουν (κάτι που πχ. εγώ το ξέχασα από τα 22 μου και πλέον θα μου ήταν δύσκολο) οπότε τη βρίσκουν την άκρη. Το σημαντικό είναι όμως ότι στις πλέον περισσότερες υποθέσεις, ο μισθός δεν παραμένει στα 18,000 αλλά ανεβαίνει στα 20,000 και τον τρίτο χρόνο στα 22-24,000 όπου πλέον βάζεις και κάτι στην άκρη (εάν συνεχίζεις συγκατοίκηση) όσο πανάκριβη (και είναι πανάκριβη) και αν είναι η ζωή. Στην δε πενταετία το πιθανότερο να έχεις κάνει το σπάσιμο των 27,000 (έχει σχέση με φορολογικό κατώφλι) και το πιθανότερο θα είσαι γύρω στα 30,000 - οι δε τυχεροί στα 40,000 όπου πλέον δεν θα έπρεπε να έχεις παράπονο εάν συγκρίνεις με τις περισσότερες άλλες χώρες (πόσο μάλλον την Ελλάδα).

    Προσοχή όμως δεν είναι όλα εύκολα σε όλους τους κλάδους. Ξέρω αριστούχους μηχανικούς που κάνανε και 1 χρόνο και βρήκανε μόνο κλειστές πόρτες, τα μαζέψανε και κατεβήκανε Ελλάδα όπου πιάσανε γονείς, γνωστούς και κόμματα για να βρούνε μια πρώτη δουλειά.

    Λοιπόν ας μη βρίζουμε τόσο το Μπλαιρ γιατί από τους γνωστούς μου μάλλον έχουν βελτιωθεί περισσότερο τα πράγματα παρά χειροτερεύσει. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε και τις παγκόσμιες εξελίξεις. Λοιπόν θέλετε να μάθετε τι γίνεται Γαλλία που είμαι; Παιδία με 5ετείς σπουδές σε άριστες σχολές αρχίζουν με το γνωστό σταζ το πολύ στα 700 ευρώ (και είναι σαν να παίρνεις 300 ευρώ Ελλάδα) - καταστροφή σκέτη. Έχω ακούσει και για σταζ στα 300 ευρώ! Το κακό είναι όμως ότι μιλάμε για ετήσια σταζ! Και πολλοί νέοι χρειάζεται να κάνουν και 1 και 2 όχι σπάνια και 3 σταζ μέχρι να σπάσουν το γυάλινο παραπέτασμα που τους χωρίζει από την κανονική εργασία.

    Χώρια τον κοινωνικό ρατσισμό - μάγκες αυτά να τα βλέπουν μερικοί χαβιαροαριστεροί που νομίζαν ότι η Σεγκολέν που έβγαλε την ΕΝΑ (ανώτατη διοικητική σχολή - το χαβιάρι το έχουν για πρωινό) είναι σοσιαλίστρια. Οι Άγγλοι έχουν δίκαιο να λένε ότι "εμείς συνεχίζουμε να έχουμε τίτλους ευγενείας αλλά κάνουμε τα πάντα για κοινωνική εξίσωση ενώ οι Γάλλοι καυχιόνται για την ισότητα-αδελφότητα τους αλλά από πίσω κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίζουν τις κοινωνικές ανισότητες". Πάνε πες λοιπόν σε έναν Γάλλο εργοδότη ότι μένεις στο Κλισί σου Μπουά και περίμενε δουλειά, χώρια εάν έχεις ξενικό όνομα έχεις 5 φορές λιγότερες πιθανότητες να σε καλέσουν όπως δείξαν επανελειμένα έρευνες. Στην Αγγλία (όπως και παντού) υπάρχουν αυτά αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό.

    Άσε τα έχω βρει και εγώ μπροστά μου μην την ψάχνεις. Είμαι σε περίοδο ανεργίας και τα βλέπω και εγώ σκούρα τα πράγματα καθώς ούτε επίδομα δεν δικαιούμαι (είναι πολύπλοκη ιστορία για να σας αναλύσω τώρα). Οπότε σε καταλαβαίνω. Όμως να μην σε ρίχνει τίποτα. Συνέχισε να κυνηγάς τις ευκαιρίες γιατί υπάρχουν, και στο Λονδίνο είσαι στο πλέον κομβικό σημείο. Ρώτα και τα παιδιά που είναι Ελλάδα 5 χρόνια τώρα - αλήθεια πόσοι από αυτούς πιστεύεις να έχουν σπάσει το γυαλί που τους κρατάει στα 700-900 ευρώ;

    ReplyDelete
  77. Η ανάλυση περί Μπλαιρ από Γ700 είναι παραπάνω από άψογη και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Μεν υπόλογος ο Μπλαιρ για το Ιράκ και εν μέρη εξέγειρε και τα πάθη στις μειονότητες της Αγγλίας (όχι ότι θέλουν και πολλές αφορμές αυτοί) αλλά ρε μάγκες πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Μπλαιρ το έκανε με μισή καρδιά - ότι η βρεταννική κυβέρνηση δεν έχει το ελεύθερο σε ότι αφορά πολιτικές σε αυτό το επίεδο: προσωπικά στοιχηματίζω με βάση του ότι θυμάμαι έναν Μπλαιρ να μπαίνει στον πόλεμο με δηλώσεις μισής-καρδιάς (αφού όλοι κοροιδεύαμε το υφάκι κακόμοιρου θύματος που είχε παρει όταν ανακοίνωνε τη συμπαράστασή του στον Μπους) ότι εάν ένιωθε λιγότερο πιεσμένος ο Μπλαιρ θα το είχε αποφύγει - όπως και ότι θα είχε συσφίξει και άλλο τις σχέσεις με την Ευρώπη κάτι που το οικονομικό κατεστημένο της Αγγλίας δεν θέλει (παρότι, σημειώστε, το βιομηχανικό το θέλει).

    ReplyDelete